Τιμή και δόξα στους εκδικητές του ελληνικού αίματος αδελφούς Τάκο και Χρήστο Αρβανιτάκη, που σκότωσαν στο Δήλεσι στις 9/21 Απριλίου 1870 , τον Φρέντερικ Βάινερ το δικηγόρο Λόιντ, και τον τρίτο γραμματέας της βρετανικής πρεσβείας στην Αθήνα. Αθάνατοι! Η σφαγή στο Δήλεσι, των τριών Άγγλων ήταν ο επίλογος μιας σκηνοθετημένης απαγωγής «περιηγητών» με στόχο το Κρητικό Ζήτημα.

 

Η σφαγή του Δήλεσι, των τριών Αγγλων, είναι μια ένδοξη σελίδα της αντίστασης απέναντι στην Αγγλοκρατία και τη Ρουφιανοκρατία στο Ψωροελαδιστάν

Το 1870 η Αγγλοκρατία είχε εδραιωθεί για τα καλά στην Αθήνα μετά την έξωση του Όθωνα. Και οι Άγγλοι πράκτορες ζούσαν ευτυχισμένοι στο Ψωροραγιαδιστάν, Πρωθυπουργός ήταν ο γιός του συνωμότη και δανειολήπτη Ανδρέα Ζαίμη Θρασύβουλος, που είχε διαδεχτεί τον δολοφόνο του Καποδίστρια και δανειολήπτη Μπούλγαρη, για να υπογράψει το πρωτόκολλο για την Κρήτη που δεν υπέγραφαν οι προηγούμενοι. Υπουργός επί των Στρατιωτικών ήταν ο υποστράτηγος Σκαρλάτος Σούτζος.

 Ο Σκαρλάτος Σούτζος ήταν ο γιος του Προδότη ηγεμόνα , Αλεξάνδρου Σούτσου, που τον δηλητηρίασαν για να μη προδώσει την επανάσταση στους Τούρκους. Είχε γεννηθεί στο Βουκουρέστι και ήταν χάρη στην συμμετοχή της οικογένειας στη δολοφονία του Καποδίστρια πάμπλουτος μεγαλοκτηματίας. Ο Σούτσος ήταν μεγαλοτσιφλικάς 

 Στις 30 Μαρτίου/11 Απριλίου 1870 γύρω στις 6.00 πμ, βγήκαν από το πολυτελές ξενοδοχείο «Grand Hôtel d’ Angleterre» της πλατείας Συντάγματος για μια εκδρομή μέχρι τον Μαραθώνα ο 36χρονος Άγγλος λόρδος Τζόσλιν Φράνσις Μάνκαστερ μετά της συζύγου του λαίδης Κόνστανς Αν Μάνκαστερ , ο 23χρονος κουνιάδος του γραμματέα του Υπουργικού Συμβουλίου της βρετανικής κυβέρνησης του τότε πρωθυπουργού Ουίλιαμ Γκλάντστοουν Φρέντερικ Γκράνθαμ Βάινερ , ο 32χρονος Εντουαρντ Χένρι Τσαρλς Χέρμπερτ τρίτος γραμματέας της βρετανικής πρεσβείας στην Αθήνα και ξάδελφος του λόρδου Κάρναρβον, υπουργού της κυβέρνησης Ντισραέλι μετά της συζύγου του Τζούλιας Λόιντ και της 5χρονης κόρης τους Μπάρμπαρα, ο δικηγόρος της Εταιρείας Σιδηροδρόμων Πειραιώς Εντουαρντ Λόιντ, ο νεαρός κόμης Αλμπέρτο ντε Μπόιλε γραμματέας της ιταλικής πρεσβείας στην Αθήνα και  ο συνεργαζόμενος με το ξενοδοχείο μεταφραστής Αλέξανδρος Ανεμογιάννης.

 Στο ταξίδι της επιστροφής οι εκδρομείς έπεσαν σε ενέδρα που τους είχε στήσει η πολυπληθής συμμορία των αδελφών Τάκου και Χρήστου Αρβανιτάκη κοντά στο Πικέρμι. 

