Η Έγερσις του Λαζάρου και τα Κάλαντα του Λαζάρου

Το Σάββατο του Λαζάρου , πριν από την Κυριακή των Βαΐων, τιμούμε την Ανάσταση εκ νεκρών του θνητού Λαζάρου.

Ο Λάζαρος, (Ελεάζαρ) , ήταν φίλος και μαθητής του Χριστού, ο οποίος «ηγέρθη εκ νεκρών» προαναγγέλλοντας την Ανάσταση του Κυρίου. 

Το όνομα «Λάζαρος» είναι εξελληνισμένος τύπος του εβραϊκού Ελεάζαρ. 

Η ανάμνηση του θαύματος της Ανάστασης του Λαζάρου εορτάζεται από την Ορθόδοξη Εκκλησία το Σάββατο της πέμπτης εβδομάδας της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

Κατά το Ευαγγέλιο του Ιωάννου , (ια' 1-44), ο Λάζαρος αρρώστησε βαριά και πέθανε. 

Οι αδελφές του ειδοποίησαν τον Ιησού ότι ο φίλος του ασθενεί βαρέως, αλλά εκείνος καθυστέρησε . Στους μαθητές του είπε ότι ο φίλος του κοιμήθηκε και ότι θα μεταβεί στη Βηθανία για να τον ξυπνήσει.

 Όταν έφθασε στη Βηθανία με τους μαθητές του, η Μαρία του παραπονέθηκε ότι αν ερχόταν εγκαίρως δεν θα πέθαινε ο αδελφός της. Τότε, ο Ιησούς δάκρυσε και με φωνή μεγάλη προ του τάφου εκραύγασε: «Λάζαρε δεύρο έξω!» και ανάστησε τον Λάζαρο τέσσερεις ημέρες μετά τον θάνατό του, προκαλώντας τον θαυμασμό των παρισταμένων και το θανάσιμο μίσος των εχθρών του Φαρισαίων (Ιωάννου ια' 45-57).

Τα Κάλαντα του Λαζάρου 

Το Σάββατο του Λαζάρου τα παιδιά, (τα Λαζαράκια), κυρίως όμως κορίτσια σχολικής ηλικίας, οι αδελφές του Λαζάρου, οι «Λαζαρίνες», είτε «Λαζαρίτσες», είτε «Λαζαρούδες», γύριζαν τα σπίτια και τραγουδούν τα «Λαζαρικά κάλαντα» που έχουν σωθεί σε διάφορες παραλλαγές. ......................................

-Λάζαρε, πες μας τι είδες, εις τον Άδη που επήγες; 

 -Είδα φόβους, είδα τρόμους, είδα βάσανα και πόνους.

 -Δώστε μου λίγο νεράκι, να ξεπλύνω το φαρμάκι.

......................................

Τότε κι ο Χριστός δακρύζει και τον Άδη φοβερίζει:

 -Άδη, Τάρταρε και Χάρο 

Λάζαρον θα σου τον πάρω. 

Δεύρο έξω Λάζαρέ μου, φίλε και αγαπητέ μου. Παρευθύς από τον Άδη, 

ως εξαίσιο σημάδι, 

Λάζαρος απενεκρώθη,

 ανεστήθη και σηκώθη. 

 ……………….. 

Σήμερον έρχεται ο Χριστός

 ο επουράνιος θεός. 

Εν τη πόλει Βηθανία

 Μάρθα κλάει και Μαρία.

 Λάζαρο τον αδελφό της

 τον γλυκύ και καρδιακόν της. 

Τον μοιρολογούν

 και λένε τον μοιρολογούν και κλαίνε. 

Τρεις ημέρες τον θρηνούσαν 

και τον εμοιρολογούσαν

Και τη μέρα την Τετάρτη 

κίνησε ο Χριστός για να ‘ρθει. 

Τότε εβγήκε η Μαρία έξω από τη Βηθανία 

και εμπρός του γονατίζει και τα πόδια του φιλεί. 

-Αν εδώ ήσουν, Χριστέ μου δεν θα πέθαιν’ ο αδελφός μου. 

Μα και πάλιν εγώ πιστεύω 

και καλότατα ηξεύρω 

ότι δύνασαι αν θελήσεις και νεκρούς να αναστήσεις. 

Τότε ο Χριστός δακρύζει

 και τον Άδη φοβερίζει.! 

Δεύρο έξω Λάζαρέ μου φίλε και αγαπητέ μου. Παρευθύς επελυτρώθη ανεστήθη κι εσηκώθη Τότε τον Θεόν δοξάζουν και τον Λάζαρο εξετάζουν. Πες μας, Λάζαρε, τι είδες εις τον Άδην απού πήγες; 

Είδα φόβους, είδα τρόμους, είδα βάσανα και πόνους, 

Δώστε μου νερό λιγάκι να ξεπλύνω το φαρμάκι 

της καρδιάς και των χειλέων και μην μ’ ερωτάτε πλέον. 

Του χρόνου πάλι να ‘ρθουμε, με υγεία να σας βρούμε, και ο νοικοκύρης του σπιτιού χρόνια πολλά να ζήσει, να ζήσει χρόνια εκατό και να τα ξεπεράσει.

............................

Ήρθε ο Λάζαρος, ήρθαν τα Βάγια, 

ήρθε η Κυριακή που τρων’ τα ψάρια. 

 Σήκω Λάζαρε και μην κοιμάσαι, 

ήρθε η μάνα σου από την πόλη, 

σου ’φέρε χαρτί και κομπολόι. 

 Γράψε Θόδωρε και συ Δημήτρη, 

γράψε Λεμονιά και Κυπαρίσσι. 

 Το κοφνάκι μου θέλει αυγά,

 κι η τσεπούλα μου θέλει λεφτά. 

 Βάγια, Βάγια και Βαγιώ. 

τρώνε ψάρι και κολιό. 

Και την άλλη Κυριακή, 

τρώνε το ψητό τ’ αρνί.