18/3/09

Λεωνίδας Σιαβελής το πρώτο θύμα της ελληνικής κρίσης και των Τραπεζών.

Στριμωγμένος μέχρις απελπισίας από την πιστωτική ασφυξία και το εξοργιστικό φαινόμενο να του εγκρίνεται δάνειο που να μην του χορηγείται, ο επιχειρηματίας Λέλος Σιαβελής κατέρρευσε χθες το πρωί από απροσδιόριστο προς το παρόν παθολογικό αίτιο που του προκάλεσε αιμορραγική παγκρεατίδια.
Τα προβλήματα που αντιμετώπιζε, μετά από μια ολόκληρη ζωή ήθους, συνέπειας και προσφορά προς την τοπική κοινωνία, φαίνεται πως έπαιξαν καθοριστικό ρόλο, «λυγίζοντας» έναν περήφανο άνθρωπο που δεν… άντεχε να βλέπει αυτό που ο ίδιος έστησε και μαζί, τους δεκάδες υπαλλήλους που είχε, να βρίσκονται στο χείλος της καταστροφής

Η θλιβερή είδηση προκάλεσε σοκ στο Αίγιο.

Ο Νομάρχης Αχαΐας κ. Δημήτρης Κατσικόπουλος, με αφορμή τον τραγικό θάνατο του επιχειρηματία και πρώην Δημάρχου Αιγίου Λέλου Σιαβελή, έκανε την ακόλουθη δήλωση:...
«Ο Λέλος Σιαβελής είναι δυστυχώς το πρώτο πραγματικό θύμα της οικονομικής κρίσης και των τραπεζών στην περιοχή μας. Ο άνθρωπος, ο φίλος, ο μαχητής ,ο φίλος Λέλος , δεν είναι πια μαζί μας. Έφυγε, κατέρρευσε κάτω από το βάρος της ευαισθησίας του. Μια ευαισθησία που δεν την έδειξαν αυτοί που έπρεπε, αυτοί που όφειλαν να στηρίξουν έναν επιχειρηματία που ποτέ δεν προκάλεσε, δεν απασχόλησε, δεν ενόχλησε. Πλήρωσε με την ζωή του προκειμένου να μην απολύσει κανέναν, να μην στενοχωρήσει κανέναν. Για τον θάνατο του φίλου μας Λέλου ευθύνεται το οικονομικό - τραπεζικό κατεστημένο ,που αφανίζει προσωπικότητες, επιχειρήσεις, ανθρώπους ,στον βωμό του κέρδους.

Μια πολιτική προσωπικότητα δεν είναι πια μαζί μας. Θα μας λείψει η ευθύτητα του, η διορατικότητα του, η σοβαρότητα του, η πολιτική και όχι η κομματική ματιά του, οι αρχές του. Ο πολιτικός χώρος όμως για τον οποίο έδωσε τα πάντα και εργάστηκε άοκνα για αυτόν, τον πλήρωσε με το χειρότερο νόμισμα. Δυστυχώς. Από σήμερα είμαστε πολύ πιο φτωχοί.Ο θάνατος του Λέλου όμως δεν θα πάει χαμένος.
Η οργή και η θλίψη για τον τρόπο του θανάτου του, μας γεμίζει δύναμη για να μην χαθεί κανείς άλλος από την αναλγησία του Κράτους και των τραπεζών, που ληστεύουν αλλά δεν διώκονται για τις εγκληματικές πράξεις τους.
Ο θάνατος του Λέλου ας γίνει ο βρόγχος που θα πνίξει τους υπευθύνους από τις τύψεις, αν και δεν νομίζω πως ο παχυδερμισμός θα τους αφήσει να καταλάβουν πως προκάλεσαν τον θάνατο ενός τίμιου και εργατικού ανθρώπου.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει. Συλλυπητήρια στην οικογένεια του ».

Ο πρώην βουλευτής, της ΝΔ,Νίκος Νικολόπουλος, ανέφερε: «οι τύψεις θα βαραίνουν εκείνους που τον συνέτριψαν, που τον πολτοποίησαν στις τραπεζικές ταμειακές «κρεατομηχανές» τους».

« Τον έφαγε η προσπάθειά του να βρει λύση για την επιχείρησή του και τους εργαζόμενους. Η συγκεκριμένη περίπτωση επιχειρηματία είναι πρωτοφανής, γιατί εγώ τουλάχιστον δεν έχω ξαναδεί τέτοια σύμπνοια μεταξύ των εργαζομένων και διοίκησης που αναζητούσαν από κοινού λύση. Του είχε στοιχίσει πολύ αυτή η κατάσταση. Κυριολεκτικά τον έσκασαν τα προβλήματα και οι τράπεζες», δήλωσε ο Δήμαρχος Αιγίου, Απόστολος Καραφωτιάς.

