Το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο είναι μέτωπο κοινωνικοπολιτικό, έχει αφετηρία την όξυνση της ταξικής πάλης, την κοινωνική συμμαχία, τη συμμαχία με πολιτικές δυνάμεις που συμφωνούν σε Αντιιμπεριαλιστική Αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση και στο ζήτημα της Λαϊκής Εξουσίας - Οικονομίας.
Είναι διαφορετικό να δουλεύεις για το Μέτωπο μέσα από επιμέρους συσπειρώσεις και άλλο πράγμα το ΜΕΤΩΠΟ που πρέπει να έχει και άποψη, θέση, πάλη για την εξουσία.
Η έννοια «κοινωνικοπολιτικό» όχι μόνο ως προς την ταυτότητα συμμετοχής κοινωνικών δυνάμεων - κινημάτων και πολιτικών δυνάμεων, ομάδων κινήσεων ή και παραγόντων - είναι κοινωνικοπολιτικό και ως προς την κατεύθυνση και το περιεχόμενο, τη στόχευσή του, την κινηματική του μορφή και χαρακτήρα.
Στη διαδικασία συγκρότησης του Μετώπου δίνεται έμφαση στο κοινωνικό πεδίο, και πριν απ' όλα το κοινωνικό αφορά τις κοινωνικές δυνάμεις. Αυτές είναι η βάση του Μετώπου. Οχι εξαιτίας τού ότι δεν υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις για να σχηματίσουν συμφωνία πανελλαδική. Ακόμα και αν υπήρχαν, η σημασία θα ήταν στο κοινωνικό πεδίο, γιατί το στέρεο υπόβαθρο είναι οι κοινωνικές δυνάμεις, η ταξική πάλη και η συμμαχία που καθορίζει τους συσχετισμούς και ως ένα βαθμό μπορεί να συμβάλει να μειώνονται οι ταλαντεύσεις των μικροαστικών πολιτικών δυνάμεων.
Οι κοινωνικές δυνάμεις εκφράζονται, ως ένα βαθμό, με τα κινήματά τους και όχι γενικά με όλα τα σωματεία και τους φορείς. Η ταξική πάλη δεν περνάει μόνο μέσα από το σωματείο, καθοριστικός παράγοντας είναι το Κόμμα και οι θέσεις που έχει στο κίνημα. Οταν μιλάμε για κοινωνικά κινήματα στο Μέτωπο δεν εννοούμε «κλασικά» συνηθισμένα κινήματα που περιορίζονται σε άμεσα αιτήματα πάλης. Είναι κοινωνικά κινήματα που υιοθετούν αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, και επιδιώκουν την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Δηλαδή, χωρίς να χάνουν τον κινηματικό τους χαρακτήρα έχουν πολιτικό σκοπό, έχουν ανέβει δηλαδή στο ανώτερο επίπεδο της πολιτικοποίησης, βεβαίως δε συνιστούν κομματικούς φορείς, και σε καμιά περίπτωση κανένα από αυτά δεν μπορεί να υποκαταστήσει το Κόμμα.
Τι μορφή θα πάρει το Μέτωπο και πώς θα συμπλέκονται οι κοινωνικές οργανώσεις και τα κόμματα είναι ζήτημα για μελέτη. Λάθος να προδικάσουμε.
Πού βρίσκεται σήμερα το Μέτωπο. Είχαμε δώσει έμφαση στις επιμέρους συσπειρώσεις αυτές ως χώρους συσπείρωσης, αλλά υπάρχει μια πρόοδος με την έννοια κάποιων φύτρων του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΥ, της προσπάθειας που γίνεται στο χώρο των αυτοαπασχολούμενων. Εχουμε αρκετή δουλειά χωρίς να σημαίνει ότι αποκλείεται μια γρήγορη ωρίμανση των προϋποθέσεων.
Η διεύρυνση και ενίσχυση των παραπάνω φύτρων είναι καίριο και κρίσιμο ζήτημα.
Ο σκοπός του Μετώπου δεν είναι η κυβερνητική εναλλαγή, αλλά η αλλαγή στο επίπεδο της εξουσίας.
