H παριστάνουσα την Ζαν ντ’ Αρκ...

Του πολίτη Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου
Α΄ Αντιπροέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως για τα Εθνικά Θέματα

Μιλώντας στο πρόσφατο Β’ προσυνέδριο της Ν.Δ., η εν λόγω κυρία εμφανίζεται να μας έρχεται από τον Άρη και να μην έχει καμμία απολύτως ευθύνη για τα όσα πρόστυχα και τερατώδη έγιναν όλα αυτά τα χρόνια στο δημόσιο βίο της ελληνικής Μπανανίας.
Σ’ αυτό λοιπόν το προσυνέδριο των «ιδεολογιών», ανάμεσα στις τόσες και τόσες πομφόλυγες που εξέπεμπψε ήταν και τούτη: «Αν αλλάξουμε τις «συνταγές» τριάντα ετών, τότε θα σωθούμε» (βλ. το σχετικό ρεπορτάζ του «Ελεύθερου» της 19 Απριλίου). Εκείνο που αποφεύγει να πει στον «κυρίαρχο» ελληνικό λαό και τους φαύλους ψηφοφόρους της είναι ποιος εφάρμοζε αυτές τις συνταγές όλα αυτά τα χρόνια και τις οποίες θεωρεί αναγκαίο ν’ αλλάξουμε «για να σωθούμε».
Το «να σωθεί η Ελλάδα» σημαίνει ότι βρίσκεται στο χείλος της αβύσσου. Στη δημιουργία όμως αυτής της αβύσσου ευθύνεται τα μέγιστα και η ίδια αφού μέγιστος υπήρξε και ο δικός της ατομικός και οικογενειακός ρόλος στα δημόσια πράγματα της Ελλάδας της αρπαχτής.
Παριστάνει την Ζαν ντ’ Αρκ που τίποτα δεν άκουσε, τίποτα δεν είδε και τίποτα δεν έκανε όλα αυτά τα χρόνια της βασιλείας του εκφυλισμένου και βοθροποιημένου συμμοριακού πολιτικού συστήματος.
Κάπου, κάπου, τόσο η ίδια όσο και οι ομόλογοί της πολιτικάντηδες «τολμούν» να κάνουν την «αυτοκριτική» τους λέγοντας: «Κάναμε λάθος» και ξεμπλέκουν με τις τεράστιες ατομικές πολιτικές ευθύνες για το θάνατο της Ελλάδας.
Έτσι παριστάνουν οι υπεύθυνοι πως αγνοούν ότι «το πολιτικό λάθος ισοδυναμεί με έγκλημα» και συνεπώς ένας εγκληματίας ή οδηγείται στη φυ¬λακή όταν αισθάνεται το βάρος της πολιτικής του ευθύνης ή αυτοκτονεί.
Όταν συντελείς στη χρεωκοπία της Ελλάδας και όταν οικοδομείς την πείνα ενός ολόκληρου λαού ενώ ταυτόχρονα υποθηκεύεις το μέλλον των επερχόμενων γενεών με τοκογλυφικά δάνεια που φαγώθηκαν, τότε η αυτοκτονία είναι η μόνη λύση.
Εδώ που οι διεφθαρμένοι πολιτικάντηδες έφεραν την πατρίδα δεν παίρνουν άφεση αμαρτιών με τη χυδαία ομολογία: «Κάναμε λάθος».
Όπως ήδη σημειώθηκε, στην πολιτική πρακτική και θεωρία το λάθος ισοδυναμεί με εθνικό έγκλημα, που κατατρέχει την κοινωνική και πολιτική ζωή για δεκάδες χρόνια ή και για έναν αιώνα, όπως έγινε με τα λάθη της ηγεσίας της κομμουνιστικής Αριστερά, που οδήγησαν στον Εμφύλιο, τα αποτελέσματα του οποίου πλήρωσε ακριβά η Ελλάδα και εξακολουθεί να βιώνει.
Αυτές τις ολέθριες συνέπειες του πολιτικού λάθους σκιαγραφεί ποιητικά η λογοτέχνις Ελευθερία Παπαγαρυφάλλου στο ποίημά της «Το πολιτικό λάθος», στο οποίο διαβάζουμε και τα εξής:
«Το λάθος το πολιτικό είναι έγκλημα τρανό ξεστρατίζει τη ζωή και ανοίγει εθνική πληγή που για καιρό θα αιμορραγεί.
Το λάθος το πολιτικό τη ζωή σφραγίζει και την κοινωνία πισωγυρίζει.
Το λάθος το πολιτικό πρέπει να είναι δύσκολα συγχωρετό...»
«Ολόκληρο το ποίημα δημοσιεύεται στο έργο μου: «Γιάννης Παπαγαρυφάλλου: Θύμα Διπλής Δολοφονίας», εκδ. «Ergo», Αθήνα, 2009, σελ. 127).
Είναι προφανές ότι τα τερατώδη «λάθη» αυτών των χρόνων των σημερινών πολιτικάντηδων θα πληρώνουν για έναν αιώνα τόσο οι Έλληνες όσο και η Ελλάδα ως κρατική υπόσταση.
Μία, έστω, αυτοκτονία θα ικανοποιούσε στοιχειωδώς το περί δικαίου αίσθημα των πεινασμένων Ελλήνων και την ευτελισμένη πατρίδα, η οποία κάποτε θα πρέπει να ανοίξει και τις πόρτες του Κορυδαλλού για πολλούς επίορκους πολιτικάντηδες.