ΑΝ ΔΕΝ ΔΩΣΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΦΤΕΡΑ ΣΤΗ ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ... ΙΣΩΣ ΑΥΡΙΟ ΑΥΤΆ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΚΟΠΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Το πολιτικό σύστημα δείχνει τα δόντια του. Ταυτόχρονα όμως αποδεικνύει και την ολέθρια για το λαό επικινδυνότητά του. Το βάλτωμα και την καθολική του αφομοίωση - ενσωμάτωση στους πλέον επικίνδυνους και ανίερους σχεδιασμούς.
Τα μέτρα που παίρνονται είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Αλλά δεν αποτελούν από μόνα τους, όσο επώδυνα, αντιδημοφιλή ή αποκρουστικά και αν είναι, την πιο εφιαλτική του πλευρά.

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

http://ellinikoforum.blogspot.com/2009/12/blog-post_19.html


ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗΣ ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗΣ:
Το θεμελιακό ζήτημα σ αυτή τη μάχη που μαίνεται, ανάμεσα σ αυτό που επιχειρούν με κάθε τρόπο να μας επιβάλουν, και σ εκείνο που εναγωνίως αποζητά το αλάθητο κριτήριο της ψυχής και του νου της κοινωνίας.
-Είναι η ελπίδα που πνίγεται.
-Είναι ο αγώνας που δεν οργανώνεται.
-Είναι το ρεύμα αντίστασης που δεν ενιαιοποιείται.
-Είναι η αποσπασματικότητα στόχων, αιτημάτων και μορφών αντίστασης.
-Είναι η διαφορετική πολιτική σκέψη ανατροπής που δεν υπάρχει και που κατά συνέπεια δεν μετουσιώνεται σε πολιτικό πρόγραμμα.
-Είναι τέλος η επικίνδυνη αναντιστοιχία που υπάρχει, ανάμεσα στη διάθεση και την υποβόσκουσα αποφασιστικότητα των μαζών, και την ανυπαρξία πολιτικής δύναμης ικανής να την στεγάσει, να εμπνευστεί από αυτήν, να την πολιτικοποιήσει, να ριζοσπαστικοποιήσει το πολιτικό της περιεχόμενο, να καταστεί ηγέτης που αποφασισμένα και αταλάντευτα θα θέσει ξεκάθαρους στόχους και θα ανοίγει δρόμους, μέσα από τους οποίους η κοινωνία στο σύνολό της θα αφυπνίζεται, θα ριζοσπαστικοποιείται, θα τους υλοποιεί.

Με δυο λόγια, ο συμβιβασμός και η καθολική ενσωμάτωση των πολιτικών κομμάτων στα γρανάζια αυτού του συστήματος, καταγράφεται ως το πλέον επικίνδυνο σύμπτωμα της νέας εποχής.

Η ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗ ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΤΟ ΠΛΕΟΝ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΟΠΛΟ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ:

Κι αυτό όχι γιατί δεν παράγεται πολιτική, αλλά γιατί αφυδατώνεται η ουσία της πολιτικής σκέψης.
Γιατί η πολιτική σκέψη, εξαντλείται στη λογική της διαχείρισης.
Της λήψης μέτρων που θωρακίζουν το σύστημα, σε μια κατεύθυνση που το κάνει να αντιστρατεύεται την κοινωνία για λογαριασμό της οποίας υποτίθεται πως όφειλε να λειτουργεί.
Γιατί στο σύνολό τους πρόκειται για μέτρα καθ υπαγόρευση επιβεβλημένα, που ισχυροποιούν και ατσαλώνουν εξωθεσμικούς σχεδιασμούς, και μετατρέπουν τους ίδιους τους θεσμούς σε εργαλεία επιβολής των άνομων επιδιώξεών των εξωθεσμικών παραγόντων.

Στα πλαίσια αυτής της πραγματικότητας, οι διακριτοί ρόλοι των πολιτικών κομμάτων, έρχονται καθημερινά σε πλήρη αναντιστοιχία με την κοινωνία και τις διαθέσεις της, και έτσι αντικειμενικά αυτοπεριορίζονται σ έναν ρόλο αλληλοσυμπληρούμενο που διαιωνίζει τη σαπίλα, τον πολιτικό ξεπεσμό, κι έτσι καθίστανται αιμοδότες και συντηρητές του πιο άθλιου πολιτικού συστήματος που γνώρισε η πολιτική ιστορία του τόπου.