Και αυτή η αλλαγή θα είναι υπόθεση του εργαζόμενου λαού, ενός μεγάλου μέρους του, με επικεφαλής το εργατικό κίνημα, που δεν είναι βέβαια μόνο το συνδικαλιστικό ή το ΠΑΜΕ, εδώ περιλαμβάνεται και το ίδιο το Κόμμα ως πρωτοπορία της εργατικής τάξης.
Δε θα είναι απλά έργο μιας κοινοβουλευτικής διαδικασίας.
Και αν ακόμα μέσα από κοινοβουλευτική διαδικασία συμβεί μια θετική αλλαγή - κάτι που δεν μπορεί να αποκλειστεί προκαταβολικά - αυτή, για να πυροδοτήσει μια διαδικασία ρήξης και ανατροπής, πρέπει να ξεπεράσει τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες και να θέσει σε πρωτοφανή ενέργεια τις λαϊκές μάζες, να νικήσουν την εξουσία των μονοπωλίων και εκτός κοινοβουλίου, γιατί εδώ είναι τα δύσκολα.
Ας θυμηθούμε τη Χιλή του Αλιέντε, την επανάσταση των Γαριφάλων στην Πορτογαλία, τις εξελίξεις σε Βενεζουέλα, Βολιβία.
2. Πρέπει να βοηθάμε να κατανοείται ότι το γενικό πολιτικό ζήτημα εκφράζεται και εκδηλώνεται σε κάθε επιμέρους πρόβλημα. Οχι ξεκινώντας ανάποδα. Λόγου χάρη, οι χαμηλές τιμές στα αγροτικά προϊόντα που οδηγούν τους αγρότες στην απόγνωση δεν είναι αγροτικό στενά ζήτημα ούτε θέμα διαχείρισης.
Οταν λέμε ότι το τοπικό ή το ειδικό είναι απόρροια του γενικού προσέχουμε την απολυτοποίηση και τον εκχυδαϊσμό.
Το αστικό πολιτικό σύστημα μπορεί να δώσει λύση σε ένα πρόβλημα αρκεί να μην του ακυρώσει τη στρατηγική του. Λόγου χάρη, να γίνει ένα τοπικό έργο. Το ότι υπάρχει καθυστέρηση και σ' αυτό έχει να κάνει και με την τάση μείωσης των δημοσίων δαπανών, τα ελλείμματα ή το φόβο ότι κάπου άλλου θα ξεσπάσει πίεση για λύση.
3. Δεν καλλιεργούμε αυταπάτες - και σωστά - ότι ο λαός μπορεί να ζήσει καλά στις συνθήκες του καπιταλισμού, όμως προσοχή να μη βάζουμε φραγμό στην ταξική πάλη και να μη βλέπουμε ότι ανάλογα με την πρόοδό της μπορεί εδώ και εκεί να υπάρχει κάποια κατάκτηση, αλλά αυτή θα υπολείπεται, θα είναι περιορισμένη χρονικά.
Χρειάζεται μέτωπο στον ΣΥΝ. Ο οπορτουνισμός δεν είναι μόνο ένα ρεύμα που δυσκολεύει το ριζοσπαστισμό, καλλιεργεί σε δύσκολες στιγμές την εγκατάλειψη, το συμβιβασμό ακόμα και την προδοσία.
4. Χρειάζεται συστηματική δουλειά για την αποκάλυψη του χαρακτήρα της κρίσης και την απάτη των διαχειριστικών λύσεων και ρυθμίσεων, των διαφορετικών μορφών διαχείρισης ανάλογα με τη φάση του καπιταλισμού. Αποκάλυψη των μύθων περί της συνεχούς ανάπτυξης του καπιταλισμού, ανταγωνιστικότητας και παραγωγικότητας, που θα φέρει οφέλη σε όλους και στα μονοπώλια και στο λαό, με δήθεν κοινό όφελος για μισθωτούς και κεφαλαιοκράτες. Επίσης, χρειάζεται συστηματική δουλειά που να αναδεικνύει το πρόβλημα των δυσκολιών για την απρόσκοπτη αναπαραγωγή του κοινωνικού κεφαλαίου, το ενδεχόμενο απότομης όξυνσης των αντιθέσεων που μπορεί να βάλει σε ημερήσια διάταξη το θέμα της εξουσίας. Το κόστος της αντεπίθεσης είναι προτιμητέο από το κόστος της υποταγής.
