ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ!!!!

Το να υπερασπιζόμαστε την ελεύθερη έκφραση όταν συμφωνούμε με τις απόψεις που εκφράζονται και να κωφεύουμε στα διαπραττόμενα αδικήματα που πλήττουν το γενικό συμφέρον και τις θεμελιώδεις αρχές του πολιτεύματος, είναι εύκολο και αρεστό στον εκάστοτε επιβήτορα της εξουσίας.
Εμείς όμως, πιστεύοντας ακράδαντα ότι, δεν πρέπει να υπάρχει καμιά εκδοχή της πολιτικής που να απαγορεύεται να αμφισβητηθεί και κατ’ εφαρμογή της ακροτελεύτιας διατάξεως του Συντάγματος [άρθρο 120 # 4], ασκώντας το αναφαίρετο δικαίωμά μας της ελευθερίας της έκφρασης, αγνοούμε την οποιαδήποτε συνέπεια των πιστεύων μας και υψώνουμε την δική μας φωνή υπερασπιζόμενοι τις απόψεις μας και αντικρούομε το κλίμα φοβίας που καλλιεργεί μεθοδικά το καθεστώς ποινικοποιώντας την γνώμη, με σκοπό την υποβάθμιση της αποκρουστικής εφαρμοζόμενης πολιτικής και των ωμοτήτων του εναντίον της κοινωνίας και κατ’ επέκταση του Έθνους.
Συνήθως, όταν ο ασθενής πνέει τα λοίσθια, ακούγεται εκείνη η ρήση ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και ο ασθενής είναι δυνατόν να ανακάμψει αφού έχει διαγνωσθεί πλέον η αρρώστια. Επί του προκειμένου όμως πιστεύουμε αδιαμφισβήτητα πλέον ότι δυστυχώς η ελπίδα έχει εισέλθει στο θάλαμο της εντατικής παρακολούθησης και ουδείς από τους «τεθλημένους και αγωνιούντες συγγενείς» τρέφει ψευδαισθήσεις για την τύχη της. Στην πράξη βέβαια, εκτός από τις διαπιστώσεις της ασθένειας, χρειάζεται και η κατάλληλη θεραπεία, γιατί η μέχρι σήμερα ακολουθητέα αγωγή δείχνει να σκοτώνει τον ασθενή μια και οι εφαρμόζοντες την θεραπεία θεράποντες απλώς αποδείχθηκαν κομπογιαννήτες που στου κασίδη το κεφάλι πειραματίζονταν με θεραπεία από ξόρκια και μαντζούνια, αγωγή που επέφερε πλέον στον ασθενή ανήκεστο βλάβη και η πορεία προς τον θάνατο να είναι μη αναστρέψιμος και τώρα που οι πλάνες βγήκαν στην επιφάνεια διαπιστώνεται ότι τα αποτελέσματα της συνηθισμένης κακοδαιμονίας είναι οδυνηρά διότι τα σημεία της διάλυσης είναι πλέον εμφανή και βαίνουν προς το μοιραίο αφού η υφιστάμενη αγωγή δείχνει ότι σκοτώνει τον ασθενή.
Η κοινωνία αποσυντίθεται με ταχύτατο ρυθμό ενώ η πορεία της οικονομίας είναι τουλάχιστον τραγική αφού το δημόσιο χρέος έχει αναρριχηθεί σε δυσθεώρητα ύψη λόγω και της ανικανότητας μιας ανενδοίαστης κυβερνητικής νομενκλατούρας, ενός θλιβερού μισθοφορικού υπουργικού συμβουλίου η στρατολογημένη σύνθεση του οποίου ξεκινάει από τον χαβαλέ του τίποτα και φτάνει στην πλήρη ανεπάρκεια εφαρμόζοντας με περίσσιο θράσος τις «μαγικές φόρμουλες» της κάθε κυράτσας θαμώνος κάποιου γυμναστηρίου και κάθε μπαρόβιου που τους έλαχε η μοίρα να διασταυρωθούν με αυτόν που ως άλλος Καλιγούλας που έχρισε συγκλητικό το άλογό του, με «υπεροψίαν και μέθη» παριστάνει τον «μέγα» ηγεμόνα πρωθυπουργό της χώρας, αυτόν τον μεγάλο κλόουν της πολιτικής, τον ολετήρα του Έθνους, τον καταστροφέα του κράτους, τον πολιτικό απατεώνα της ιστορίας της πολιτικής, την ορντινάτσα των αγορών και της διαπλοκής που του φιλοτέχνησε μια προβολή την οποία ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ραντίζοντάς τον με λεμονανθούς σε τελετές και πανηγυρισμούς μιας εικονικής πραγματικότητος και ο οποίος ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΟΡΡΩΔΕΙ προ της εξαφάνισης ενός Έθνους αρκεί να γίνει αρεστός στους αφέντες που υπηρετεί, σπρώχνοντάς το να κατρακυλήσει σε ένα απύθμενο βάραθρο που ΟΥΔΕΙΣ γνωρίζει αν και πού θα φτάσει.