Ο Λέλος Σιαβελής γεννήθηκε το 1933. Ήταν ένας από τους τρεις γιους του Δήμου Σιαβελή, ο οποίος καταγόταν από την Αρκαδία. Τελείωσε το εξατάξιο γυμνάσιο Αιγίου και φοίτησε στην Ανωτάτη Εμπορική. Μαζί με τα αδέλφια του, Μιχάλη και Γεράσιμο ανέλαβαν την οικογενειακή επιχείρηση και καταξιώθηκαν. Ήταν παντρεμένος με τη Χριστίνα Βασιλειάδη και είχαν αποκτήσει δύο παιδιά, τον Δημήτρη και το Μιχάλη. Διετέλεσε Δήμαρχος Αιγίου, δύο τετραετίες, από το 1986 έως το 1990 και από το 1994 έως το 1998. Το 2001 αποφάσισε να αποχωρήσει από την πολιτική, ενώ τα «ηνία» του συνδυασμού ανέλαβε ο Στάθης Θεοδωρακόπουλος, ο οποίος επί Δημαρχίας του, ήταν πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου. Η κοινωνία του Αιγίου τον εκτίμησε για την ευθύτητα, τη σοβαρότητα, αλλά και την υπευθυνότητά του. Επί θητείας του το Αίγιο αντιμετώπισε την πρωτόγνωρη καταστροφή από το χτύπημα του φονικού Εγκέλαδου, ενώ ήταν εκείνος που κατάφερε να αγοράσει για το Δήμο την πρώην χαρτοποιία, εκεί που σήμερα στεγάζεται το ΤΕΙ. «Ήταν ένας συνετός άνθρωπος, άξιος επιχειρηματίας και πολύ καλός Δήμαρχος. Το Αίγιο τον αγαπούσε, γιατί είχε προσφέρει. Ένας άνθρωπος καλοσυνάτος, ήπιων τόνων που άφησε την προσωπική του σφραγίδα. Είμαστε συντετριμμένοι από το θάνατό του», δήλωσε ο κ. Θεοδωρακόπουλος.

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αξιότιμοι κύριοι,

Είμαστε ο Δήμος και ο Μιχάλης Σιαβελής γιοι του Λεωνίδα Σιαβελή.

Ο πατέρας μας έφυγε στις 16 Μαρτίου όρθιος στο γραφείο του, μη μπορώντας άλλο να αντέξει τον ανελέητο εκβιασμό των τραπεζών και την πεισματική τους άρνηση να ρυθμίσουν τις οφειλές του με την εγγύηση του Ελληνικού δημοσίου.
Ακολουθεί μια ανακοίνωση μας.