Στο ΠΑΣΟΚ, σε αυτή τη φάση, έχει ανατεθεί ο ρόλος της ατμομηχανής σ αυτό το ΕΞΠΡΕΣ του θανάτου που οδηγεί την Ελλάδα στον όλεθρο. Αποδεικνύεται στην πράξη ο ικανότερος διαχειριστής της παραπλανητικής φιλολογίας και της επικοινωνιακής αποχαύνωσης, την ίδια στιγμή που επιχειρεί την πλέον θρασύτατη, ανέντιμη και επικίνδυνη επίθεση σε βάρος της ίδιας της πατρίδας.

Η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, όλα δείχνουν πως βάλθηκε να ευνουχίσει το σαφέστατο μήνυμα της κοινωνίας στις εσωκομματικές της εκλογές. Επανήλθε γρήγορα στη συστημική εσωστρέφεια αλλά και στην επικίνδυνη πολιτική αφωνία, λειτουργώντας επί της ουσίας υποβοηθητικά - ενδεχομένως και αβανταδόρικα - στο «σχέδιο ΠΑΣΟΚ» το οποίο αλώνει τον τόπο.
Η ηγεσία της δείχνει απρόθυμη να αξιοποιήσει την κοινωνική δυναμική αντίστασης για να στήσει πολιτικά και κοινωνικά οδοφράγματα στην πολυμέτωπη πολιτική επίθεση που δέχεται απροκάλυπτα η ελληνική κοινωνία.
Αρνείται να λειτουργήσει ως πολιτικό αντίβαρο στη νεοταξική λαίλαπα, ούτε καν στο κομμάτι εκείνο που σχετίζεται με την ανάγκη τόνωσης της περηφάνιας και της αξιοπρέπειας αυτού του λαού.
Εξαντλεί ην πολιτική της παρουσία σε μια ιδιότυπη ρεβάνς αναφορικά με την ορθότητα της προεκλογικά σκληρής οικονομικής της πρότασης, νομιμοποιώντας ουσιαστικά το παιχνίδι του ΠΑΣΟΚ στην οικονομία, κάνοντας παράλληλα τον τροχονόμο στη συνολικότερή του πολιτική μέτρων μέσα από την οποία επιχειρεί την αποδιάρθρωση της κοινωνίας στο σύνολό της.
Αποδεικνύεται εν προκειμένω, μικρή, ελάχιστη και απρόθυμη, συμβιβασμένη - ενσωματωμένη σ ένα σύστημα εχθρικό για τη χώρα μας και το λαό της.

Το ΚΚΕ, επιχειρεί να αντισταθεί στο πεδίο της οικονομίας, όχι πάντα με σωστά στοχευμένες μεθόδους και πρακτικές, αλλά κατά κανόνα δέσμιο των συντεχνιακών αντιλήψεων που εγκλωβίζεται στο «δραχμικό», παραβλέποντας, υποτιμώντας αλλά και συχνά συνειδητά παραδομένο σε επικίνδυνες λογικές και ιδεολογήματα, που το καθιστούν ανίκανο να διακρίνει πως στη σύγχρονη εποχή, πλάι στην κυρίαρχη αντίθεση (κεφάλαιο - εργασία) υπάρχουν και άλλες - εξ ίσου κυρίαρχες - επιβεβλημένες από το κεφάλαιο και τα όργανά του, που δε λειτουργούν απλώς επικουρικά για να στηρίξουν την προνομιακή του θέση στην κυρίαρχη αντίθεση, αλλά στοχεύουν ευθέως στην άλωση της σκέψης, στον παροπλισμό της δράσης, και στην οριστική ακύρωση κάθε ικανότητας αντίστασης των κοινωνιών στο σύνολό τους. Από την άποψη αυτή είναι καταδικασμένο να ενσωματώνεται στο σύστημα, και γιατί όχι να το νομιμοποιεί με την αποσπασματική αντιπολιτευτική του δράση.

Για τον ΛΑΟΣ, από τη στήλη αυτή είχαμε προβλέψει, πως το πρόσφατο συνέδριό του θα ήταν και η ταφόπλακα της καιροσκοπικής πολιτικής του παρουσίας.

Οι κωλοτούμπες του ηγέτη του, η ιδιοκτησιακή αντίληψη με την οποία εμφορείται για το ίδιο του το κόμμα, το πολιτικό του τσαλαβούτημα με ερμαφρόδιτες θέσεις (που ουσιαστικά επιβεβαιώνουν την ανυπαρξία σαφούς και συνεκτικής πολιτικής, και με δεδηλωμένη την πολιτική της πολυκατοικίας, είναι καταδικασμένο να αφανιστεί ή να ενσωματωθεί στα εξ ων συνετέθη, και πάντως αναγορεύεται καθημερινά σε μια γραφική συνιστώσα του πολιτικού συστήματος, ακίνδυνη και άκρως συμπληρωματική.

ΣΥΡΙΖΑ και ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ: Οι συγκοινωνούντες τενεκέδες του εθνομηδενισμού.

