H «Η Νύχτα των Κρυστάλλων» και το Εβραϊκό Ζήτημα στη Γερμανία

Το 2020, όλος ο κόσμος, «ξέρει» , ότι οι «κακοί» , οι «Ρατσιστές», οι «εθνικοσοσιαλιστές», με το που κατέλαβαν την εξουσία το 1933 στη Γερμανία, άρχισαν τον απηνή διωγμό των καλών εβραίων. 

Όμως τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά , τουλάχιστον σύμφωνα με την πολιτική άποψη των εθνικοσοσιαλιστών. 

Ο Εβραϊσμός με την κολοσσιαία οικονομική δύναμη που κατείχε, επιτίθονταν, και οι εθνικοσοσιαλιστές βρισκόντουσαν στην άμυνα. Μάλιστα θεωρούσαν ότι στη Γερμανία, έκαναν μια επανάσταση ,ανάλογη της γαλλικής, κατά της «ιουδαϊκής απολυταρχίας» και ότι εκείνοι σήκωναν στους ώμους τους, το πολύ μεγάλο βάρος της επανάστασης, «εναντίον των ξεπερασμένων δογμάτων», όπως έκαναν και οι πρωτοπόροι της γαλλικής Επανάστασης, που ανέτρεψαν το δόγμα της απολυταρχίας, παλεύοντας για την Ελευθερία εναντίον όλης της Ενωμένης Απολυταρχικής Ευρώπης. Ο στόχος τους λοιπόν ήταν η Ιουδαϊκή απολυταρχία στην Ευρώπη. 

 Μετά τη δολοφονία του Ερνστ φομ Ρατ στο Παρίσι, από την εβραϊκή ΟΠΛΑ, που ξύπνησε στους Γερμανούς τις μνήμες για την δολοφονία  στο Νταβός, δυο χρόνια πριν , του Βίλχελμ Γκούστλοφ , ξέσπασαν σε βάρος των Εβραίων της Γερμανίας τα γεγονότα της «Νύχτας των Κρυστάλλων». 

 Τα επεισόδια που κράτησαν δυο μέρες,( 9 και 10 Νοεμβρίου 1938), προκάλεσαν οργισμένες αντιδράσεις στην Δυτική Ευρώπη και την Βόρεια Αμερική, όπου μάλιστα οι (Ιουδαϊκές) εφημερίδες συνέκριναν τα γεγονότα με το πογκρόμ κατά των Εβραίων στην Τσαρική Ρωσία, μετά την δολοφονία του Τσάρου Αλεξάνδρου το 1881. Σε αυτό το πλαίσιο, οι Η.Π.Α. ανακάλεσαν τον πρέσβη τους στο Βερολίνο, αλλά δεν διέκοψαν τις διπλωματικές τους σχέσεις με τη Γερμανία. 

Σε απάντηση των διεθνών αντιδράσεων και επικρίσεων εκδόθηκε στο Βερολίνο, τις πρώτες ημέρες του 1939, από το «Ινστιτούτο για τη μελέτη του εβραϊκού ζητήματος» , η μπροσούρα , «Deutschland und die Judenfrage», που την υπέγραφε ο δρ. Karl Friederich Wiebe, ο οποίος με προφητικό τρόπο, μόλις 240 ημέρες πριν αρχίσει ο παγκόσμιος πόλεμος τόνιζε: «Απειλείται από αυτή την μικρή κλίκα (του διεθνούς εβραϊσμού) η ειρήνη μεταξύ των κρατών». 