Ευχαριστούμε

Με την ταραχή της ανατροπής, με την απογοήτευση για την αχαριστία πολλών συνανθρώπων, με την πικρία της απόλυτης απώλειας, με την ηθική υποχρέωση να ικανοποιήσουμε την τελευταία γραπτή επιθυμία του πατέρα μας «Ας πάρει ευρεία δημοσιότητα η περίπτωση μας, αρκετοί ίσως ωφεληθούν» αλλά και με την γαλήνη ανθρώπων που δεν έχουν τίποτα πλέον να χάσουν, νιώθουμε την ανάγκη να δημοσιοποιήσουμε κάποιες άτακτες ακόμα σκέψεις μας.
Ο πατέρας μας άφηνε τον τελευταίο καιρό τις σκέψεις του και τα συναισθήματα του σε κάποιες σελίδες. Πράγματι από την αστυνομία μας παραδόθηκαν την ημέρα του θανάτου του περίπου 15 σελίδες όπου γράφονται πολλά για τις τράπεζες, τους πιστωτές, τους οφειλέτες μας και ...άλλες πηγές του κακού. Αν και κάποιες σελίδες είναι φανερά γραμμένες σε σύγχυση, αποτυπώνουν επιγραμματικά αυτό που ο πατέρας μας και η οικογένεια μας βίωνε τον τελευταίο καιρό. Κατά την αστυνομία, οι σελίδες βρίσκονται στα χέρια του εισαγγελέα και ελπίζουμε κάποια στιγμή να χρησιμοποιηθούν για να «σωθούν με δυναμικά μέτρα οι επόμενοι» όπως γράφει. Είμαστε στη διάθεση της δικαιοσύνης.
Ο κόσμος ας μην έχει καμία αμφιβολία. Οι πηγές του κακού ήταν διάσπαρτες και τα μέτωπα πολλά. Οι τράπεζες όμως ήταν οι δήμιοι. Αυτές μας πήραν το κεφάλι και αυτές μας έσπρωξαν στον γκρεμό αντί να μας τραβήξουν. Η αλήθεια είναι μία και την γνωρίζουμε όλοι. Μέχρι το καλοκαίρι του 2008 οι τράπεζες ζούσαν τον πυρετό της φουσκωμένης κερδοφορίας. Τον χορό του στόχου για το κατάστημα, του λογιστικού τζίρου για τον όμιλο και του bonus για τους καταφερτζήδες. Την πολιτική του πάρε ένα δάνειο και ας μην το χρειάζεσαι, μετέφερε τα δάνειά σου από εκείνον σε μένα και φέρε και επιταγή της συνταξιούχου γιαγιάς σου, εμείς θα σου την σπάσουμε. Οι τράπεζες δημιούργησαν την ευφορία στο σύστημα και την ανάγκη στον εύπιστο καταναλωτή να πάει διακοπές στην Ουγκάντα, να «ανοίξει» σπίτι, να πάρει μεγάλο δεύτερο αυτοκίνητο, και φυσικά παρείχαν την εύκολη λύση του ανάλογου δανείου άσχετα με την πραγματική οικονομική δυνατότητα του καθενός. Αυτό θα το «φτιάχναμε». Πώς αλλιώς θα μπορούσε άλλωστε να γράψει μεγαλύτερο τζίρο, να κοκορευτεί για μεγαλύτερες επενδύσεις στα Βαλκάνια και να εκτοξεύσει εν τέλει την μετοχή του ο κάθε χρηματοπιστωτικός οργανισμός;
Μέσα σε αυτόν τον πυρετό χαζο-χαράς και την αρρωστημένη (αυτό)ικανοποίηση της μπαλονο-οικονομίας η εταιρεία «Υιοί Δ. Σιαβελή Ο.Ε.Β.Ε.» πήρε την έγκριση της 25ης Διεύθυνσης του λογιστηρίου του κράτους για αναχρηματοδότηση και ρύθμιση των δανείων της κατά την 25η Αυγούστου 2007 (όταν και η Αιγιάλεια επλήγει από φωτιές) σε νέο χαμηλότοκο δάνειο με 10ετη διάρκεια, δύο χρόνια περίοδο χάριτος και εγγύηση του Ελληνικού δημοσίου κατά 80%. Την συγκεκριμένη ημερομηνία τα δάνεια της εταιρείας ήταν περίπου 4.500.000€ και διάσπαρτα σε 5-6 τράπεζες. Φανταστείτε τι σήμαινε αυτό για τους τραπεζίτες εκείνη την περίοδο. Μία τράπεζα που είχε πελάτη για κάτι λιγότερο από 1.000.000€ τον δήμαρχο και επί 52 χρόνια ικανότατο και αξιόπιστο επιχειρηματία Λέλο, ρυθμίζοντας συνολικά τα δάνεια μας θα προσέθετε στον τζίρο του καταστήματος τη διαφορά από σχεδόν 1.000.000€ στα 4.500.000€. Και μάλιστα πώς; Με δάνειο στον Λέλο που το εγγυάται και το κράτος. Όχι μόνο θέλησαν να ρυθμίσουν η κάθε τράπεζα το μερίδιό της αλλά έγινε και ένας άτυπος ανταγωνισμός για το ποια τράπεζα είναι η πιο καλή, η πιο φιλική και εν τέλει η πιο άξια να ρυθμίσει συνολικά της υποχρεώσεις μας και να γίνει η αποκλειστική μας συνεργάτης.
