1η Μαΐου 1948 η δολοφονία του Χρήστου Λαδά

Το ΚΚΕ αποφάσισε την εκτέλεση του υπουργού της Δικαιοσύνης Χρήστου Λαδά την οποία έφερε εις πέρας η ΟΠΛΑ την 1η Μαΐου 1948.
Είχαν προηγηθεί η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση του βουνού στις 3 Δεκεμβρίου 1947 ο αναγκαστικός Νόμος 509 της 27ης Δεκεμβρίου 1947 και η απόφαση να τεθούν εκτός νόμου το Κ.Κ.Ε., το Ε.Α.Μ., και η «Εθνική Αλληλεγγύη» στις 8 Ιανουαρίου 1948.
Ο Λαδάς από τον Ιούνιο του 1947 είχε αρχίσει να υπογράφει τις αποφάσεις για την εκτέλεση εκείνων που είχαν καταδικαστεί εις θάνατον από τα κακουργιοδικεία, «...δια τα διαπραχθέντα εγκλήματα της περιόδου της Κατοχής και του Δεκεμβρίου του 1944», αλλά παρέμεναν για δύο χρόνια στις φυλακές δίχως να εκτελεστούν. Έως το Μάρτιο του 1948 υπέγραψε 77 εκτελέσεις, και άλλες 150 μέσα στον Απρίλιο.
Ο Ραδιοφωνικός σταθμός του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος ανακοίνωσε ότι, «...Όλοι οι σύντροφοι της Αθήνας πρέπει να κινηθούνε δραστήρια και να δώσουν ένα γερό μάθημα στον εχθρό του λαού Χρήστο Λαδά που η ελεύθερη κυβέρνηση και το ΚΚΕ τον κατεδίκασε σε θάνατο και τον επικήρυξε μαζί με άλλους αρχιχαφιέδες...».
Τη δολοφονία του Λαδά ανέλαβε η ομάδα της ΟΠΛΑ του Δημήτριου Κωνσταντινέα, γνωστού με το ψευδώνυμο «Λεωνίδας». Εκτελεστής ήταν ο Ευστράτιος Μουτσογιάννης, μέλος της Ο.Π.Λ.Α., ο οποίος της 1η Μαίου 1948, που ήταν Μεγάλο Σάββατο, γνωρίζοντας ότι ο υπουργός είχε πάει στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου Καρύτση, για την πρώτη Ανάσταση, τον περίμενε ντυμένος Σμηνίτης.
Τη στιγμή που μπήκε στο υπουργικό αυτοκίνητό ο Ευστράτιος Μουτσογιάννης , σπάζοντας το πίσω κρύσταλλο της μαύρης Μπιούικ, έριξε μέσα μια χειροβομβίδα κι άρχισε να απομακρύνεται τρέχοντας. Ο Λαδάς τραυματίστηκε σοβαρά στην νεφρική χώρα, στα πόδια, το δεξί χέρι και το κεφάλι, και εξέπνευσε μετά από μερικές ώρες στο νοσοκομείο «Ερυθρός Σταυρός».
Ο δολοφόνος δέχτηκε τα πυρά ενός από τους σωματοφύλακες του Λαδά και τραυματίστηκε στο πόδι και την πλάτη, ενώ χρησιμοποίησε μια ακόμη χειροβομβίδα που δεν έσκασε και στη συνέχεια μια τρίτη, η οποία σκότωσε τον χωροφύλακα Αθανάσιο Πινακούλια.
Ο Μουτσογιάννης συνελήφθη, λίγο πιο κάτω από το σημείο της δολοφονίας, μεταφέρθηκε στον Σταθμό Α΄ Βοηθειών και μετά στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο, όπου υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση.
Ο Μουτσογιάννης , μετά από ένα εικοσιτετράωρο αποφάσισε να συνεργαστεί και να αποκαλύψει τους συνεργάτες του που συνελήφθησαν ενώ διέφυγε τη σύλληψη μονάχα ο αρχηγός τους Δημήτριος Κωνσταντινέας.
Στις 4 Μαΐου 1948, την τρίτη ημέρα μετά την Ανάσταση, εκτελέστηκαν 24 καταδικασμένοι από Κακουργιοδικεία, από τις φυλακές Αβέρωφ, και 130 στην επαρχία. (Σε Αίγινα, Χαλκίδα, Σπάρτη, Τρίπολη, Καλαμάτα και Θεσσαλονίκη).

Ο Μουτσογιάννης δικάστηκε από Έκτακτο Στρατοδικείο στις 17 Ιουνίου 1948, μαζί με οκτώ ακόμη συλληφθέντες για τη δολοφονία και στις 21 Ιουνίου εκδόθηκε απόφαση σύμφωνα με την οποία καταδικάστηκαν σε θάνατο και οι οκτώ κατηγορούμενοι μεταξύ τους και ο Μουτσογιάννης.
Οι έξι, δηλαδή οι Βασ. Ζάννος, Ορ. Μακρίδης, Εμμ. Σαρανταρίδης, Κ. Χατζηκίδης, Κ. Πολατίδης και Χαρ. Ψωμιάδης, εκτελέστηκαν στο Γουδί στις 25 Ιουνίου, ενώ η ποινή του Μουτσογιάννη και του Διονυσίου Καμπανίδη, που θεωρήθηκε ο κύριος συνεργός του, μετατράπηκε σε ισόβια, καθώς σύμφωνα με τον αστυνομικό διευθυντή Νικόλαο Αρχιμανδρίτη «...και οι δύο προέβησαν εις ομολογίας και κατά τη διάρκεια της δίκης εξέφρασαν την ειλικρινή μεταμέλειά τους για το έγκλημα, κατέκριναν την αντεθνική και εγκληματική πολιτική του ΚΚΕ και γενικώς έδωσαν σαφή δείγματα ότι έπαυσαν να πιστεύουν εις τα κομμουνιστικά κηρύγματα».
Ο Μουτσογιάννης κρατήθηκε σε συνθήκες απομονώσεως στην Κέρκυρα, την Αίγινα και στις φυλακές Αβέρωφ, όπου ασπάστηκε τη διδασκαλία των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Αποφυλακίστηκε το 1964 και για τα επόμενα έντεκα χρόνια εργάστηκε ως θυρωρός στα καταστήματα «Αδερφοί Λαμπρόπουλοι».