Διηγώντας τα να κλαις (Κ. Μπετινάκης)

Υπάκουοι υπήκοοι

http://www.styx.gr

Έλεγε η μητέρα μου, πως «εμάς μας χτυπάνε και τα δύο άκρα».

Από τότε κατάλαβα πως βρισκόμουν στο «κέντρο». Εκείνη είχε ζήσει την «κατοχή». Είχε δει να εκτελούν τον αδελφό της «επειδή ήταν στη λάθος πλευρά». Εμείς είδαμε να γκρεμίζουν το Τείχος και μιλάμε μεταξύ μας μόνο με κινητά.

Στο κέντρο βρίσκονται τώρα πάλι οι εργαζόμενοι. Με τυχερούς όσους έχουν δουλειά, αφού δεν περιμένουν από το μη πρόνοιας κράτος. (Για να μη ξεχνάμε το «μη πόλεμος»). Αλλά πάλι τους χτυπάνε από όλες τις μπάντες.

Πάμε να θυμηθούμε όλοι μαζί , εκείνο το παλιό παραμύθι, όχι το «ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο» -ξεπερασμένα πράγματα- αλλά το «ποιος μας κυβερνάει».

Ο θείος Κάρολος τά ΄χει πεί και τά ΄χει γράψει, αλλά, κάπου στράβωσε η συνταγή κι έτσι – τι διάβολο άνθρωποι είμαστε, θηλαστικά- και γυρίσαμε πίσω στο νταμάκι ένα. Αφού κι ο Φρήντμαν τον χαρακτήρισε ξεπερασμένο… Και τον ξεπέρασαν κι αυτόν!

Απομένουν γραφικοί όσοι έχουν διαβάσει το "Κεφάλαιο", μια και είδαν πόσο απέχει η θεωρία από την πράξη.

Θυμάμαι εκείνη την τελευταία εικόνα από το «1900», που ο αφέντης και ο εργάτης του, παλεύανε καθώς απομακρυνόταν το πλάνο. Εκείνο το μισό του αιώνα δεν είχε λύσει το πρόβλημα.

Στους δύο μεγάλους πολέμους, έδειξαν ποια είναι τα αφεντικά, που κατόρθωσαν μετά να ξεπηδήσουν από τις στάχτες και να ξαναστήσουνε τους καταστραμμένους βιομηχανικούς κολοσσούς, ακόμα και οι ηττημένοι, με δάνεια των νικητών.

Χαμένοι πάλι οι εργάτες. Και στις δύο πλευρές του τείχους, που είχαν στήσει με αφορμή εκείνο το «νέο» είδος πολέμου, τον «Ψυχρό». Ψάχνανε να βρούνε δικαιολογίες για να εξηγήσουν τους λόγους ότι από εδώ οι «ελεύθεροι» κι από ‘κει οι «άλλοι».

Στην αποδώ μεριά κυνηγούσαν τους συμπαθούντες της άλλης και στην άλλη τους συμπαθούντες την αποδώ.

Απ’ εδώ κυβερνούσε το κεφάλαιο, και από εκεί το σύστημα. Οι εργαζόμενοι πάλι στην απ’ έξω. Εκτός από μερικούς εκλεκτούς, που απολάμβαναν κάποια προνόμια, ώστε να αποτελούν άλλοθι για τους κυβερνώντες.

Έλεγα κάποτε σε μια μικρο-συνταξιούχο, που ψήφιζε παραδοσιακά δεξιά (επειδή έτσι έκανε κι ο πατέρας της) πως απορώ γιατί δεν ψηφίζει ΚΚΕ…

«Μα εκεί δεν είναι ελεύθεροι ούτε να ταξιδέψουν…» μου είχε απαντήσει. Λες κι εκείνη, που ήταν «ελεύθερη», είχε την οικονομική άνεση να πραγματοποιεί ταξίδια και όχι μόνο στο εξωτερικό…

Αλλά έτσι μας έλεγε η προπαγάνδα. Έτσι έγραφαν οι παραδοσιακές εφημερίδες. Έτσι μας είχε γαλουχήσει το σύστημα.

Έκανα πολλά επαγγελματικά ταξίδια στην πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση. Περιπλανήθηκα μόνος μου, χωρίς συνοδό, μακριά από την ελεγχόμενη προπαγάνδα και έκανα τις διαπιστώσεις μου.

Οι εργαζόμενοι, στην προγραμματιζόμενη από χαρτογιακάδες κεντρικά ελεγχόμενη βιομηχανία, πλήρωναν για τους αποκλεισμένους της Κούβας τους αντάρτες στην Αγκόλα… και περίμεναν οκτώ χρόνια, από τη στιγμή της παραγγελίας, για να αποκτήσουν αυτοκίνητο. Ούτε λόγος να γίνεται για μπλουτζήν , επειδή ήταν σύμβολο του καπιταλισμού…

Από την εδώ μεριά, ζούσαμε ένα παραμύθι. Νομίζαμε ότι είμαστε ελεύθεροι, πιστεύαμε ακόμα πως μπορούσαμε να εκλέγουμε όποιους θέλουμε… Φτάνει να μην αλληθωρίζαμε στην άλλη πλευρά. Εκείνοι, που είχαν εναντιωθεί στο σύστημα, είτε ζούσανε ακόμα «έξω» είτε πολύ «μέσα», είτε σε συνεχείς «διακοπές στα νησιά άγονης γραμμής». Αλίμονο στους συγγενείς των εξαπατημένων ανταρτών του εμφυλίου…

Για να έρθει η «πτώση του τείχους», η κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», και να με ρωτήσει ο Δημήτρης:

Κι αν είχαν νικήσει οι αντάρτες;

Θα είχαμε γίνει Ρουμανία, και θα γιορτάζαμε την εκτέλεση του «τυράννου».
Η δική μας, μεταπολεμική γενιά, κατόρθωσε να ζήσει μια μακρά περίοδο δίχως πολέμους να βιώσει την αλματώδη ανάπτυξη της τεχνολογίας, παρ΄όλο που -παλιά μου τέχνη κόσκινο- και απολύσεις «μέσα στο πνεύμα του νόμου» γίνονταν και άνεργοι υπήρχαν, αλλά σε «ανεκτό ποσοστό».