Τελικά πειστήκαμε και καταλήξαμε σε μία τράπεζα. Μετά τον Σεπτέμβριο η κρίση όμως εισήχθη και στην Ελλάδα, και οι τράπεζες ανακάλυψαν ότι στα ταμεία τους έχουν μπαλόνια αντί για λεφτά (παρά τις υποχρεώσεις τους που απορρέουν από τον κανονισμό «Βασιλεία 2» που περιέργως κανείς δεν τον αναφέρει στην Ελλάδα) και τότε άρχισαν να ζητούν λεφτά από την αγορά με προθεσμιακές καταθέσεις που έφταναν και το 7%!!! Το προφανές είναι ότι όταν μια τράπεζα πληρώνει το χρήμα στην αγορά με 6-7% και ποιος ξέρει πόσο στην διατραπεζική ή στις άλλες αγορές, είναι βέβαιο ότι το ακριβό αυτό χρήμα δεν πρόκειται να το δώσει στον Λέλο που θα αρχίσει να το αποπληρώνει μετά από δύο χρόνια (!) με χαμηλό κιόλας επιτόκιο. Το «deal» δεν είναι καλό. Ο στόχος έτσι κι αλλιώς δεν είναι πλέον ο τζίρος για κανέναν και η απόφαση εύκολη. Ο Σιαβελής όχι μόνο δεν παίρνει το δάνειο αλλά του κλείνουμε και τους λογαριασμούς στο μισό καλώντας τον να αποπληρώσει το υπόλοιπο εντός του τρέχοντος μηνός. Προφασιστείτε ότι να ΄ναι... Τι τους ενδιαφέρει ο Λέλος; Τι τους ενδιαφέρουν οι 36 εργαζόμενοι; Οι ανάγκες όλων μας έχουν σημασία ή οι καβάτζες τους; Τι τους ενδιαφέρει η ανεργία, η πρόοδος, η τοπική οικονομία; Τα νούμερα είναι στυγνά και ο έλεγχος ανύπαρκτος. Η επιβολή της τάξης και η τιμωρία μάλλον ανέκδοτο...
Επειδή ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και ο σκοπός μας ακόμα παραμένει η ρύθμιση των υποχρεώσεων, η απεμπλοκή συνεργατών που δεν οφείλουν και η βιωσιμότητα της εταιρείας αν αυτό είναι ακόμα εφικτό, δεν θα αναφέρουμε το όνομα της τράπεζας προς το παρόν και δεν θα τραβήξουμε άλλο το σκοινί για την ώρα. Βλέπετε παρόλη την άκρατη ώθηση να κοινοποιήσουμε κάποια πράγματα, είμαστε ακόμα στην ανάγκη να αδρανοποιηθούν οι λογαριασμοί μας σε όλες τις τράπεζες μέχρι να πάρουμε στις 8 Απριλίου μία τροποποίηση της απόφασης από το λογιστήριο του κράτους για να είναι εφαρμόσιμη η εγγύηση του Δημοσίου και μετά τον θάνατο του πατέρα μας.
Θα επισημάνουμε μόνο, ότι παρόλο που όλες οι συνεργαζόμενες τράπεζες με μόνη εξαίρεση την Αχαϊκή, βίασαν ανελέητα τα συναλλακτικά ήθη και την αξιοπρέπεια μας τους τελευταίους τέσσερις μήνες, παρόλο που όλες έλαβαν εξώδικό όταν τους καλούσαμε να αναλάβουν τις ευθύνες τους για την κατάσταση της εταιρείας και των εργαζομένων της, παρόλο που όλες παρακολούθησαν τα ΜΜΕ τις τελευταίες μέρες, μόνο μία τράπεζα, απάντησε στο εξώδικο και μόνο η ίδια τράπεζα απάντησε με ανακοίνωση στα ΜΜΕ πρόσφατα. Αυτή που είχε τη μεγαλύτερη μύγα άραγε;
Οι ανακοινώσεις δε, είναι προφάσεις εν αμαρτίες, αλλά και η σιγή ιχθύος των υπολοίπων είναι αμαρτωλή. Για όποιον διψάει για αλήθεια το υποθηκοφυλακείο Αιγίου είναι ανοιχτό και διαθέσιμο. Μια επίσκεψη αρκεί για να διαπιστώσει ο καθένας τι πραγματικά έγραψαν εκεί οι τράπεζες, ποιες τράπεζες και τι έδωσαν ή αν έδωσαν κάτι για αυτά που προσημείωσαν με δικά μας φυσικά έξοδα τους τελευταίους δύο μήνες. Οι αποκαλύψεις θα είναι απίστευτες αλλά πέρα για πέρα πραγματικές και για εμάς επιπλέον οδυνηρές.
Η απώλεια του πατέρα μας, με τον αντίκτυπο που είχε στην τοπική μας κοινωνία μας αποκάλυψε τον πραγματικό πλούτο που κληρονομούμε. Είναι ιδιαίτερα αισιόδοξο το γεγονός ότι η καλοσύνη, η ανυστερόβουλη προσφορά, η ευγένεια και το ήθος αναγνωρίστηκαν απλόχερα και αυθόρμητα από τους συμπολίτες μας και κατέρριψαν αυτόματα όλη την αρνητική μυθοπλασία που συνήθως αναπτύσσεται στις κλειστές κοινωνίες. Ευχαριστούμε με την ευκαιρία όλο τον κόσμο για την συμπαράσταση και αυτή του τη στάση. Είναι επίσης αισιόδοξο το ότι στις πιο αναπάντεχες στιγμές προκύπτει έμπρακτη συμπαράσταση και ανιδιοτελής βοήθεια από ανθρώπους που δεν οφείλουν και δεν θα το προσδοκούσε κανείς. Σε αυτούς το ευχαριστώ είναι λίγο.
Ο άϋλος πλούτος που προέκυψε για εμάς στις 16 Μαρτίου είναι ανεκτίμητος και ξεπερνάει κατά πολύ τις εκτιμήσεις των τραπεζών για την κληρονομητέα περιουσία μας. Λυπόμαστε που οι τράπεζες δεν διαθέτουν τα εργαλεία να τον μετρήσουν και τελικά δεν θα τον αντιληφθούν ποτέ.

