Η περίπτωση των ιδιωφελών Κωλο-οικογενειών Λουριώτη και Ορλάντο
Γράφει ο Σπυρίδων Αλ. Χατζάρας Οι Κύριοι Επίτροποι ,των δύο δανείων της Αγγλίας , ο Ορλάνδος και ο Λουριώτης , πέρασαν εις χρέωση του λογαριασμού του πρώτου δανείου, 5,900 λίρες, διά την αγορά 10.000 ομολογιών του πρώτου δανείου προς 59/100, τις οποίες ο κύριος Ορλάνδος κράτησε διά λογαριασμό του και τις πώλησε τον Ιανουάριο του 1825 πρός 62/100 βάζοντας στην τσέπη του 6200 λίρες , από τα εθνικά χρήματα.
Οι Κύριοι Επίτροποι Ορλάνδος και Λουριώτης, αγόρασαν άπ' ευθείας χωρίς την σύμπραξη κάποιου άλλου προμήθειες που απέστειλαν εις την Ελλάδα.
Αγόρασαν με μετρητά, πολεμοφόδια από τους οικους Βούρτον, (12. 206 λίρες), Μάκιντος, (10,266 λίρες) και Γκράαμ (26,688 λίρες), οι οποίοι βεβαίωσαν αργότερα ότι τους εδωσαν έκπτωση 10% λόγω της πληρωμής σε μετρητά.
Αυτές τις 4916 λίρες οι Κύριοι Επίτροποι , Ορλάνδος και Λουριώτης, τις έβαλαν στην τσέπη τους.
Οι Κύριοι επίτροποι ενεχυρίασαν κατά την 12η και 13η Οκτωβρίου και την 19 Νοεμβρίου του 1825 , προς τους Κυρίους Ρικάρδους και τον Κύριον Ράλλην 21.000 ομολογίες, και παρέλαβαν από αυτούς 11260 λίρες υπολογίσαντες τας ομολογίας προς 53/100 και 54/100, ενώ ή πραγματική αξία στο χρηματιστήριο τις ημέρες εκείνες ήταν 28, 27 και 23.
Τις ομολογίες αυτές ο Λουριώτης τις είχε αγοράσει από τον χρηματιστή Βούρτων αντί 5.400 λιρών.
Αποκόμισαν όφελος έτσι, 5760 λίρες.
Οι Κυρίοι Ρικάρδοι, όταν εκλήθησαν από την επιτροπή του χρηματιστηρίου του Λονδίνου που διερεύνησε τη διαχείριση του ελληνικού δανείου δήλωσαν ότι ο Κύριος Λουριώτης, τους εβεβαίωσεν, (ψευδώς), ότι ανήκαν εις φίλο τινά της Ελλάδος, «όστις τας είχεν αγοράσει προς 53 και 54 και κινδύνευε ν' αφανισθεί εκ της ζημίας, «όθεν ενόμιζεν έργον ευγνωμοσύνης, διά τας σημαντικάς εκδουλεύσεις του, να τον απαλλάξει από την ζημίαν, αναδεχόμενος αυτήν εις βάρος της Κυβερνήσεως».
Τα ίδια είπε ο Λουριώτης και για τις 8000 που έδωσε στον Ράλλη.
Οι Κύριοι Επίτροποι Ορλάνδος και Λουριώτης έστειλαν στην Κέρκυρα «δια βοήθεια του Μισολογγίου» 3,350 λίρες και παράλληλα, έδωσαν στον εβραίο φίλο τους Ραφαήλ Μπονφίλ που τον είχαν πάρει μαζί τους από το Λιβόρνο, ως σύμβουλο, στις απάτες 4800 λίρες. 3,350 λίρες από το δεύτερο δάνειο για το Μεσολόγγι που πεινούσε και 4800 στον Μπονφίλ για δήθεν «μεσιτικά».
