Πάγκαλος: Η «εκσυγχρονιστική» αχρειότητα

Γράφει ο Θύμιος Παπανικολάου


Η Ιστορία του ανθρώπινου γένους περιέχει ένα αξιοπρόσεκτο αριθμό από σταδιοδρομίες που μοιάζουν με μετεωρικά φαινόμενα.
Οι μετεωρίτες αυτοί, κατά κανόνα προέρχονται από τα μικροαστικά στρώματα και αποτυπώνουν τον ξεπεσμό αυτών των στρωμάτων και τα πολιτικά χαρακτηριστικά αυτού του ξεπεσμού: κατάπτωση ιδεολογική, καταθλιπτική πολιτική κενότητα, θεαματικές πολιτικές πτήσεις και μεταλλαγές, άπληστη αναζήτηση της επιτυχίας, υπέρμετρη φιλαυτία, υπερβολική ευκαμψία, απέραντο μιμητισμό, μνησίκακες ονειροπολήσεις, κυνισμό και νοσηρό ναρκισσισμό.
ΟΙ «εκσυγχρονιστές» του ΠΑΣΟΚ συνθέτουν όλα τα στοιχεία των μετεωρικών φαινομένων, των τυχάρπαστων της εξουσίας.
Αποτελούν τη ζωντανή ενσάρκωση των ιδεών, της ψυχολογίας και του «πολιτισμού» του ξεπεσμού του μικροαστικού ΠΑΣΟΚ (του μικροαστικού σοσιαλισμού).
Αν ξετυλίξει κανείς την ιστορία όλων αυτών των μετεωριτών θα βρεθεί μπροστά σε συμπτώματα αποκρουστικού πολιτικού αμοραλισμού και αχαλίνωτης διπροσωπίας.
Αυτά αποκαλύπτονται πιο κραυγαλέα, αλλά και πλέον αηδιαστικά σε κάποια επώνυμα ναυάγια της Αριστεράς: Εκεί καταγράφεται ορατά η «νεύρωση της υγιούς ανθρώπινης λογικής».
Μια νεύρωση που συνίσταται στο να αλλάξει κανείς κάθισμα, περνώντας από το ένα τρένο στο άλλο με τις πολιτικές και τις καλλιτεχνικές του αποσκευές…
Και αυτές οι άθλιες σταδιοδρομίες που τεντώθηκαν σε όλο το πολιτικό τόξο και γλείψανε κάθε εξουσία, μπερδεύοντας αυτή την αντιαισθητική χειρονομία με περίπλοκα τεχνάσματα καλλιτεχνικών ή υπαρξιακών αναζητήσεων σήμερα χειροκροτούν την «αισθητική» της παγκοσμιοποίησης.
Είναι τόσο ευλύγιστοι που χωράνε παντού. Στο ΚΚΕ χθες, στον Μητσοτάκη κατόπιν, υμνητές του Ανδρέα μετά και σήμερα έχουν ασπαστεί ενθέρμως τις νεοφιλελεύθερες «αξίες», γλείφοντας την αμερικάνικη ισχύ.
Ένα από τα πλέον χαρακτηριστικότερα δείγματα, είναι Θεόδωρος Πάγκαλος.
Προσωποποιεί, με τον πλέον κυνικό τρόπο, την «αισθητική» της φιλαυτίας και της απληστίας, του πολιτικού χαμαιλεοντισμού και του μνησίκακου κομπασμού, κρυμμένα όλα αυτά πίσω από το καμουφλάζ του φανφαρονισμού, της «παντογνωσίας» και του υστερικού ναρκισσισμού.
Την αχαλίνωτα νοσηρή φαντασία του μόνο η ομηρική του αυτοϊκανοποίηση την ξεπερνά.
Ξεκινάει από το ΚΚΕ και μετά γίνεται υμνητής του Ανδρέα Παπανδρέου.
Περνάει στα ηχηρά φραστικά βαρελότα (λίαν υβριστικά) εναντίον του Ανδρέα και στις υμνολογίες υπέρ του Σημίτη.
Με το ίδιο «προσφιλές» του, κανιβαλικό λεξιλόγιο καρατομεί το Σημίτη και «προσδένεται» στο νέο ηγετικό «άλογο», το Γιώργο Παπανδρέου.
Τώρα επανέρχεται στο Σημίτη, βγάζοντάς τον από τη ναφθαλίνη…
Εκεί, ωστόσο, που έμεινε σταθερός στο «λεκτικό του πλούτο» ήταν η χυδαιότητά του εναντίον του ΚΚΕ. Οι αντικομουνιστικοί του υστερικοί πυροβολισμοί αποτελούν τον πιο αληθινό και πιο σταθερό άξονα περιστροφής του…
Εδώ, ο παρακμασμένος ατομικισμός του και η χυδαιότητά του αποτυπώνονται αχαλίνωτα.
Ο Πάγκαλος, εκφράζει με τον πλέον βροντώδη, αλλά και αποκρουστικό τρόπο την «εκσυγχρονιστική» κατάντια και αθλιότητα του εκφυλισμού του ΠΑΣΟΚ.
Να, γιατί μας ξαναγυρίζει στο Σημίτη…
Ρεσάλτο