Με τιμή
Δήμος & Μιχάλης Λ. Σιαβελής

Ανώνυμος είπε...

Με την ταραχή της ανατροπής, με την απογοήτευση για την αχαριστία πολλών συνανθρώπων, με την πικρία της απόλυτης απώλειας, με την ηθική υποχρέωση να ικανοποιήσουμε την τελευταία γραπτή επιθυμία του πατέρα μας «Ας πάρει ευρεία δημοσιότητα η περίπτωση μας, αρκετοί ίσως ωφεληθούν» αλλά και με την γαλήνη ανθρώπων που δεν έχουν τίποτα πλέον να χάσουν, νιώθουμε την ανάγκη να δημοσιοποιήσουμε κάποιες άτακτες ακόμα σκέψεις μας.
Ο πατέρας μας άφηνε τον τελευταίο καιρό τις σκέψεις του και τα συναισθήματα του σε κάποιες σελίδες. Πράγματι από την αστυνομία μας παραδόθηκαν την ημέρα του θανάτου του περίπου 15 σελίδες όπου γράφονται πολλά για τις τράπεζες, τους πιστωτές, τους οφειλέτες μας και ...άλλες πηγές του κακού. Αν και κάποιες σελίδες είναι φανερά γραμμένες σε σύγχυση, αποτυπώνουν επιγραμματικά αυτό που ο πατέρας μας και η οικογένεια μας βίωνε τον τελευταίο καιρό. Κατά την αστυνομία, οι σελίδες βρίσκονται στα χέρια του εισαγγελέα και ελπίζουμε κάποια στιγμή να χρησιμοποιηθούν για να «σωθούν με δυναμικά μέτρα οι επόμενοι» όπως γράφει. Είμαστε στη διάθεση της δικαιοσύνης.
Ο κόσμος ας μην έχει καμία αμφιβολία. Οι πηγές του κακού ήταν διάσπαρτες και τα μέτωπα πολλά. Οι τράπεζες όμως ήταν οι δήμιοι. Αυτές μας πήραν το κεφάλι και αυτές μας έσπρωξαν στον γκρεμό αντί να μας τραβήξουν. Η αλήθεια είναι μία και την γνωρίζουμε όλοι. Μέχρι το καλοκαίρι του 2008 οι τράπεζες ζούσαν τον πυρετό της φουσκωμένης κερδοφορίας. Τον χορό του στόχου για το κατάστημα, του λογιστικού τζίρου για τον όμιλο και του bonus για τους καταφερτζήδες. Την πολιτική του πάρε ένα δάνειο και ας μην το χρειάζεσαι, μετέφερε τα δάνειά σου από εκείνον σε μένα και φέρε και επιταγή της συνταξιούχου γιαγιάς σου, εμείς θα σου την σπάσουμε. Οι τράπεζες δημιούργησαν την ευφορία στο σύστημα και την ανάγκη στον εύπιστο καταναλωτή να πάει διακοπές στην Ουγκάντα, να «ανοίξει» σπίτι, να πάρει μεγάλο δεύτερο αυτοκίνητο, και φυσικά παρείχαν την εύκολη λύση του ανάλογου δανείου άσχετα με την πραγματική οικονομική δυνατότητα του καθενός. Αυτό θα το «φτιάχναμε». Πώς αλλιώς θα μπορούσε άλλωστε να γράψει μεγαλύτερο τζίρο, να κοκορευτεί για μεγαλύτερες επενδύσεις στα Βαλκάνια και να εκτοξεύσει εν τέλει την μετοχή του ο κάθε χρηματοπιστωτικός οργανισμός;
Μέσα σε αυτόν τον πυρετό χαζο-χαράς και την αρρωστημένη (αυτό)ικανοποίηση της μπαλονο-οικονομίας η εταιρεία «Υιοί Δ. Σιαβελή Ο.Ε.Β.Ε.» πήρε την έγκριση της 25ης Διεύθυνσης του λογιστηρίου του κράτους για αναχρηματοδότηση και ρύθμιση των δανείων της κατά την 25η Αυγούστου 2007 (όταν και η Αιγιάλεια επλήγει από φωτιές) σε νέο χαμηλότοκο δάνειο με 10ετη διάρκεια, δύο χρόνια περίοδο χάριτος και εγγύηση του Ελληνικού δημοσίου κατά 80%. Την συγκεκριμένη ημερομηνία τα δάνεια της εταιρείας ήταν περίπου 4.500.000€ και διάσπαρτα σε 5-6 τράπεζες. Φανταστείτε τι σήμαινε αυτό για τους τραπεζίτες εκείνη την περίοδο. Μία τράπεζα που είχε πελάτη για κάτι λιγότερο από 1.000.000€ τον δήμαρχο και επί 52 χρόνια ικανότατο και αξιόπιστο επιχειρηματία Λέλο, ρυθμίζοντας συνολικά τα δάνεια μας θα προσέθετε στον τζίρο του καταστήματος τη διαφορά από σχεδόν 1.000.000€ στα 4.500.000€. Και μάλιστα πώς; Με δάνειο στον Λέλο που το εγγυάται και το κράτος. Όχι μόνο θέλησαν να ρυθμίσουν η κάθε τράπεζα το μερίδιό της αλλά έγινε και ένας άτυπος ανταγωνισμός για το ποια τράπεζα είναι η πιο καλή, η πιο φιλική και εν τέλει η πιο άξια να ρυθμίσει συνολικά της υποχρεώσεις μας και να γίνει η αποκλειστική μας συνεργάτης.
