Το Βίτοβνταν, ο Σερβικός Μύθος και ο εκσυγχρονισμός των ημερομηνιών

«Βίτοβνταν», θα πει η ημέρα του Αγίου Βίτου, όπως λένε «Ιλιντεν», του Προφήτη Ηλία. Αλλά, η εορτή του Αγίου Βίτου, ήταν και είναι στις 15 Ιουνίου δεν άλλαξε.

 Ο άγιος Βίτος γιορταζόταν με το ενιαίο ημερολόγιο στις 15 Ιουνίου, και την ημέρα της μνήμης του, το 1389, διεξήχθη η μάχη του Κοσσυφοπεδίου. Έκτοτε, η ημέρα του Αγίου Βίτου, το Βίτοβνταν έγινε η Σλάβα των Σέρβων και επίσης τιμάται η μνήμη του Αγίου Πρίγκιπος Λαζάρου και των Μαρτύρων που έπεσαν μαχόμενοι εναντίον των Τούρκων κατά την επική μάχη του Κοσσυφοπεδίου. 

Η 15 Ιουνίου είναι για τους Σέρβους ότι η 29 Μαΐου για τους Έλληνες. 

Στις 15/28 Ιουνίου 1914, την ημέρα του «Βίτοβνταν» με το παλιό, ο Γαβρίλος Πρίνσιπ, μέλος του κινήματος «Μλάντα Μπόσνα», εκτέλεσε στο Σεράγεβο τον αρχιδούκα της Αυστρίας Φραγκίσκο Φερδινάνδο, και τη σύζυγό του.
 Η Αυστρο-ουγγαρία, ακολουθως , χρησιμοποίησε τη δολοφονία ως πρόσχημα για να εισβάλει στην Σερβία, και τη συνέχεια την ξέρουν όλοι. 
Έτσι το Βίτοβνταν μετακόμισε πολιτικά στις 28 Ιουνίου. 
Το 1921 βασιλιάς Αλέξανδρος Α΄ της Σερβίας, υπέγραψε στις 28 Ιουνίου, το νέο σύνταγμα του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας, που εμεινε γνωστό έκτοτε ως « το Σύνταγμα του Βίτοβνταν».

Ο κομμουνιστής εκσυγχρονιστής Μιλόσεβιτς οργάνωσε την συγκέντρωση στο Γκαζιμέσταν, στο Κόσοβο Πόλιε , στις 15/28 Ιουνίου 1989 για την 600η επέτειο της Μάχης του Κοσσυφοπεδίου που έγινε στις 15 Ιουνίου 1389, και στην οποία συγκεντρώθηκαν 1000000 Σέρβοι. 

Το Βίτοβνταν και η Σερβική Μυθολογία

Ο Άγιος Βίτος γεννήθηκε στη Σικελία, και μαρτύρησε στη Λυκαονία, μαζί με τον άγιο μάρτυρα Μόδεστο και την αγία Κρησκεντία το 303μ.Χ. κατά τους μεγάλους διωγμούς του Διοκλητιανού.
 Αφού τον έκαναν άγιο τον διάλεξε για προστάτη της η συντεχνία των Ελευθέρων Ξιφομάχων.
 Η μεταθανάτια σταδιοδρομία του Αγίου ξεκίνησε το 836 όταν μεταφέρθηκαν τα οστά του στην Γερμανία από τον Δούκα της Σαξονίας Λιούντολφ, ο οποίος βρέθηκε στη Σικελία πολεμώντας κατά των Νορμανδών . 
Ο γιός του Λιούντολφ , Όθωνας Α’ χρησιμοποίησε τον Άγιο για να διαδώσει τον χριστιανισμό στους Σλάβους και ο Ερρίκος Ά της Γερμανίας, (919-936), δώρισε το 930 το ένα χέρι του Αγίου στον Δούκα της Βοημίας Βέντσεσλας, ο οποίος έχτισε και την πρώτη εκκλησία του Αγίου στο κάστρο της Πράγας. 
Ετσι έγινε ο Άγιος Βίτος αγαπητός μεταξύ των Σλάβων της κεντρικής Ευρώπης.

 Με το ενιαίο ημερολόγιο στις 15 Ιουνίου 1389, όταν η ορθόδοξη εκκλησία γιόρταζε τον Άγιο Βίτο εγινε η μάχη του Κοσσυφοπεδίου στην οποία οι Σέρβοι κατήγαγαν μια Πύρρεια Νίκη. Τους Οθωμανούς οδηγούσε ο Σουλτάνος Μουράτ Α΄, συνοδευόμενος από τους γιους του Βαγιαζήτ και Γιακούμπ.

Τους Σερβους διοικούσε ο «Κνέζης Σερβίας και βασιλεύς Γραικίας * Λάζαρος Χρεμπελιάνοβιτς. Ο στρατός του Μουράτ ,(από 27.000 έως 40.000) περνώντας από το Κουμάνοβο, το Πρέσεβο, και τη Γκνιλάνε μπήκε στο Κοσσυφοπέδιο από το Πρόκουπλιε και έφτασε στην Πρίστινα στις 14 Ιουνίου. Οι Σέρβοι, (περίπου 30.000), είχαν το στρατόπεδο τους στη Νίς. 

