Να που πήγαν και που πάνε τα λεφτά!!!

Γράφει ο Ευγένιος Ανδρικόπουλος

Εξακολουθούν. Αμετανόητοι. Στα ιθαγενή αρπακτικά αναφέρομαι. Αφού επί μια δεκαετία 1975-1985 ξέσκισαν τις σάρκες του Ελληνικού λαού μεταφέροντας στις ισχαιμικές του πλάτες το βάρος των 428 δις χρέους εκ των 124ων προβληματικών τους επιχειρήσεων. Αφού εν συνεχεία και δια του πλήγματος αυτού επέφεραν στον πληθυσμό την ανήκεστο βλάβη του παραγωγικού κώματος. Και αφού δεν καταδικάστηκαν ποτέ στον δια λιθοβολισμού θάνατό τους, εμφανίζονται εκ νέου και δια μιας μελέτης του ΙΟΒΕ (Ιδρύματος Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών) να διεκδικούν με το θράσος χιλίων πιθήκων τι υποψιάζεστε: Την ανάσταση ενός κλάδου για την ιδιαζόντως ειδεχθή εξόντωση του οποίου, αποκλειστικά ένοχοι είναι οι ίδιοι.


Απολαύστε το πώς οραματίζονται την ζωτική ανασύσταση του κλάδου! Πρώτον το ΙΟΒΕ μεταξύ ενός πλήθους προκλητικών απαιτήσεων, διεκδικεί την άρση των «σημαντικών χρηματοδοτικών περιορισμών που αντιμετωπίζουν οι επιχειρήσεις» στην κλωστοϋφαντουργία! Με λόγια απλά. Ζητά να .........συνδεθούν οι εταιρείες «με τα υφιστάμενα χρηματοδοτικά εργαλεία για την ενίσχυση των αναγκαίων επενδύσεων». Νάτο το κουκούτσι στο γλυκό βερίκοκο του κουταλιού. Επειδή δεν είναι κάτι καινούργιο και επειδή υπάρχει το προηγούμενο της «Ενωμένης Κλωστοϋφαντουργίας» Λαναρά ...Συνδέθηκε και αυτή με ένα από τα «υφιστάμενα χρηματοδοτικά (sic) εργαλεία». Για να κλείσει αμέσως μετά τα εργοστάσιά της και να πετάξει στην χωματερή της ανεργίας εκατοντάδες εργάτες κι εργάτριες! Προηγουμένως είχε δια της κρατικής εγγύησης (ημών δηλαδή) τσεπώσει 35 εκατ. ευρώ για να τα επενδύσει στην αλλοδαπή! Να που πήγαν τα λεφτά που ψάχνει ο πρωθυπουργός της κυβέρνησης ΝΕΟΠΑΣΟΚ στις τσέπες μας εξαπολύοντας τα νομοσχέδιά του σαν τα σκυλιά στους δρόμους.


Με δεδομένο ωστόσο πως τρώγοντας έρχεται η όρεξη κατά πως λέει σοφά ο λαός, στην απευκταία περίπτωση ικανοποίησης του πρώτου αιτήματος, ακολουθεί και η δηλητηριώδης ουρά του σκορπιού υπό τον τίτλο «η σταδιακή απώλεια της ανταγωνιστικότητας της εγχώριας κλωστοϋφαντουργίας»! Σύμφωνα με αυτή εντοπίζεται ο κατά την νέα τάξη πραγμάτων ένοχος της παραγωγικής μας καχεξίας. Ο εργαζόμενος (!) την δράση του οποίου η έρευνα περιγράφει ως εξής: «Το κόστος εργασίας στην Ελλάδα βρίσκεται κοντά στο μέσο όρο των αναπτυγμένων χωρών, υστερεί όμως δραματικά σε σχέση με τις αναπτυσσόμενες χώρες». Και συνεχίζει: «Σε σύγκριση με γειτονικές χώρες, όπως η Βουλγαρία, το κόστος εργασίας είναι υπερδεκαπλάσιο, ενώ σε σχέση με χώρες της ΝΑ Ασίας οι συγκρίσεις είναι ακόμη πιο δυσμενείς». Μ΄ άλλα λόγια: Απαιτούν την εξαθλίωση των Ελλήνων εργαζομένων ως του σημείου που αυτοί να καταστούν μετανάστες στον χώρο τους. Μόνο που η Ελλάδα δεν είναι χώρος αλλά χώρα. Και ως τέτοια οφείλει να αντισταθεί στις ορέξεις των κάθε λογής αρπακτικών. Αν δεν το πράξει δεν θα βουλιάξει. Θα εξαερωθεί. Για να σβήσει οριστικά και από τις σελίδες της ιστορίας.

eandrik@otenet.gr