Τελικά πειστήκαμε και καταλήξαμε σε μία τράπεζα. Μετά τον Σεπτέμβριο η κρίση όμως εισήχθη και στην Ελλάδα, και οι τράπεζες ανακάλυψαν ότι στα ταμεία τους έχουν μπαλόνια αντί για λεφτά (παρά τις υποχρεώσεις τους που απορρέουν από τον κανονισμό «Βασιλεία 2» που περιέργως κανείς δεν τον αναφέρει στην Ελλάδα) και τότε άρχισαν να ζητούν λεφτά από την αγορά με προθεσμιακές καταθέσεις που έφταναν και το 7%!!! Το προφανές είναι ότι όταν μια τράπεζα πληρώνει το χρήμα στην αγορά με 6-7% και ποιος ξέρει πόσο στην διατραπεζική ή στις άλλες αγορές, είναι βέβαιο ότι το ακριβό αυτό χρήμα δεν πρόκειται να το δώσει στον Λέλο που θα αρχίσει να το αποπληρώνει μετά από δύο χρόνια (!) με χαμηλό κιόλας επιτόκιο. Το «deal» δεν είναι καλό. Ο στόχος έτσι κι αλλιώς δεν είναι πλέον ο τζίρος για κανέναν και η απόφαση εύκολη. Ο Σιαβελής όχι μόνο δεν παίρνει το δάνειο αλλά του κλείνουμε και τους λογαριασμούς στο μισό καλώντας τον να αποπληρώσει το υπόλοιπο εντός του τρέχοντος μηνός. Προφασιστείτε ότι να ΄ναι... Τι τους ενδιαφέρει ο Λέλος; Τι τους ενδιαφέρουν οι 36 εργαζόμενοι; Οι ανάγκες όλων μας έχουν σημασία ή οι καβάτζες τους; Τι τους ενδιαφέρει η ανεργία, η πρόοδος, η τοπική οικονομία; Τα νούμερα είναι στυγνά και ο έλεγχος ανύπαρκτος. Η επιβολή της τάξης και η τιμωρία μάλλον ανέκδοτο...
Επειδή ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και ο σκοπός μας ακόμα παραμένει η ρύθμιση των υποχρεώσεων, η απεμπλοκή συνεργατών που δεν οφείλουν και η βιωσιμότητα της εταιρείας αν αυτό είναι ακόμα εφικτό, δεν θα αναφέρουμε το όνομα της τράπεζας προς το παρόν και δεν θα τραβήξουμε άλλο το σκοινί για την ώρα. Βλέπετε παρόλη την άκρατη ώθηση να κοινοποιήσουμε κάποια πράγματα, είμαστε ακόμα στην ανάγκη να αδρανοποιηθούν οι λογαριασμοί μας σε όλες τις τράπεζες μέχρι να πάρουμε στις 8 Απριλίου μία τροποποίηση της απόφασης από το λογιστήριο του κράτους για να είναι εφαρμόσιμη η εγγύηση του Δημοσίου και μετά τον θάνατο του πατέρα μας.
Θα επισημάνουμε μόνο, ότι παρόλο που όλες οι συνεργαζόμενες τράπεζες με μόνη εξαίρεση την Αχαϊκή, βίασαν ανελέητα τα συναλλακτικά ήθη και την αξιοπρέπεια μας τους τελευταίους τέσσερις μήνες, παρόλο που όλες έλαβαν εξώδικό όταν τους καλούσαμε να αναλάβουν τις ευθύνες τους για την κατάσταση της εταιρείας και των εργαζομένων της, παρόλο που όλες παρακολούθησαν τα ΜΜΕ τις τελευταίες μέρες, μόνο μία τράπεζα, απάντησε στο εξώδικο και μόνο η ίδια τράπεζα απάντησε με ανακοίνωση στα ΜΜΕ πρόσφατα. Αυτή που είχε τη μεγαλύτερη μύγα άραγε;
Οι ανακοινώσεις δε, είναι προφάσεις εν αμαρτίες, αλλά και η σιγή ιχθύος των υπολοίπων είναι αμαρτωλή. Για όποιον διψάει για αλήθεια το υποθηκοφυλακείο Αιγίου είναι ανοιχτό και διαθέσιμο. Μια επίσκεψη αρκεί για να διαπιστώσει ο καθένας τι πραγματικά έγραψαν εκεί οι τράπεζες, ποιες τράπεζες και τι έδωσαν ή αν έδωσαν κάτι για αυτά που προσημείωσαν με δικά μας φυσικά έξοδα τους τελευταίους δύο μήνες. Οι αποκαλύψεις θα είναι απίστευτες αλλά πέρα για πέρα πραγματικές και για εμάς επιπλέον οδυνηρές.
Η απώλεια του πατέρα μας, με τον αντίκτυπο που είχε στην τοπική μας κοινωνία μας αποκάλυψε τον πραγματικό πλούτο που κληρονομούμε. Είναι ιδιαίτερα αισιόδοξο το γεγονός ότι η καλοσύνη, η ανυστερόβουλη προσφορά, η ευγένεια και το ήθος αναγνωρίστηκαν απλόχερα και αυθόρμητα από τους συμπολίτες μας και κατέρριψαν αυτόματα όλη την αρνητική μυθοπλασία που συνήθως αναπτύσσεται στις κλειστές κοινωνίες. Ευχαριστούμε με την ευκαιρία όλο τον κόσμο για την συμπαράσταση και αυτή του τη στάση. Είναι επίσης αισιόδοξο το ότι στις πιο αναπάντεχες στιγμές προκύπτει έμπρακτη συμπαράσταση και ανιδιοτελής βοήθεια από ανθρώπους που δεν οφείλουν και δεν θα το προσδοκούσε κανείς. Σε αυτούς το ευχαριστώ είναι λίγο.
Ο άϋλος πλούτος που προέκυψε για εμάς στις 16 Μαρτίου είναι ανεκτίμητος και ξεπερνάει κατά πολύ τις εκτιμήσεις των τραπεζών για την κληρονομητέα περιουσία μας. Λυπόμαστε που οι τράπεζες δεν διαθέτουν τα εργαλεία να τον μετρήσουν και τελικά δεν θα τον αντιληφθούν ποτέ.