Όταν εκδόθηκε το βιβλιαράκι για το «Εβραϊκό Ζήτημα», είχαν ήδη περάσει 5 χρόνια από την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία και 3 χρόνια από τους «Νόμους της Νυρεμβέργης». Ταχύτατα κυκλοφόρησαν μεταφράσεις στα αγγλικά, «Germany and the Jewish Problem», τα γαλλικά «L'allemagne et la question juive» , και τα Ισπανικά «Alemania y la cuestión judía». Το Ινστιτούτο που εξέδωσε το βιβλιαράκι του δόκτορα Βίμπε ήταν συνδεδεμένο με το υπουργείο προπαγάνδας του δρ. Γκέμπελς. Το «Εβραϊκό Ζήτημα», (Judenfrage), δεν είναι διατύπωση των εθνικοσοσιαλιστών όπως εσφαλμένα μπορεί μερικοί να πιστεύουν. Για πρώτη φορά ως πολιτικός όρος εμφανίστηκε το 1750 στο Ηνωμένο Βασίλειο, ως «Jewish Question», και προέκυψε από τους ίδιους τους Εβραίους. Το ερώτημα επανήλθε κατά τη Γαλλική Επανάσταση το 1789 ως «la question juive». Και στις δύο περιπτώσεις η απάντηση στο «Εβραϊκό Ζήτημα», ήταν η χειραφέτηση των Εβραίων , η «ενσωμάτωση» και η «αφομοίωση» τους, στις χριστιανικές κοινωνίες. «Ενσωματωμένοι» και «Αφομοιωμένοι» είναι και οι «δικοί» μας , όπως ο «Κούλης», ο Αξέλ Τσιπρά, ο «Αβάπτιστος»,ο Σαραγκούσης και άλλοι πολλοί. 

Στη Γερμανία, «Το εβραϊκό ζήτημα», το έθεσε με ένα το δοκίμιο του το 1843, ως «Die Judenfrage», ο Μπρούνο Μπάουερ, μετά όμως τη ρήξη του με τον Κάρολο Μαρξ. Η μικρή μελέτη του δρ Βίμπε, είναι απόλυτα ενδεικτική για τις τάσεις στην εθνικοσοσιαλιστική πολιτική σκέψη πριν τον πόλεμο σχετικά με το «Εβραϊκό Ζήτημα», και είναι χρήσιμη για να διαπιστώσουμε τις αντιφάσεις της γερμανικής πολιτικής στη συνέχεια. 

Πρέπει να τονίσουμε ότι το 1939 εξακολουθούσε να υπάρχει στην πολιτική σκέψη του NSDP ο «ρατσισμός» για τους «ανατολικούς Εβραίους», τους «Ostjuden», που τους ξεχώριζαν από τους «Γερμανούς» εβραίους, που «πολέμησαν για την Γερμανία» και τους οποίους αισθανόντουσαν ότι κάπου τους αδικούσαν με τους νόμους της Νυρεμβέργης. Οι Εθνικοσοσιαλιστές μιλούσαν για «ήπιες λύσεις» και ήθελαν να περιορίσουν την εβραϊκή επιρροή στον γερμανικό Τύπο, την Οικονομία και την πολιτική, στο 1-2% που αντιστοιχούσε στα πληθυσμιακά δεδομένα. Η ριζοσπαστική λύση που δέχονταν , ήταν η δημιουργία του Ισραήλ και η μετανάστευση των Εβραίων στον τόπο τους. Όχι όμως μόνο των «απόκληρων αγροτών», των φτωχών Ασκεναζίμ Εβραίων , που δεν μετείχαν στην επιχείρηση «χειραφέτηση –αφομοίωση», και που επαγγελματικά και κοινωνικά βρισκόντουσαν στο περιθώριο και δεν είχαν καμιά πολιτική επιρροή στις χώρες που ζούσαν . 

Από τη λύση της Παλαιστίνης όμως προτιμούσαν τη λύση της Μαδαγασκάρης που την υποστήριζε και η Πολωνία, και τόνιζαν ότι θα πρέπει ο Εβραϊσμός που διαθέτει κολοσσιαία οικονομική δύναμη να αποφασίσει εάν η προσπάθεια για δημιουργία εβραϊκού Κράτους θα έχει ευτυχή κατάληξη και εάν ο Αχασβήρος, μετά από δύο χιλιάδες χρόνια περιπλάνησης, θα βρει επιτέλους την ειρήνη του. 

Το Εβραϊκό Ζήτημα μαζί με τα Ταχυδρομικά θα κάνει 15 ευρώ. Παραγγελίες στο deltio11@gmail.com και στο 6944-279798.

Σπύρος Χατζάρας