«Τι σημαίνει έγκλημα;» λέει ο Ρασκόλνικοφ. «Εσείς το λέτε κακούργημα, εγώ δεν καταλαβαίνω τίποτα από όλα αυτά». Εμείς όμως καταλαβαίνουμε, γιατί το ζούμε. Εμείς καταλαβαίνουμε ότι αυτό τον καιρό διαπράττεται το ειδεχθέστερο των εγκλημάτων. Εμείς καταλαβαίνουμε ότι τώρα συντελείται η μεγαλύτερη ΕΘΝΟΚΤΟΝΙΑ των αιώνων. Εμείς καταλαβαίνουμε ότι τώρα εφαρμόζεται το τελικό σχέδιο και το ανοσιούργημα της ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ με σκοπό την εξαφάνιση του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ.
Και οι πάντες μένουν απαθείς σαν να μην συμβαίνει τίποτε. Λες και οι πάντες βρίσκονται υπό την επήρεια της φούντας από τις γλάστρες που καλλιεργούνται στα μπαλκόνια της πολιτικής παραίνεσης του πρωθυπουργού ο οποίος χαράζει την «δική του ανεξάρτητη και διαφοροποιημένη πολιτική» φοβούμενος ίσως μήπως χάσει την περίοπτη θέση που πιστεύει ότι του αξίζει στο πάνθεον των μεγάλων μεταρρυθμιστών.

Η αλογία, η ακρισία, η αγλωσσία, η χυδαιότητα, ο τραμπουκισμός, είναι το κυρίαρχο κλίμα συμπεριφοράς, τα αντανακλαστικά τεταρτοκοσμικής υπανάπτυξης που συγκροτούν σήμερα την εικόνα των ανήκεστα αχρηστευμένων πολιτικών δυνάμεων, μιάς αδίστακτης πολιτικής συμμορίας, μιας συμμορίας λαφυραγωγών, του κατ’ επίφαση ελληνικού Κοινοβουλίου, που βρίσκεται σε κατάσταση ηθικής και πολιτικής σήψης, αφού το μισό κοντεύει σήμερα να απαρτίζεται από θλιβερά υποπροϊόντα εξευτελιστικού νεποτισμού, από εξώνητους πολιτικούς, από εθνομηδενιστές και υπηρετικώς συνδεδεμένους με τον ξένο παράγοντα και το εθνικό ξεπούλημα υπαλλήλους της «νέας τάξης» και των πιό δύσοσμων μεθοδεύσεων του διεθνούς Σιωνισμού!! Και στο υπόλοιπο μισό του να συνωστίζεται το life style των ουτιδανών, της ψευδεπίγραφης «Δημοκρατίας», ένα εκτρωματικό συνονθύλευμα ανερμάτιστων που από τα τοξικά απόβλητα της διαφθοράς και της διαπλοκής της «πολιτικής» τους ποιότητος περιμένουμε λύσεις για το ασφαλιστικό, για το σύστημα υγείας, για την παιδεία, για την άμυνα, για τα ακραίας κρισιμότητας προβλήματα εξωτερικής πολιτικής ή την επέλαση ενός Κοινωνικού Αρμαγεδώνα;
Η ιστορία πέφτει συχνά σε ακατάλληλα χέρια, τα οποία την κακοποιούν. Εδώ όμως, στην ελληνική πραγματικότητα, η ιστορία κατακρεουργείται και τα τραύματα στην ψυχή του Έθνους βαθαίνουν. Η άρρωστη πλέον ελληνική κοινωνία έχει τεθεί στο στόχαστρο των κυβερνητικών επιλογών και βιώνει άμεσα, βίαια και κατά ριπές γεγονότα που αδυνατεί να αφομοιώσει δεχόμενη έναν καταιγισμό δηλητηριωδών μέτρων τα οποία προέρχονται από την βαριά ανεπάρκεια της δημόσιας διοίκησης και την υπερβολική κατανάλωση δημόσιου χρέους, τα ελλείμματα των ατάσθαλων μέχρι τώρα κυβερνήσεων αλλά και από την οξεία έλλειψη ρευστότητας, καθώς και την απώλεια αναπτυξιακής προοπτικής με μεθοδευμένη την συρρίκνωση της δυνατότητας ανάπτυξης της οικογένειας και κατ’ επέκταση του Έθνους.