Με τιμή
Δήμος & Μιχάλης Λ. Σιαβελής

Ανώνυμος είπε...

Με την ταραχή της ανατροπής, με την απογοήτευση για την αχαριστία πολλών συνανθρώπων, με την πικρία της απόλυτης απώλειας, με την ηθική υποχρέωση να ικανοποιήσουμε την τελευταία γραπτή επιθυμία του πατέρα μας «Ας πάρει ευρεία δημοσιότητα η περίπτωση μας, αρκετοί ίσως ωφεληθούν» αλλά και με την γαλήνη ανθρώπων που δεν έχουν τίποτα πλέον να χάσουν, νιώθουμε την ανάγκη να δημοσιοποιήσουμε κάποιες άτακτες ακόμα σκέψεις μας.
Ο πατέρας μας άφηνε τον τελευταίο καιρό τις σκέψεις του και τα συναισθήματα του σε κάποιες σελίδες. Πράγματι από την αστυνομία μας παραδόθηκαν την ημέρα του θανάτου του περίπου 15 σελίδες όπου γράφονται πολλά για τις τράπεζες, τους πιστωτές, τους οφειλέτες μας και ...άλλες πηγές του κακού. Αν και κάποιες σελίδες είναι φανερά γραμμένες σε σύγχυση, αποτυπώνουν επιγραμματικά αυτό που ο πατέρας μας και η οικογένεια μας βίωνε τον τελευταίο καιρό. Κατά την αστυνομία, οι σελίδες βρίσκονται στα χέρια του εισαγγελέα και ελπίζουμε κάποια στιγμή να χρησιμοποιηθούν για να «σωθούν με δυναμικά μέτρα οι επόμενοι» όπως γράφει. Είμαστε στη διάθεση της δικαιοσύνης.
Ο κόσμος ας μην έχει καμία αμφιβολία. Οι πηγές του κακού ήταν διάσπαρτες και τα μέτωπα πολλά. Οι τράπεζες όμως ήταν οι δήμιοι. Αυτές μας πήραν το κεφάλι και αυτές μας έσπρωξαν στον γκρεμό αντί να μας τραβήξουν. Η αλήθεια είναι μία και την γνωρίζουμε όλοι. Μέχρι το καλοκαίρι του 2008 οι τράπεζες ζούσαν τον πυρετό της φουσκωμένης κερδοφορίας. Τον χορό του στόχου για το κατάστημα, του λογιστικού τζίρου για τον όμιλο και του bonus για τους καταφερτζήδες. Την πολιτική του πάρε ένα δάνειο και ας μην το χρειάζεσαι, μετέφερε τα δάνειά σου από εκείνον σε μένα και φέρε και επιταγή της συνταξιούχου γιαγιάς σου, εμείς θα σου την σπάσουμε. Οι τράπεζες δημιούργησαν την ευφορία στο σύστημα και την ανάγκη στον εύπιστο καταναλωτή να πάει διακοπές στην Ουγκάντα, να «ανοίξει» σπίτι, να πάρει μεγάλο δεύτερο αυτοκίνητο, και φυσικά παρείχαν την εύκολη λύση του ανάλογου δανείου άσχετα με την πραγματική οικονομική δυνατότητα του καθενός. Αυτό θα το «φτιάχναμε». Πώς αλλιώς θα μπορούσε άλλωστε να γράψει μεγαλύτερο τζίρο, να κοκορευτεί για μεγαλύτερες επενδύσεις στα Βαλκάνια και να εκτοξεύσει εν τέλει την μετοχή του ο κάθε χρηματοπιστωτικός οργανισμός;
Μέσα σε αυτόν τον πυρετό χαζο-χαράς και την αρρωστημένη (αυτό)ικανοποίηση της μπαλονο-οικονομίας η εταιρεία «Υιοί Δ. Σιαβελή Ο.Ε.Β.Ε.» πήρε την έγκριση της 25ης Διεύθυνσης του λογιστηρίου του κράτους για αναχρηματοδότηση και ρύθμιση των δανείων της κατά την 25η Αυγούστου 2007 (όταν και η Αιγιάλεια επλήγει από φωτιές) σε νέο χαμηλότοκο δάνειο με 10ετη διάρκεια, δύο χρόνια περίοδο χάριτος και εγγύηση του Ελληνικού δημοσίου κατά 80%. Την συγκεκριμένη ημερομηνία τα δάνεια της εταιρείας ήταν περίπου 4.500.000€ και διάσπαρτα σε 5-6 τράπεζες. Φανταστείτε τι σήμαινε αυτό για τους τραπεζίτες εκείνη την περίοδο. Μία τράπεζα που είχε πελάτη για κάτι λιγότερο από 1.000.000€ τον δήμαρχο και επί 52 χρόνια ικανότατο και αξιόπιστο επιχειρηματία Λέλο, ρυθμίζοντας συνολικά τα δάνεια μας θα προσέθετε στον τζίρο του καταστήματος τη διαφορά από σχεδόν 1.000.000€ στα 4.500.000€. Και μάλιστα πώς; Με δάνειο στον Λέλο που το εγγυάται και το κράτος. Όχι μόνο θέλησαν να ρυθμίσουν η κάθε τράπεζα το μερίδιό της αλλά έγινε και ένας άτυπος ανταγωνισμός για το ποια τράπεζα είναι η πιο καλή, η πιο φιλική και εν τέλει η πιο άξια να ρυθμίσει συνολικά της υποχρεώσεις μας και να γίνει η αποκλειστική μας συνεργάτης.