Ο ηγεμόνας της Σερβίας Λάζαρος είχε υπό τις διαταγές 15.000 μαζί με τους οποίους ήσαν και οι ηπειρώτες Δημήτριος Ιωάννου και Θεόδωρος Μουζάκης με τους άνδρες τους. 
Μαζί του ενώθηκαν 5.000 στρατιώτες του Σεβαστοκράτορα του Κοσσυφοπεδίου Βουκ Μπράνκοβιτς και 10.000 σερβοβόσνιοι του Μπάνου της Βοσνίας, Τβέρτκο Κοτρόμανιτς. Υπήρχε και ένα άγημα των Ιωαννιτών Ιπποτών, και Πολωνοί και Ούγγροι Ιππείς. 

Η μάχη εκτυλίχθηκε στο «πεδίο των Κοτσυφιών », 15 χλμ. από τη σύγχρονη Πρίστινα, που μετά ονομάστηκε «Γκαζιμεστάν», ως τόπος θανάτου και ταφής των Γαζήδων , 15 χιλμ από την Πρίστινα. 

Νωρίς το πρωί της 15ης Ιουνίου του 1389, την ώρα που ο Σουλτάνος προετοιμαζόταν για τη μάχη, μπήκε στη σκηνή του ο Σέρβος γενίτσαρος Όμπιλιτς. και τον μαχαίρωσε στην καρδιά. Την ηγεσία. ανέλαβε ο Βαγιαζήτ. Αξιόπιστες πληροφορίες για τη μάχη δεν υπήρξαν. Το βέβαιο είναι ότι ήταν πολύνεκρη και για τις δυο πλευρές. 

Στο κέντρο του σερβικού στρατού παρατάχτηκε ο Λάζαρ, με τον Μπράνκοβιτς δεξιά και τους σερβοβόσνιους αριστερά. Η μάχη άρχισε μ' επίθεση των Τούρκων από τα δύο άκρα, αλλά η φάλαγγα των Σέρβων κράτησε. Επακολούθησε επίθεση των Σέρβων κατά των τουρκικών γραμμών.
 Η αριστερή πλευρά των Τούρκων άρχισε να κλονίζεται και η νίκη φαινόταν να χαμογελά στους Σέρβους, αλλά περικυκλώθηκε και συνελήφθη ο Λάζαρος.

 Συνοπτικά, οι Σέρβοι κατήγαγαν μια «πύρρειο» νίκη αφού μεν υποχώρησαν οι Τούρκοι από το πεδίο της μάχης, αλλά οι σερβικές απώλειες ήταν τρομακτικές ώστε αδυνατούσαν να συνεχίσουν τον πόλεμο και να καταδιώξουν τους Τούρκους. 

Με τη μάχη συνδέετε και ο σερβικός μύθος για την κατάρα του Αγίου Λαζάρου για όσους Σέρβους, δεν εμφανίστηκαν να πολεμήσουν να πολεμήσουν στο πλευρό του.

 Όποιος είναι Σέρβος και από σέρβικη γενιά 
Και έχει σέρβικο αίμα και κληρονομιά 
Και δεν έρθει μαζί μας στη μάχη Κόσσοβο 
Να μην αποκτήσει ποτέ του παιδιά 
Ούτε αρσενικά ούτε θηλυκά! 
Ότι πιάνει να γίνεται να γίνεται στάχτη, 
Τα αμπέλια του να ξεραθούν και η γη να μη του δίνει στάρι. 
Να σαπίσει ζωντανός και να είναι καταραμένος στους αιώνες των αιώνων. 

Ko je Srbin i srpskoga roda, 
i od srpske krvi i kolena, 
a ne došo na boj na Kosovo, 
ne imao od srca poroda, ni muškoga ni devojačkoga!
 Od ruke mu ništa ne rodilo, rujno vino ni pšenica bela!
 Rđom kapo dok mu je kolena!" 

Αργότερα η Σερβική εκκλησία αγιοποίησε τον Λάζαρο και στις 15 Ιουνίου μαζί με τον Αγιο Βίτο τιμά τον Άγιο Μεγαλομάρτυρα Λάζαρο, Τσάρο της Σερβίας που τραυματισμένος πιάστηκε αιχμάλωτος από τους Τούρκους και αποκεφαλίστηκε, και τους χιλιάδες μάρτυρες που πολέμησαν μαζί του.

 *Πίσω από τον Σταυρό, που είχε αφιερώσει στην Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου, και ο οποίος σώζεται, αναγράφεται με Κυριλλικά: «Λάζαρος εν Χριστώ τώ Θεώ Κνέζης Σερβίας και βασιλεύς Γραικίας, ανατίθημι το κραταιόν όπλον συν τη αχράντω Ζώνη της Παναγίας μου, τη Μονή Βατοπαιδίου της Βασιλείας μου»