Όταν τα δεδομένα της ανεργίας μιλούν για 1.300.000 ανέργους και μάλιστα στην πλέον παραγωγική ηλικία των πολιτών, δεν χρειάζεται κανείς τις στατιστικές για να βγάλει τα συμπεράσματά του. Το ανωτέρω γεγονός και μόνο υπερκαλύπτει οποιοδήποτε άλλο αρνητικό στοιχείο. Ποιός άνεργος νέος και νέα θα διανοηθεί να δημιουργήσει οικογένεια υπό το κράτος της αβεβαιότητος; Ποιά οικογένεια θα τολμήσει να προβεί σε τεκνοποίηση υπό την σκιά της ανεργίας και της ανέχειας; Η οικονομική επίθεση στην ελληνική οικογένεια και η συρρίκνωση των οικονομικών της δυνατοτήτων για ανάπτυξη, μοιραία οδηγεί στον μαρασμό του Έθνους διότι εντείνει τον εφιάλτη του δημογραφικού προβλήματος που μεθοδευμένα έχει την εφαρμογή του από την μεταπολίτευση και δώθε επιτυγχάνοντας έτσι, μέσα σε τριανταεπτά χρόνια ό,τι δεν κατάφερε η τουρκοκρατία μέσα σε τέσσερες αιώνες σκλαβιάς, τον πλήρη αφελληνισμό. Αυτό είναι το θέμα στο οποίο οφείλουμε να στρέψουμε την προσοχή μας, όσοι από εμάς ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ΖΩΝΤΑΝΟΙ.
Τα σημεία διαμηνύουν ότι, ως Έθνος, βιώνουμε μια άλλου είδους κρίση. Οι «βόμβες» των εχθρών του Έθνους είναι όχι μόνο καλά κρυμμένες, αλλά έχουν και την ευλογία του πονηρού Έθνους που αιώνες τώρα αντιμάχεται τον ελληνισμό. Έτσι τις εντοπίζεις μόνο όταν είναι αργά, όταν εκραγούν με πάταγο και έχουν καταστροφικά αποτελέσματα.
Η πενθηφόρος σύναξη για το αμετάκλητο δύσβατο πάνω από το πτώμα ενός Έθνους που βρίσκεται σε εθνολογική αποσύνθεση, ο φόβος και η οργή για την κοινωνική λέπρα της ιδεολογικής απαξίωσης και το συνεχές βούλιαγμα μιάς ξεχαρβαλωμένης δωσίλογης πολιτικής συμμορίας, να είμαστε ρεαλιστές, σε άλλα αποτελέσματα οδηγούν. Θέλουν το περίστροφο στο τραπέζι ως μέσο άσκησης πίεσης; Και αν το οπλισμένο περίστροφο γίνει ρωσική ρουλέτα; Αν τα πράγματα εξελιχθούν, απρόβλεπτα, κατά το χειρότερο δυνατό τρόπο, πόσο απέχουμε από τα γίνουμε Λιβύη;
Σήμερα, το περίστροφο παραμένει στο τραπέζι εστραμμένο προς την καρδιά του Έθνους, αλλά δεν γνωρίζουμε αν το καθεστώς θα αναλάβει και το ρίσκο του τραβήγματος της σκανδάλης. Με μια τέτοια επιλογή του όμως δεν σημαίνει ότι θα κερδίσει και τον πόλεμο. Αυτό θα μείνει στη διάκριση της ιστορικής κρίσης. Εμείς, ας έχουμε ανοιχτή την ψυχή μας και τα μάτια μας δεκατέσσερα και ΠΡΟΣΟΧΗ!! ΠΡΟΣΟΧΗ!! ΠΡΟΣΟΧΗ!! ΜΑΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ!!!!