Τελικά πειστήκαμε και καταλήξαμε σε μία τράπεζα. Μετά τον Σεπτέμβριο η κρίση όμως εισήχθη και στην Ελλάδα, και οι τράπεζες ανακάλυψαν ότι στα ταμεία τους έχουν μπαλόνια αντί για λεφτά (παρά τις υποχρεώσεις τους που απορρέουν από τον κανονισμό «Βασιλεία 2» που περιέργως κανείς δεν τον αναφέρει στην Ελλάδα) και τότε άρχισαν να ζητούν λεφτά από την αγορά με προθεσμιακές καταθέσεις που έφταναν και το 7%!!! Το προφανές είναι ότι όταν μια τράπεζα πληρώνει το χρήμα στην αγορά με 6-7% και ποιος ξέρει πόσο στην διατραπεζική ή στις άλλες αγορές, είναι βέβαιο ότι το ακριβό αυτό χρήμα δεν πρόκειται να το δώσει στον Λέλο που θα αρχίσει να το αποπληρώνει μετά από δύο χρόνια (!) με χαμηλό κιόλας επιτόκιο. Το «deal» δεν είναι καλό. Ο στόχος έτσι κι αλλιώς δεν είναι πλέον ο τζίρος για κανέναν και η απόφαση εύκολη. Ο Σιαβελής όχι μόνο δεν παίρνει το δάνειο αλλά του κλείνουμε και τους λογαριασμούς στο μισό καλώντας τον να αποπληρώσει το υπόλοιπο εντός του τρέχοντος μηνός. Προφασιστείτε ότι να ΄ναι... Τι τους ενδιαφέρει ο Λέλος; Τι τους ενδιαφέρουν οι 36 εργαζόμενοι; Οι ανάγκες όλων μας έχουν σημασία ή οι καβάτζες τους; Τι τους ενδιαφέρει η ανεργία, η πρόοδος, η τοπική οικονομία; Τα νούμερα είναι στυγνά και ο έλεγχος ανύπαρκτος. Η επιβολή της τάξης και η τιμωρία μάλλον ανέκδοτο...
Επειδή ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και ο σκοπός μας ακόμα παραμένει η ρύθμιση των υποχρεώσεων, η απεμπλοκή συνεργατών που δεν οφείλουν και η βιωσιμότητα της εταιρείας αν αυτό είναι ακόμα εφικτό, δεν θα αναφέρουμε το όνομα της τράπεζας προς το παρόν και δεν θα τραβήξουμε άλλο το σκοινί για την ώρα. Βλέπετε παρόλη την άκρατη ώθηση να κοινοποιήσουμε κάποια πράγματα, είμαστε ακόμα στην ανάγκη να αδρανοποιηθούν οι λογαριασμοί μας σε όλες τις τράπεζες μέχρι να πάρουμε στις 8 Απριλίου μία τροποποίηση της απόφασης από το λογιστήριο του κράτους για να είναι εφαρμόσιμη η εγγύηση του Δημοσίου και μετά τον θάνατο του πατέρα μας.
Θα επισημάνουμε μόνο, ότι παρόλο που όλες οι συνεργαζόμενες τράπεζες με μόνη εξαίρεση την Αχαϊκή, βίασαν ανελέητα τα συναλλακτικά ήθη και την αξιοπρέπεια μας τους τελευταίους τέσσερις μήνες, παρόλο που όλες έλαβαν εξώδικό όταν τους καλούσαμε να αναλάβουν τις ευθύνες τους για την κατάσταση της εταιρείας και των εργαζομένων της, παρόλο που όλες παρακολούθησαν τα ΜΜΕ τις τελευταίες μέρες, μόνο μία τράπεζα, απάντησε στο εξώδικο και μόνο η ίδια τράπεζα απάντησε με ανακοίνωση στα ΜΜΕ πρόσφατα. Αυτή που είχε τη μεγαλύτερη μύγα άραγε;
Οι ανακοινώσεις δε, είναι προφάσεις εν αμαρτίες, αλλά και η σιγή ιχθύος των υπολοίπων είναι αμαρτωλή. Για όποιον διψάει για αλήθεια το υποθηκοφυλακείο Αιγίου είναι ανοιχτό και διαθέσιμο. Μια επίσκεψη αρκεί για να διαπιστώσει ο καθένας τι πραγματικά έγραψαν εκεί οι τράπεζες, ποιες τράπεζες και τι έδωσαν ή αν έδωσαν κάτι για αυτά που προσημείωσαν με δικά μας φυσικά έξοδα τους τελευταίους δύο μήνες. Οι αποκαλύψεις θα είναι απίστευτες αλλά πέρα για πέρα πραγματικές και για εμάς επιπλέον οδυνηρές.
Η απώλεια του πατέρα μας, με τον αντίκτυπο που είχε στην τοπική μας κοινωνία μας αποκάλυψε τον πραγματικό πλούτο που κληρονομούμε. Είναι ιδιαίτερα αισιόδοξο το γεγονός ότι η καλοσύνη, η ανυστερόβουλη προσφορά, η ευγένεια και το ήθος αναγνωρίστηκαν απλόχερα και αυθόρμητα από τους συμπολίτες μας και κατέρριψαν αυτόματα όλη την αρνητική μυθοπλασία που συνήθως αναπτύσσεται στις κλειστές κοινωνίες. Ευχαριστούμε με την ευκαιρία όλο τον κόσμο για την συμπαράσταση και αυτή του τη στάση. Είναι επίσης αισιόδοξο το ότι στις πιο αναπάντεχες στιγμές προκύπτει έμπρακτη συμπαράσταση και ανιδιοτελής βοήθεια από ανθρώπους που δεν οφείλουν και δεν θα το προσδοκούσε κανείς. Σε αυτούς το ευχαριστώ είναι λίγο.
Ο άϋλος πλούτος που προέκυψε για εμάς στις 16 Μαρτίου είναι ανεκτίμητος και ξεπερνάει κατά πολύ τις εκτιμήσεις των τραπεζών για την κληρονομητέα περιουσία μας. Λυπόμαστε που οι τράπεζες δεν διαθέτουν τα εργαλεία να τον μετρήσουν και τελικά δεν θα τον αντιληφθούν ποτέ.

Με τιμή
Δήμος & Μιχάλης Λ. Σιαβελής

18 Νοεμβρίου 1940 . Η 22η ημέρα του Ελληνοϊταλικού Πολέμου. Παλαϊκή ποδοχή των τραυματιών του Μετώπου στην Αθήνα

Ο Χίτλερ στις 18 Νοεμβρίου συμβούλεψε τους Ιταλούς  "να  τα βρουν με την Ελλάδα",  αλλά , ο πράκτωρ  Μουσολίνι μιλούσε από τη Ρώμη...