Σάρκα από τη σάρκα του πολιτικού συστήματος, πλανευτικό ανάχωμα στην αδιέξοδη πολιτική σκέψη, συμβιβασμένα «κακά» καλόπαιδα του συστήματος που φλυαρούν μόνο για να κρύψουν πίσω από την ανέξοδη φλυαρία τους τη διατεταγμένη τους αποστολή. Τίποτε καλό και κανείς δε δικαιούται να περιμένει.

Αυτές είναι οι δυνάμεις. Και η αναντιστοιχία τους με τις προτεραιότητες της κοινωνίας, δεν είναι μόνο εμφανής αλλά συνιστά και μια ανεπίστρεπτα παγιωμένη κατάσταση.

ΟΙ ΦΩΝΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ.

Διότι μόνο έτσι θα θέσουν σε κίνηση αντίστασης και ρήξης την αγανακτισμένη κοινωνία.
Διότι μόνο έτσι θα μετασχηματίσουν σε οργανωμένη πολιτική δράση τη δεδομένη λαϊκή οργή.
Διότι μόνο έτσι ο λόγος τους θα αναβαθμιστεί από αιτιολογημένη αντίθεση σε σαφώς προσδιορισμένη πολιτική θέση με ξεκάθαρους στόχους, με σχεδιασμένη διαδρομή, με στοχευμένες παρεμβάσεις που δε θα τις χαρακτηρίζει η ασυνέχεια και ο πυροτεχνηματικός χαρακτήρας.
Διότι μόνο έτσι θα καταστούν ανατροπείς του συστήματος και όχι απλά συνεπείς αμφισβητητές του.

Οφείλουμε να κατανοήσουμε όλοι ορισμένες απλές και αυτονόητες αλήθειες.

Δε μας λείπει η πολιτική σκέψη. Η στοχευμένη πολιτική δράση μας λείπει. Αυτή δηλαδή που είναι ικανή να αμφισβητήσει και φυσικά να ανατρέψει το σάπιο πολιτικό σύστημα που έστησαν.

Δε μας λείπει το πολιτικό κριτήριο. Η πολιτική οργάνωση που θα το ενδυναμώσει μας λείπει. Αυτή που θα αποτρέπει φαινόμενα ευνουχισμού και αποσπασματικότητας.
Αυτή που θα εμπνεύσει την κοινωνία για τις μεγάλες ανατροπές που θα τους χαλάσουν τα σχέδια και τη μανέστρα.

Δεν μας λείπει ούτε καν η ποικιλομορφία των προσεγγίσεων. Αλλά η μεγάλη πρόκληση και η ανυπέρβλητη γοητεία, δεν είναι να περιορίζεται κανείς στην διστακτική ή και φοβική παρατήρηση αυτής της ποικιλομορφίας, αλλά η τολμηρή απόπειρα συστράτευσής της σε ξεκάθαρους στόχους και χωρίς εκπτώσεις σε αξίες και ιδανικά.

ΤΕΛΙΚΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:

Όσο δε θα αποτολμούμε το αυτονόητο.

Όσο δε θα συναισθανόμαστε τη μεγάλη μας ευθύνη απέναντι στην κοινωνία μας που συνθλίβεται από τον επικίνδυνο αποχρωματισμό.

Όσο θα συμβάλουμε με την ατολμία και τη διστακτικότητά μας, στο να εξαντλείται η αγάπη μας για τούτο τον τόπο σε «μεροδούλι - μεροφάι «αντιστάσεις» που θα έχουν τις προδιαγραφές να οδηγήσουν πουθενά.

Όσο θα εξαντλείται η δυναμική της άποψής μας σε αμυντικές παρεμβάσεις απέναντι σε μια ολομέτωπη επίθεση μηχανισμών, θεσμών, ΜΜΕ κλπ.

Όσο δεν αποφασίζουμε να περάσουμε εμείς στην ολομέτωπη πολιτική επίθεση που να μη μείνει τίποτε όρθιο από τα επικίνδυνα σχέδια και μεθοδεύσεις τους.

Τόσο ο κίνδυνος να εκφυλιστεί η βουβή αγανάκτηση αυτού του λαού και να μετατραπεί σε απογοήτευση και συμβιβασμό θα είναι ορατός και οι ευθύνες μας γι αυτό θα είναι ασυγχώρητες.

Καλές οι συζητήσεις.
Κάλλιστες οι περισπούδαστες αναλύσεις.
Αλλά οι ανάγκη για δράση πολιτική είναι πλέον περισσότερο από ποτέ επείγουσα.

Μήπως θα πρέπει στη βάση αυτή να συσπειρωθούμε όλοι μας πριν να είναι αργά;;;

Μήπως;;;