Είδαμε μετά την σταθερή άνοδο του βιοτικού επιπέδου της μέσης αστικής τάξης, αλλά και των τεχνιτών, αποκτήσαμε κανα-δυό αυτοκίνητα, αλλά ποτέ δεν σκεφτήκαμε ότι πάντα ψηφίζαμε εκείνους που άλλοι διάλεγαν για μας.

Οι ίδιοι που μας φόρτωσαν τους συνταγματάρχες και υποκριτικά ζήτησαν συγγνώμη (βλέπε λόγο Κλίντον στην Βουλή), διάλεξαν μετά να επιστρέψει ο Καραμανλής, μέσω «πρότασης» Αβέρωφ. Αφού τους είχαν εξυπηρετήσει κι οι δυό με τις συνθήκες Λωζάνης και Λονδίνου, που είχαν ενταφιάσει από τότε το Κυπριακό. Ουδείς σκέφτηκε να τους αποκαλέσει προδότες κι αυτούς, όπως τους χουντικούς που καταδικάστηκαν με ως προδότες, αλλά όχι για τη μισή Κύπρο. Αυτό το κατάπιαμε για «εθνικούς λόγους». Κι ο νοών νοήτω.

Με ενθουσιασμό αποδεχτήκαμε την είσοδο στην ΕΟΚ, στο κλαμπ των πλουσίων, αφού η συμφωνία ήταν να απεμπολήσου με κάθε μορφής βιομηχανία, να δημιουργήσουμε αγρότες δέσμιους επιδοτήσεων για να αποκτήσουμε αυτό που λένε τώρα, βιομηχανία του τουρισμού. Καταστήσαμε τη χώρα ένα απέραντο ξενοδοχείο…. Και οι υπόλοιποι υπάλληλοι υπηρεσιών.

Ήρθε κατόπιν ο Ανδρέας, με κλεμμένα συνθήματα της αριστεράς, (ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο) και μας έβαλε πιο βαθειά στο ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ.

Ο Σημίτης είπε το περίφημο «ευχαριστώ κύριε πρόεδρε» όταν του έκαναν τα Ίμια για να καταλάβουν πόσο υπάκουος είναι…

Μια χρεωμένη καταναλωτική κοινωνία, ένα χρεωμένο κράτος από τα δάνεια που χρησιμοποιούσαμε να αγοράζουμε όπλα από Άγγλους-Γάλλους- Αμερικανούς και Γερμανούς για να αντιμετωπίσουμε την απειλή των γειτόνων, συμμάχων αλλά και διεκδικητών.

Κι ύστερα ήρθε το κερασάκι στην τούρτα, που μας έκανε πάλι εθνικά υπερήφανους, αλλά μας έβαλε πιο βαθειά στα χρέη. Οι «επιτυχημένοι Ολυμπιακοί αγώνες».

Την δόξα εισέπραξε ο Καραμανλής ο μικρός, που επικεφαλής της πλέον διεφθαρμένης κυβέρνησης των τελευταίων δεκαετιών, έβαλε στο χέρι ακόμα και τα ασφαλιστικά ταμεία, βάζοντας πρώτος το λιθαράκι για το σοσιαλιστικό χαρακίρι.

Τα αλλεπάλληλα σκάνδαλα με επικεφαλής αυτό που θέλουν να μας πείσουν τώρα, μετά από δύο εξεταστικές πως δεν ήταν –του Βατοπεδίου- και οι τηλεοπτικοί παπαγάλοι που ξεσπάθωσαν, έφεραν στην εξουσία τον πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, τον Παπανδρέου το μικρό, που ήρθε να αποτελειώσει το έργο του Καραμανλή, αφού δεν «βρήκε πού υπάρχουν τα λεφτά» που είχε υποσχεθεί στο εκλογικό σώμα.

Η μάλλον τα βρήκε κατόπιν, στους μισθωτούς και τους συνταξιούχους. Που τα είχαν φάει μαζί με τον Πάγκαλο, και τους τα πήρε πίσω (όχι από τον Πάγκαλο) με σοσιαλιστικό τρόπο. Και με τους επαίνους της Σεγκολέν Ρουαγιάλ.

Αυτός δεν μας έκανε εθνικά υπερήφανους, επειδή κατάργησε τη λέξη «εθνικός» με το «παγκόσμια κυβέρνηση» και «πολυπληθυσμικός».
Καταλάβαμε λοιπόν, ποιος κυβερνάει αυτό τον τόπο: Η ΖΗΜΕΝΣ!!!
Κι ότι οι απλοί πολίτες φταίνε για όλα όσα έχουν συμβεί εις βάρος τους μια και δεν έχουν καταλάβει ότι ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνση από την κάλπη.