5. Η απόσπαση της πολιτικής από την οικονομία είναι σημείο κοινής συνάντησης αστικών, ρεφορμιστικών και οπορτουνιστικών αντιλήψεων. Το ίδιο και η μη ταύτιση των κομμάτων εξουσίας με το σύνολο της αστικής εξουσίας. Κυβερνητική αλλαγή δε σημαίνει και αλλαγή τάξης που είναι στην εξουσία.
6. Να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα του φόβου που καλλιεργείται στις λαϊκές συνειδήσεις απέναντι στην κλονισμένη σταθερότητα του αστικού κομματικού συστήματος. Μπορεί να κλονιστεί η σταθερότητά του και να ανασυγκροτηθεί, μπορεί και να αποτελέσει ένα πρώτο βήμα για την ανατροπή του. Η μείωση των δυνάμεων του δικομματισμού, δε σημαίνει και κλονισμό, πρέπει η μείωση αυτή να συνοδεύεται και από δυνάμωμα της θέλησης για ρήξη και ανατροπή. Η ΝΔ βεβαίως πρέπει να δεχτεί χτύπημα, δε νοείται να διατηρήσει τις δυνάμεις της, όταν η ζωή του λαού πάει από το κακό στο χειρότερο.
7. Αλλά δεν φθάνει η ήττα της ΝΔ, πρέπει να ηττηθεί και η στρατηγική της, οι επιλογές της, και αυτό θα συμβεί αν δεν επωφεληθεί της ήττας το ΠΑΣΟΚ. Και οι δύο κάτω όσο γίνεται.
Η εκλογική μάχη δεν είναι βέβαια η μάχη των μαχών, όπως είναι για τα αστικά κόμματα ή τα κόμματα της συναίνεσης, αλλά πρέπει να αξιοποιηθεί για το δυνάμωμα του Κόμματος και του κινήματος.
Απάντηση και στη στόχευση του συστήματος να περιορίσει την εμβέλεια και την επιρροή του Κόμματος.
Αλέκα Παπαρήγα
Είναι διαφορετικό να δουλεύεις για το Μέτωπο μέσα από επιμέρους συσπειρώσεις και άλλο πράγμα το ΜΕΤΩΠΟ που πρέπει να έχει και άποψη, θέση, πάλη για την εξουσία.
Η έννοια «κοινωνικοπολιτικό» όχι μόνο ως προς την ταυτότητα συμμετοχής κοινωνικών δυνάμεων - κινημάτων και πολιτικών δυνάμεων, ομάδων κινήσεων ή και παραγόντων - είναι κοινωνικοπολιτικό και ως προς την κατεύθυνση και το περιεχόμενο, τη στόχευσή του, την κινηματική του μορφή και χαρακτήρα.
Στη διαδικασία συγκρότησης του Μετώπου δίνεται έμφαση στο κοινωνικό πεδίο, και πριν απ' όλα το κοινωνικό αφορά τις κοινωνικές δυνάμεις. Αυτές είναι η βάση του Μετώπου. Οχι εξαιτίας τού ότι δεν υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις για να σχηματίσουν συμφωνία πανελλαδική. Ακόμα και αν υπήρχαν, η σημασία θα ήταν στο κοινωνικό πεδίο, γιατί το στέρεο υπόβαθρο είναι οι κοινωνικές δυνάμεις, η ταξική πάλη και η συμμαχία που καθορίζει τους συσχετισμούς και ως ένα βαθμό μπορεί να συμβάλει να μειώνονται οι ταλαντεύσεις των μικροαστικών πολιτικών δυνάμεων.