Τούτο είναι πασιφανές γιατί η σκανδαλώδης κατάχρησης εξουσίας ενός κράτους οπερέτας γίνεται άμεσα αντιληπτή από τον κάθε πολίτη ως ηθική παρεκτροπή, ως βάναυση πρόκληση του κοινού αισθήματος. Γι’ αυτό κι εμείς ορθώνουμε το ανάστημά μας και φωνάζουμε με στεντόρεια φωνή: Φθάνει πια! Φθάνει πια! Και αυτή η φωνή είναι η κραυγή απόγνωσης της κοινωνίας. Είναι η κραυγή του ελληνικού Λαού!!

Εμείς ανήκουμε στην κατηγορία εκείνη των ανυπότακτων πολιτών που έταξαν την ψυχή τους στην πατρίδα. Αποτελούμε πλέον τη φωνή της συνείδησης μιας γενιάς που δεν επιδεικνύει απάθεια προς τα τεκταινόμενα του πολιτικού και κοινωνικού γίγνεσθαι, που δεν έχει εθισθεί στη χυδαιότητα και τη διαφθορά. Ανήκουμε στην κατηγορία εκείνη των πολιτών που οραματίζεται έναν κόσμο και μια δημοκρατία ιδανικών εντός καθορισμένων προτύπων και πεποιθήσεων μιας δικαιότερης και ανθρωπινότερης κοινωνίας, λιγότερο υποκριτικής, λιγότερο απάνθρωπης.

Εμπρός, λοιπόν, Συνέλληνες, τώρα είναι η ώρα να εργαστούμε για την Έγερση, ασυμβίβαστα, συνειδητά, με πάθος για να αντιμετωπίσουμε την κοινοβουλευτική τρομοκρατία που βλάπτει σοβαρά την πνευματική και ψυχική υγεία των Ελλήνων. Εμπρός, για της γενιάς μας την υπέρβαση για να διαφεντέψουμε τον Τόπο μας! Εμπρός, να εξοστρακίσουμε τους τοποτηρητές που λεηλατούν και ασχημονούν σ’ αυτόν τον ιερό τόπο, τους εγγυητές των συμφερόντων, τους μακελάρηδες τού μέλλοντος του ελληνισμού που δρούν ως οργανωμένο έγκλημα και ρουφούν, κάθε ικμάδα της Ελλάδας και το αίμα του Ελληνικού Λαού ξεπουλώντας την ψυχή τους στο διάβολο υπονομεύοντας την υπόσταση της Χώρας μας και αυτό αποτελεί δεινή ύβρη κατά του ελληνικού λαού!!
Εμπρός, λοιπόν να εγερθούμε, όποιο κι αν είναι το κόστος, γιατί αυτός ο πολιτικός ζόφος δεν μπορεί να αλλάξει με φληναφήματα!! Έχουμε υποχρέωση, να απαιτήσουμε μιαν άλλη Παιδεία! Να χτίσουμε μιαν άλλη Πολιτεία! Με θεμέλιο την αλήθεια, την ιστορική και πολιτιστική μας κληρονομιά! Εμπρός, λοιπόν, αδέλφια Έλληνες!! Έχουμε υποχρέωση, να απαιτήσουμε και να επιβάλλουμε, τον πλήρη, τον απόλυτο σεβασμό, στα ιδανικά της Πατρίδας και της Λευτεριάς. Το χρωστάμε στο γένος μας, στους διαχρονικώς πεσόντες στους αγώνες της Πατρίδας, το χρωστάμε στα παιδιά μας! Εμπρός, λοιπόν Συνέλληνες, να προασπισθούμε και να κάνουμε πράξη τους στίχους του μεγάλου μας ποιητή, του Γιάννη Ρίτσου, προτάσσοντας τα στήθη μας: «Σε τούτα εδώ, τα μάρμαρα, κακιά σκουριά δεν πιάνει! Μηδέ αλυσίδα στου Ρωμιού και στ΄ αγεριού το πόδι»!

Αδέλφια, Έλληνες και Ελληνίδες, ΕΜΠΡΟΣ!!! ΕΜΠΡΟΣ!!! ΕΜΠΡΟΣ!!!
Οδυσσέας Τηλιγάδας