 Οι Αρβανιτάκηδες ήταν οικογένεια Αρματωλών από τα Αγραφα . Μάλιστα ο Τάκος Αρβανιτάκης είχε διαπρέψει μαχόμενος κατά των Τούρκων στην επανάσταση των Αγράφων το 1866. 

 Οι συνοδοί χωροφύλακες εξουδετερώθηκαν εύκολα και η ομάδα των περιηγητών βρέθηκε στα χέρια των Αρβανιτάκηδων.

 Οι Αρβανιτάκηδες απελευθέρωσαν τις δύο γυναίκες, τη μικρούλα Μπάρμπαρα, τον μπάτλερ και δύο χωροφύλακες προκειμένου να μεταφέρουν τα αιτήματά τους. 

 Ζήτησαν 50.000 χρυσές λίρες Αγγλίας και πλήρη αμνηστία για όσα εγκλήματα τους βάρυναν . Σε αντίθετη περίπτωση θα σκότωναν τους Αγγλους.

 Κι ενώ η αγγλική πρεσβεία δέχθηκε τους όρους των απαγωγέων, η κυβέρνηση Ζαίμη ήταν αντίθετη. 

Ο Υπουργός Στρατιωτικών Σκαρλάτος Σούτσος υποστήριξε ότι οποιαδήποτε υποχώρηση στις αξιώσεις των συμμοριτών θα αποτελούσε απαράδεκτο εξευτελισμό της χώρας. 

Συν τοις άλλοις, επικαλέσθηκε και συνταγματικό κώλυμα για τη χορήγηση αμνηστίας, για να λάβει ειρωνική απάντηση από αξιωματούχο του Φόρειν Όφις: «Δεν θα ηδυνάμην να παραδεχθώ ως ισχυράν την αντίρρησιν περί του αντισυνταγματικού της αμνηστίας. Το Ελληνικό Σύνταγμα έχει παραβιασθή ούτω συχνά παρά της κυβερνήσεως, ώστε δεν θα ηδυνάμην να δώσω προσοχήν εις πρόφασιν στηριζομένην επί τοιαύτης δικαιολογίας». 

 Τα λύτρα δεν αποτελούσαν πρόβλημα ούτε για τους συγγενείς των ομήρων, ούτε για τις χώρες τους, ούτε και για την ελληνική κυβέρνηση. Υπήρχαν και ήταν ετοιμοπαράδοτα . 

Το πρόβλημα ήταν ότι η ΨωροΑλίτ δεν ήθελε να χορηγηθεί αμνηστία, διότι «το Σύνταγμα του 1864 απαγόρευε την παροχή χάριτος για ποινικές υποθέσεις εάν δεν έχει προηγηθεί δίκη». 

 Ο Τάκος Αρβανιτάκης πρότεινε να δικαστεί ερήμην και μετά να του δοθεί χάρη, αλλά το Υπουργικό Συμβούλιο υπό τον Θρασύβουλο Ζαΐμη δεν το δέχθηκε. 

Ο 25χρονος βασιλιάς Γεώργιος Α’, ενώπιον του Βρετανού πρέσβη Εντουαρντ Ερσκιν προθυμοποιείται να παραδοθεί αυτός στους λήσταρχους για να απελευθερωθούν οι όμηροι. 

 Στις 3/15 Απριλίου η Συμμορία μετέφερε τους Ομήρους προς τη Σκάλα Ωροπού. Την Κυριακή των Βαΐων 5/17 Απριλίου οι Αρβανιτήκηδες πήγανε μαζί με τους ομήρους να εκκλησιαστούν στη Σκάλα Ωρωπού. 

 Ο Σούτζος, που είχε το γενικό πρόσταγμα από κυβερνητικής πλευράς, το μόνο που συζητούσε ήταν η άνευ όρων απελευθέρωση των απαχθέντων και η ευνοϊκή μεταχείριση των απαγωγέων. 

Παράλληλα, στρατιωτικά αποσπάσματα προσπαθούσαν να εγκλωβίσουν τους Αρβανιτάκηδες στην Αττική για να μην διαφύγουν προς τα ελληνοτουρκικά σύνορα, που τότε βρίσκονταν λίγο πάνω από τη Λαμία. 

 Τη Μεγάλη Τετάρτη 8/20 Απριλίου ο διαπραγματευτής της κυβέρνησης 67χρονος αντισυνταγματάρχης Βασίλης Θεαγένης, συναντήθηκε με τον Τάκο Αρβανιτάκη στον Ωρωπό, αλλά διέκοψε τις διαπραγματεύσεις και αποφάσισε ότι θα μιλήσουν τα όπλα. 

 Ο λόροδος Μάνκαστερ υπέγραψε συναλλαγματικές της τάξης των 25.000 χρυσών λιρών και αφέθηκε ελεύθερος για να προσκομίσει εκείνος τα χρήματα για την απελευθέρωση και των άλλων. 

 Την Μεγάλη Πέμπτη 9/21 Απριλίου 1870, στις τέσσερεις το απόγευμα, δέκα ημέρες μετά την απαγωγή απόσπασμα της Χωροφυλακής προσέγγιζέ στο χωριό Συκάμινο όπου είχε καταλύσει η συμμορία. 

Τα Καραούλια τους αντιλήφθησαν και οι απαγωγείς έφυγαν προς το Δήλεσι χωρισμένοι στα δυο . 

Ο Τάκος Αρβανιτάκης με τη μισή συμμορία πήρε μαζί του τον γραμματέα της ιταλικής πρεσβείας Ντε Μπόιλε και τον Βρετανό νεαρό Βάινερ, ενώ ο αδελφός του Χρήστος Αρβανιτάκης πήρε μαζί τον γραμματέα της βρετανικής πρεσβείας Χέρμπερτ και τον δικηγόρο Εντουαρντ Λόιντ.

 Στις πέντε το απόγευμα, κοντά στον χείμαρρο του Δηλεσίου η ομάδα του Χρήστου Αρβανιτάκη έπεσε πάνω στους Χωροφυλακές. 

Οι ληστές Γερογιάννης και Καταραχιάς εσφαξαν με τα γιαταγάνια τους τον γραμματέα της βρετανικής πρεσβείας Χέρμπερτ μπροστά στα έκπληκτα μάτια των Χωροφυλάκων που απάντησαν με καταιγισμό πυρών σκοτώνοντας τον Χρήστο Αρβανιτάκη. 

 Οι ληστές σκότωσαν και τον δικηγόρο Λόιντ. Ο Τάκος Αρβανιτάκης με τους δικούς του ομήρους και επτά άνδρες πήγε προς το Σχηματάρι. 

Στο δρόμο εκτέλεσαν και αυτοί τους Ομήρους. 

 Ο διεθνής αντίκτυπος της σφαγής στο Δήλεσι ήταν τεράστιος για την ΨωροΑλίτ. Οι μεγαλύτερες εφημερίδες αναφέρονταν με τα χειρότερα λόγια για την Ελλάδα, την οποία χαρακτηρίζαν ως έναν τόπο ημιβαρβάρων όπου κυριαρχούσαν το έγκλημα, οι ληστείες και οι αγριότητες, με το Κράτος δεν μπορούσε να εγγυηθεί την ασφάλεια των περιηγητών ούτε καν λίγα χιλιόμετρα μακριά από την πρωτεύουσα. 

 Από τους πρώτους που παραιτήθηκε ήταν ο Σκαρλάτος Σούτσος, καθώς αποκαλύφθηκε ότι γνώριζε τους Αρβανιτάκηδες. 

Το ελληνικό κράτος κατάβαλε αποζημιώσεις 22.000 χρυσών λιρών στις οικογένειες των θυμάτων. 

 Στις 9 Ιουλίου του 1870, παραιτήθηκε η κυβέρνηση του Θρασύβουλου Ζαΐμη.

 Στην δίκη των ληστών που συνελήφθησαν, από τις καταθέσεις ορισμένων μαρτύρων «φωτογραφήθηκε» σαν ένας από τους εγκεφάλους της απαγωγής ο Άγγλος τσιφλικάς Φρανκ Νόελ, ο οποίος και παραπέμφθηκε σε δίκη, αλλά απαλλάχθηκε με βούλευμα. 

 Όπως και να έχει η εκτέλεση των τριών Άγγλων ήταν μια μικρή εκδίκηση για τους ποταμούς αίματος των Ελλήνων λόγω της αγγλικής πολιτικής.