Οι κοινωνικές δυνάμεις εκφράζονται, ως ένα βαθμό, με τα κινήματά τους και όχι γενικά με όλα τα σωματεία και τους φορείς. Η ταξική πάλη δεν περνάει μόνο μέσα από το σωματείο, καθοριστικός παράγοντας είναι το Κόμμα και οι θέσεις που έχει στο κίνημα. Οταν μιλάμε για κοινωνικά κινήματα στο Μέτωπο δεν εννοούμε «κλασικά» συνηθισμένα κινήματα που περιορίζονται σε άμεσα αιτήματα πάλης. Είναι κοινωνικά κινήματα που υιοθετούν αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, και επιδιώκουν την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Δηλαδή, χωρίς να χάνουν τον κινηματικό τους χαρακτήρα έχουν πολιτικό σκοπό, έχουν ανέβει δηλαδή στο ανώτερο επίπεδο της πολιτικοποίησης, βεβαίως δε συνιστούν κομματικούς φορείς, και σε καμιά περίπτωση κανένα από αυτά δεν μπορεί να υποκαταστήσει το Κόμμα.
Τι μορφή θα πάρει το Μέτωπο και πώς θα συμπλέκονται οι κοινωνικές οργανώσεις και τα κόμματα είναι ζήτημα για μελέτη. Λάθος να προδικάσουμε.
Πού βρίσκεται σήμερα το Μέτωπο. Είχαμε δώσει έμφαση στις επιμέρους συσπειρώσεις αυτές ως χώρους συσπείρωσης, αλλά υπάρχει μια πρόοδος με την έννοια κάποιων φύτρων του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΥ, της προσπάθειας που γίνεται στο χώρο των αυτοαπασχολούμενων. Εχουμε αρκετή δουλειά χωρίς να σημαίνει ότι αποκλείεται μια γρήγορη ωρίμανση των προϋποθέσεων.
Η διεύρυνση και ενίσχυση των παραπάνω φύτρων είναι καίριο και κρίσιμο ζήτημα.
Ο σκοπός του Μετώπου δεν είναι η κυβερνητική εναλλαγή, αλλά η αλλαγή στο επίπεδο της εξουσίας.
Και αυτή η αλλαγή θα είναι υπόθεση του εργαζόμενου λαού, ενός μεγάλου μέρους του, με επικεφαλής το εργατικό κίνημα, που δεν είναι βέβαια μόνο το συνδικαλιστικό ή το ΠΑΜΕ, εδώ περιλαμβάνεται και το ίδιο το Κόμμα ως πρωτοπορία της εργατικής τάξης.
Δε θα είναι απλά έργο μιας κοινοβουλευτικής διαδικασίας.
Και αν ακόμα μέσα από κοινοβουλευτική διαδικασία συμβεί μια θετική αλλαγή - κάτι που δεν μπορεί να αποκλειστεί προκαταβολικά - αυτή, για να πυροδοτήσει μια διαδικασία ρήξης και ανατροπής, πρέπει να ξεπεράσει τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες και να θέσει σε πρωτοφανή ενέργεια τις λαϊκές μάζες, να νικήσουν την εξουσία των μονοπωλίων και εκτός κοινοβουλίου, γιατί εδώ είναι τα δύσκολα.
Ας θυμηθούμε τη Χιλή του Αλιέντε, την επανάσταση των Γαριφάλων στην Πορτογαλία, τις εξελίξεις σε Βενεζουέλα, Βολιβία.
2. Πρέπει να βοηθάμε να κατανοείται ότι το γενικό πολιτικό ζήτημα εκφράζεται και εκδηλώνεται σε κάθε επιμέρους πρόβλημα. Οχι ξεκινώντας ανάποδα. Λόγου χάρη, οι χαμηλές τιμές στα αγροτικά προϊόντα που οδηγούν τους αγρότες στην απόγνωση δεν είναι αγροτικό στενά ζήτημα ούτε θέμα διαχείρισης.
Οταν λέμε ότι το τοπικό ή το ειδικό είναι απόρροια του γενικού προσέχουμε την απολυτοποίηση και τον εκχυδαϊσμό.
Το αστικό πολιτικό σύστημα μπορεί να δώσει λύση σε ένα πρόβλημα αρκεί να μην του ακυρώσει τη στρατηγική του. Λόγου χάρη, να γίνει ένα τοπικό έργο. Το ότι υπάρχει καθυστέρηση και σ' αυτό έχει να κάνει και με την τάση μείωσης των δημοσίων δαπανών, τα ελλείμματα ή το φόβο ότι κάπου άλλου θα ξεσπάσει πίεση για λύση.
