Ο σ. Νίκος και οι «αγριότητες» και «υπερβασίες» των μελών του ΚΚΕ

του Σπύρου Χατζάρα

Στη «Βάρκιζα», η «ηγεσία» της ΚΚΕ λτδ, (Σιάντος, Πλουμπίδης, Ιωαννίδης, Παρτσαλίδης, Μπαρτζιώτας κλπ), μαζί με τους συνεργάτες της , (Τσιριμώκος, Σβώλος), κλπ , συμφώνησε με τους Άγγλους και τους «αστούς», οι μεν ηθικοί αυτουργοί , η ηγεσία , που διέταξε τις «αγριότητες» και τις «υπερβασίες», να αμνηστεύονται, και να δικάζονται μόνο οι φυσικοί αυτουργοί.
Δηλαδή, βγάλανε έξω τον εαυτό τους οι πολιτικά υπεύθυνοι και ρίξανε όλη την ευθύνη στους εκτελούντες τις εντολές και τις διαταγές. Στους φυσικούς αυτουργούς .Αυτή ήταν και η ουσία της αποκήρυξης του «Άρη» και της απελπισμένης ανταρσίας του.

Ο σ.Νίκος όταν γύρισε από το Νταχάου , το Δεκέμβριο του 1945 στη 12η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ , είπε ότι οι «αγριότητες» και οι «υπερβασίες» έγιναν από μέλη του Κόμματος που, είτε ήταν προβοκάτορες, είτε δεν ήταν «άξια νάναι μέλη του Κόμματος».
Ο σ. Νίκος υιοθέτησε δηλαδή τις ρυθμίσεις της Συμφωνίας της Βάρκιζας και είπε ότι «το ΚΚΕ δεν έδωσε γραμμή για «αγριότητες» και «υπερβασίες» και ότι «το έψαξε και δεν υπήρχε ούτε μια περίπτωση, που νάχει δοθεί σαν γραμμή του ΚΚΕ να γίνουν αγριότητες».
Οι σφαγές της Καλαμάτας, του Μελιγαλά, των Γαργαλιάνων, τα Δεκεμβριανά ήσαν «αγριότητες» και «υπερβασίες» που έγιναν από μέλη του κόμματος, χωρίς κομματική εντολή και, «φυσικά οι πράξεις που κάναν τα μέλη του Κόμματος δημιουργούν ευθύνες και για το ίδιο» αλλά το ΚΚΕ, «απεκήρυξε και αποκηρύσσει», τις «αγριότητες» και τις «υπερβασίες», οπότε δε δημιουργείται ζήτημα ηθικής τάξης για το ΚΚΕ.
Αυτή ήταν η θέση που συμφωνήθηκε στην Βάρκιζα, στο πλαίσιο της νόμιμης πάλης. Σε αυτό το πλαίσιο, δεν κατηγορήθηκαν οι Ζεύγος, Μπελογιάννης, Μπλάνας, Κουλαμπάς για τις σφαγές Καλαμάτας –Μελιγαλά και δεν δικάστηκαν οι Πλουμπίδης, Σιάντος, Μπαρτζιώτας, Αναστασιάδης, Κωτσάκης & Co για τα Δεκεμβριανά και για την «αγριότητα» και την «υπερβασία» του «λάθους» της «ομηρίας».

Στο πλαίσιο της εγκατάλειψης του ένοπλου αγώνα και του ειρηνικού περάσματος τα μέλη έρεπε να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στην εργατική τάξη και τον λαό, για τις «αγριότητες» και τις «υπερβασίες», που έκαναν και που το Κόμμα τις «απεκήρυξε».

Για το λόγο αυτό τα μέλη που σκότωναν ακολουθώντας τις εντολές των ανωτέρων τους, πέθαιναν στα αποσπάσματα επειδή δεν ήταν «άξια νάναι μέλη του Κόμματος».
Ακριβώς αυτό μας το διέσωσε ο Γιώργος Ζαμπέτας, (βλ. Ιωάννας Κλειάσιου: «Γιώργος Ζαμπέτας βίος και πολιτεία», εκδ. ντέφι 1997), για τον παιδικό του φίλο Κώστα Γερανταλή, που ήταν δολοφόνος της ΟΠΛΑ.
"….Και του είπα ότι όσοι πουν ότι αυτά που κάνανε, τα κάνανε επειδή είχανε διαταγή θα καθαρίσουνε. Και μου λέει, μπα τις χαμούρες… εγώ τα έκανα κι εγώ θα τα φορτωθώ. Καλά, γεια σου, γεια σου κι έφυγα".

Έτσι ομολόγησαν και εκτελέστηκαν, ο Μπάρμπας, ο Λίολιος, ο Βλάσης Μακαρωνάς και το άγημα των εκτελεστών του Μελιγαλά. Οι φυσικοί αυτουργοί και όχι οι ηθικοί αυτουργοί.

Βέβαια, ο σύντροφος Νίκος , ως απόλυτος φορέας της «κομματικής νομιμότητας», με όσα είπε για τους πράκτορες της Ιντέλιτζενς Σέρβις για προβοκάτορες της αντίδρασης ,και για εκείνους που δεν ήταν «άξιοι νάναι μέλη του Κόμματος», έδειχνε την ομάδα των «χαφιέδων» Πλουμπίδη-Σιάντου & Co.

Οι σύγχρονοι χαφιέδες, οι κληρονόμοι του τότε χαφιεδισμού, κρατάνε τη θεωρία για «αγριότητες» και «υπερβασίες» που έγιναν από μέλη του κόμματος, και μιλάνε ακόμα για «δικαιολογημένες πράξεις αντεκδίκησης» στον Μελιγαλά, και αποδίδουν την εκτέλεση της Παπαδάκη στον εικοσάχρονο Οπλατζή που τον εκτέλεσε ο Ανδρικίδης.
Ακόμα και σήμερα. 72 χρόνια μετά, οι ρουφιάνοι παραμένουν ρουφιάνοι και οι Χαϊβάν-Χαϊβάν οπαδοί τους εξακολουθούν να πιστεύουν και να αναπαράγουν τα ίδια κοματικά ψέματα.