Όταν η ελληνική κυβέρνηση θέλησε να διεκδικήσει τα χρήματα γιατί ο Μπονφίλ δεν εδικαιούο «μεσιτικά» για το δάνειο, βρήκε στους δικηγόρους του Λουριώτη και του Ορλάντο στο Λονδίνο, μια γραμμένη στα ιταλικά απόδειξη που ανέφερε:
«Κύριοι, Ορλάνδε και Λουριώτη, σας φανερώνω δια της παρούσης μου την παραλαβην του ,σημερινού εγγράφου σας, με τέσσαρας χιλιαδας οκτακοσίας λίρας του προς εμέ χρέους σας, και προς εξίσωσιν της ύπερ εμου ομολογίας σας, και εύγνωμονών δί αύτάς με όλην την ύπόληψιν επιβεβαιοϋμαι. 3ο Νοεμβρ. ι825 Υποχ.δουλος Ραφαήλ Μπονφίλ».
Δεκαπέντε χρόνια μετά, ο Ορλάνδος και ο Λουριώτης εμφάνισαν άλλο γράμμα του Μπονφιλ προς αυτούς , με το οποίο ζητούσε τις 4800, «πρός άμοιβην τών ζημιών, τάς οποίας υπέφερα μέ το νά υπεστήριξα το πρώτον Ελληνικόν δάνειον, διά νά σας ενισχύσω νά εκτελέσετε τό δεύτερον».
Ακριβώς το ίδιο επιχείρημα, είχε και η Γκόλντμαν Ζαξ που ζητούσε να τις πληρώσουμε τις ζημιές της για να βοηθήσει την Ελλάδα να μπει στην ευρωζώνη.
Οι Κύριοι Ορλάνδος και Λουριώτης , παρέλάβον από τον Εμπορικό Οίκο των Κυρίων «Φλέτσερ και συντροφία» 2200 λίρες, από τον έρανο των κατοικούνταν εις Καλκούταν Ελλήνων και Φιλελλήνων αλλά πέρασαν εις πίστωση της κυβερνήσεως μόνο τις 1200 και τις 1000 τις έβαλαν στην τσέπη.
Όταν γύρισαν στην Ελλάδα είχαν έλλειμμα στους λογαριασμούς τους 19.485 λίρες.
Υπήρξαν και δυο «απώλειες».
Ο Λουριώτης «έχασε» 4000 και 1700 χάθηκαν «στον δρόμο του Φάλτσμουθ», και εισπράχθησαν 1475 από την ασφαλιστική εταιρία.
Το ολιγαρχικό δίδυμο, συνοπτικά, από το δεύτερο δάνειο, τσέπωσε 42000 λίρες, και ζημίωσε το δημόσιο με 4800 που έδωσαν στον συνέταιρο τους Μπονφίλ. Και 6,616 λίρες ήταν τα «Έξοδα της επιτροπής από 1ης Ιανουαρίου 1825.
Αυτά, ξέχωρα από όσα κλάπηκαν από τις 232.558 στερλίνες που έφθασαν τελικά στην Ελλάδα, και των οποίων μεγάλο μέρος χρησιμοποιήθηκε για την ανατροπή του Καποδίστρια.
Ο Ορλάνδος και ο Λουριώτης δεν δικάστηκαν και δεν καταδικάστηκαν ποτέ.
Η «επίσημη» ιστορία διδάσκει ότι «Επί της (κακιάς) Βαυαροκρατίας, ο Υπουργός Οικονομικών Γεώργιος Σπανιολάκης «κατηγόρησε τους δύο διαπραγματευτές ότι ιδιοποιήθηκαν χρήματα από τις αγοροπωλησίες μετοχών των δανείων και επιπλέον τον Ορλάνδο ότι παρακράτησε ποσό 5.900 λιρών από τα δύο δάνεια».
Οι ίδιοι «λωποδύτες» «ειδικοί» «ιστορικοί» λένε ότι «τη διαχείριση του δεύτερου δανείου ανέλαβαν οι άγγλοι τραπεζίτες και τα μέλη του Φιλελληνικού Κομιτάτου, παραγκωνίζοντας τους έλληνες εκπροσώπους», ενώ έγινε το απολύτως αντίθετο.
Το 1838 το Ελεγκτικό Συνέδριο προχώρησε σε προσημείωση των περιουσιακών στοιχείων, των Ορλάντο και Λουριώτη, αλλά η μητέρα Αγγλία, προστάτευσε τα δικά της καθάρματα.
Το Δεκέμβριο του 1839 η αγγλική πρεσβεία με τον ρουφιάνο Τσάμη Καρατάσο που ήταν μίσθαρνο όργανο των πραξικοπηματιών της Ύδρας αποκάλυψαν την «συνωμοσία» της «Φιλορθοδόξου Εταιρείας», ο Γλαράκης και ο Σπανιολάκης έγιναν παρελθόν και οι κλέφτες συνέχισαν να απολαμβάνουν τα κλεμμένα.
Οι σκατόψυχοι Εφιάλτες που υπηρέτησαν την Ξενοκρατία και εγκαθίδρυσαν την Κλεπτοκρατία και τους τοποθετούν στο «Πάνθεον» η Στοά και η Συναγωγή
Τι ήταν ο φιλάργυρος ιδιωφελής Εβραίος Ορλάντο;
-Ήταν , «έλληνας πολιτικός και αγωνιστής του 1821»!
Δεν ήταν «Έλληνας» και δεν ήταν «Αγωνιστής».
Όπως έγραφε ο αλητήριος Πολυζωίδης στον «Απόλλωνα» , ήταν, «άτομο, το όποιον δεν εσυμμετείχε ποτέ της τύχης και των αγώνων των», και σύμφωνα με τον Ροΐδη , ανήκε στην φυλή των εχόντων κοχλιάριον που το βύθιζαν εις την χύτραν του προϋπολογισμού».
Και «προτιμούσε η Ελλάδα να μετατραπεί σε αγγλικό προτεκτοράτο από το να ανεχθεί τον απολυταρχισμό του Καποδίστρια».
Επειδή ήταν φιλελευθερος και δημοκράτης όχι επειδή ήταν πράκτορας και ρουφιάνος.
Οι Εθνικοί κλέφτες και αγωνιστές της τσέπης τους, Ορλάντο και Λουριώτης , των οποίων ο αγώνας υπέρ της Αγγλοκρατίας , «τώρα δικαιώνεται», στο «πλαίσιο της αναζήτησης «αποδιοπομπαίων τράγων» , κατηγορήθηκαν μαζί με το Λουριώτη για κακοδιαχείριση».
Κατηγορήθηκαν οι αθώοι, οι «αδάμαντες», που πέρασαν στο «Πάνθεον» της Κληροκρατίας και της Εθνοπροδοσίας.
Ο φιλάργυρος και ιδιωφελής Ανδρέας Λουριώτης ήταν και αυτός «αγωνιστής του 1821», που δεν κράτησε ποτέ του σπαθί και ντουφέκι, αλλά, «με την κήρυξη της Επανάστασης, επέστρεψε στην Ελλάδα για να υπηρετήσει τον Αγώνα»,
και « επειδή διακρίθηκε για τις γνώσεις και τη φιλομάθειά του», «εστάλη μαζί με τον Ιωάννη Ορλάνδο και Ιωάννη Ζαίμη στο Λονδίνο, για τη σύναψη δανείου για τις ανάγκες του Αγώνα».
Μαζί με τους φιλάργυρους και ιδιωφελείς Λουριώτη και Ορλάντο και ήσαν και οι φιλάργυροι και ιδιωφελείς Μακρυγιάννης, Ξάνθος, Πολυζωίδης, ο Λάζαρος και ο Γεώργιος Κουντουρώτες, ο Μαυροκορδάτος, ο Τρικούπης, ο Μιαούλης, και η «Εθνική» μας Κλεπτοκρατία.
Όλοι οι Λύκοι μια γενιά.
Όπως μας δίδασκε το «Δοκίμιον Περί Πατριωτισμού» του 1817, «η ευγενεστέρα των αρετών, ο Πατριωτισμός των φιλάργυρων ούτε την ύπαρξη να ακούη δέν υποφέρει., και τους ιδιοφελείς μισεί».
Απόγονοι αυτών των κατσαπλιάδων Εθνοπροδοτών και ο Αλέκσυ Χαβαναγκίλα, και η Κούλα Εφιαλτένσκι,
Τη συνέχεια για τους φιλάργυρους και ιδιωφελείς Λουριώτη και Ορλάντο και την «Εθνική» μας Κλεπτοκρατία, θα το διαβάσετε εδώ.... http://kapodistrias1821.blogspot.com/2018/08/blog-post_17.html
.png)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου