Οι απολύτως απαραίτητοι . (Ευγένιος Ανδρικόπουλος)

Κυβερνήσεις διαχειριστών, άβουλες, δειλές, μοιραίες. Κυβερνήσεις που χρόνια τώρα ένιωθαν το έδαφος να τρέμει κάτω από τα πόδια τους από την σεισμική μετανάστευση του κεφαλαίου κατά την αέναη αναζήτηση της κερδοφορίας του σε άλλες πιο γόνιμες περιοχές και όχι μόνον δεν αντιδρούσαν, αλλά το επιδοτούσαν κατά πως επίτασσε η ΕΟΚ με προικώα πακέτα για τις δήθεν άπορες γειτονικές μας κορασίδες.
Επειδή η δουλιά εσχάτως εκεί δεν ήταν απλώς πιο φθηνή. Ήταν δουλεία.
Για να βιώσουμε κατ’ εξαίρεση εμείς την πραγματική κρίση πολύ πιο πριν από την χρηματοπιστωτική. Δεκάδες χιλιάδες θέσεων εργασίας χάθηκαν στην σκοτεινή πλευρά του λαμπερού Ολυμπιακού οράματος τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Κυρίως μεσαίων επιχειρήσεων του μεταπρατικού κλάδου στην Βόρεια Ελλάδα, αλλά τυφλωμένοι από τα ρεκόρ της ματαιοδοξίας και τα πυροτεχνήματα της σκηνοθετημένης ευτυχίας δεν τις βλέπαμε.
Είχε σχεδόν πειστεί ο Ελληνικός πληθυσμός από την μονεταριστική λογική του αποτυχημένου άνεργου. Πως δηλαδή για την απώλεια μιας θέσης εργασίας την ευθύνη έφερε στο ακέραιο η ανικανότητα ή η ραθυμία του εργαζόμενου και όχι η εργοδοτική απληστία. Και στην αγωνία τους να το εμπεδώσουμε είχαν επιστρατεύσει και την τηλεοπτική ψυχαγωγία. Θα θυμάστε ασφαλώς εκείνες τις κοινωνικά ανήθικες επινοήσεις παιχνιδιών τύπου Ακρίτα όπου κυριαρχούσε η αφαίρεση των συμμετεχόντων για να μείνει στο τέλος ένας.
Ο απολύτως έξυπνος. Ή ο απολύτως εύκαμπτος. Ή ο απολύτως δουλικός. Προσόντα του απολύτως απαραίτητου. Για να έλθει μετά ο ειδησεογραφικός σχολιασμός και να συμπληρώσει ότι λέξεις όπως συνδικαλισμός, διεκδίκηση, συλλογικές συμβάσεις είναι χυδαίες και θα πρέπει να αντικατασταθούν από την ατομική πρωτοβουλία, την ατομική σύμβαση και την ατομική διεκδίκηση. Όχι ατομική μαλακία δεν είπαν ποτέ. Γιατί ξέρουν ότι ευτυχώς ξέρουμε. Πως δεν είμαστε ιππόκαμποι. Που μοναχοί γκαστρώνονται και μοναχοί γεννούν.
Να πως φτάσαμε ως εδώ.
Κρυμμένοι μέσα στο σώμα μας αποκοπήκαμε ως μη οφείλαμε από το κοινωνικό μας περιβάλλον ψάχνοντας σαν τους πρωτόγονους λύσεις ατομικές. ( Παλαιοκώστας) .Δεν συζητούσαμε.
Δεν συγκρίναμε. Δεν αναλύαμε. Ρουφούσαμε την τηλεοπτική μονεταριστική προπαγάνδα και κινούμασταν στους ρυθμούς που αυτή επέβαλε.
Για να χαθούμε ως τυπικοί ανίδεοι στους δαιδαλώδεις χρηματιστηριακούς ναούς και να υποστούμε οδυνηρά την εξαέρωση κόπων μιας ζωής στην βάση συγκεκριμένης κυβερνητικής προτροπής. Πώς να μην ανησυχούμε γιατί τα χρήματά μας το μόνο που έχουν να πάθουν εκεί είναι να αυγατίσουν!
Δεν χάθηκαν στο άπειρο ωστόσο.
Κάπου πήγαν.
Στα χέρια κάποιων συσσωρεύτηκαν. Είναι τα σύγχρονα Δουκάτα.
Οι πολυεθνικές και οι μεγαλομέτοχοί τους.
Για παράδειγμα. Ένας μόνον μάνατζερ (sic) αμερικανικής τράπεζας εισέπραξε σε έναν χρόνο όσα χρήματα αιτείται από το αμερικανικό δημόσιο η Κράϊζλερ για να εξακολουθήσει την παραγωγή της και να μην απολυθεί κανένας εργαζόμενος!
Αυτοί ενθυλάκωσαν τον μεταλλαγμένο σε χρήμα ιδρώτα μας.
Στα σεντούκια τους βρίσκεται και αν οι κυβερνήσεις –εξαιρουμένων μερικών τύπου Τσάβες- δεν ήταν μπιστικοί τους η πιστωτική κρίση θα είχε εν μία νυχτί λυθεί.
Δεν χρειαζόταν παρά μία και μόνη νομοθετική ρύθμιση για να τους τα μετατρέψει σε ταπετσαρίες τοίχων!
Ποιος όμως έχει τα κότσια..

Ευγένιος Ανδρικόπουλος eandrik@otenet.gr

από http://kafeneio-gr.blogspot.com/