3. Δεν καλλιεργούμε αυταπάτες - και σωστά - ότι ο λαός μπορεί να ζήσει καλά στις συνθήκες του καπιταλισμού, όμως προσοχή να μη βάζουμε φραγμό στην ταξική πάλη και να μη βλέπουμε ότι ανάλογα με την πρόοδό της μπορεί εδώ και εκεί να υπάρχει κάποια κατάκτηση, αλλά αυτή θα υπολείπεται, θα είναι περιορισμένη χρονικά.
Χρειάζεται μέτωπο στον ΣΥΝ. Ο οπορτουνισμός δεν είναι μόνο ένα ρεύμα που δυσκολεύει το ριζοσπαστισμό, καλλιεργεί σε δύσκολες στιγμές την εγκατάλειψη, το συμβιβασμό ακόμα και την προδοσία.
4. Χρειάζεται συστηματική δουλειά για την αποκάλυψη του χαρακτήρα της κρίσης και την απάτη των διαχειριστικών λύσεων και ρυθμίσεων, των διαφορετικών μορφών διαχείρισης ανάλογα με τη φάση του καπιταλισμού. Αποκάλυψη των μύθων περί της συνεχούς ανάπτυξης του καπιταλισμού, ανταγωνιστικότητας και παραγωγικότητας, που θα φέρει οφέλη σε όλους και στα μονοπώλια και στο λαό, με δήθεν κοινό όφελος για μισθωτούς και κεφαλαιοκράτες. Επίσης, χρειάζεται συστηματική δουλειά που να αναδεικνύει το πρόβλημα των δυσκολιών για την απρόσκοπτη αναπαραγωγή του κοινωνικού κεφαλαίου, το ενδεχόμενο απότομης όξυνσης των αντιθέσεων που μπορεί να βάλει σε ημερήσια διάταξη το θέμα της εξουσίας. Το κόστος της αντεπίθεσης είναι προτιμητέο από το κόστος της υποταγής.
5. Η απόσπαση της πολιτικής από την οικονομία είναι σημείο κοινής συνάντησης αστικών, ρεφορμιστικών και οπορτουνιστικών αντιλήψεων. Το ίδιο και η μη ταύτιση των κομμάτων εξουσίας με το σύνολο της αστικής εξουσίας. Κυβερνητική αλλαγή δε σημαίνει και αλλαγή τάξης που είναι στην εξουσία.
6. Να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα του φόβου που καλλιεργείται στις λαϊκές συνειδήσεις απέναντι στην κλονισμένη σταθερότητα του αστικού κομματικού συστήματος. Μπορεί να κλονιστεί η σταθερότητά του και να ανασυγκροτηθεί, μπορεί και να αποτελέσει ένα πρώτο βήμα για την ανατροπή του. Η μείωση των δυνάμεων του δικομματισμού, δε σημαίνει και κλονισμό, πρέπει η μείωση αυτή να συνοδεύεται και από δυνάμωμα της θέλησης για ρήξη και ανατροπή. Η ΝΔ βεβαίως πρέπει να δεχτεί χτύπημα, δε νοείται να διατηρήσει τις δυνάμεις της, όταν η ζωή του λαού πάει από το κακό στο χειρότερο.
7. Αλλά δεν φθάνει η ήττα της ΝΔ, πρέπει να ηττηθεί και η στρατηγική της, οι επιλογές της, και αυτό θα συμβεί αν δεν επωφεληθεί της ήττας το ΠΑΣΟΚ. Και οι δύο κάτω όσο γίνεται.
Η εκλογική μάχη δεν είναι βέβαια η μάχη των μαχών, όπως είναι για τα αστικά κόμματα ή τα κόμματα της συναίνεσης, αλλά πρέπει να αξιοποιηθεί για το δυνάμωμα του Κόμματος και του κινήματος.
Απάντηση και στη στόχευση του συστήματος να περιορίσει την εμβέλεια και την επιρροή του Κόμματος.
Αλέκα Παπαρήγα
.png)
.png)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου