Δημήτρης Μπάτσης. Η εκδίκηση ενός αερικού

Μια επίκαιρη παλιά ιστορία

του Ευγένιου Ανδρικόπουλου
http://www.styx.gr/index.cfm?Action=RTCL&CLiD=3141

Εκτελέστηκε για εσχάτη προδοσία στην αποσκιά ενός θρύλου. Αλλά με τα μάτια ανοιχτά. Όπως όλα τα αρσενικά. Μαζί τους και δυο ναυτεργάτες. Ο Μπάμπης Τουλιάτος (από λάθος.. ναι από λάθος ενός ..σωφρονιστή στην θέση του Αργυριάδη) και ο Γιώργος Χρύσης. Κυριακή. (Το ποτέ της Μελίνας δεν ίσχυσε γι αυτούς). Μπορεί υπό το ισχαιμικό φως των προβολέων των στρατιωτικών αυτοκινήτων στο Γουδί και οι τέσσερις, αλλά υπό τα εκτυφλωτικά φώτα της δημοσιότητας μόνος ο ένας. Ο Νίκος Μπελογιάννης ο οποίος μετά θάνατον έτυχε όλου του λούστρου με το οποίο ο λαός στιλβώνει τους ήρωές του. Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο. Πλάι του σχεδόν αθέατα κατά την ανά ζεύγη πορεία τους προς τον θάνατο ένας δικηγόρος γόνος της αστικής τάξης. Γιος ναυάρχου. Ο Δημήτρης Μπάτσης. Κάτι σαν μια σκιά. Στην περίπτωσή του κατά πολύ μεγαλύτερη από το μπόι του. Ίσως γι αυτό να μην χώρεσε ποτέ στο τάφο μαζί του.
Χρόνια έτσι εξέρχεται από τις σελίδες ενός βιβλίου σταθμού στην ιστορία του τόπου και περιπλανώμενη ψάχνει νόες καταδεκτικούς να φωλιάσει. (Μελετάται παντού ανά την υφήλιο. Οριζοντίως και καθέτως. Από την Ιαπωνία ως τις ΗΠΑ και από την Λαπωνία ως την Αυστραλία).
«Η βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα» τιτλοφορούνταν το πόνημά του που το ανέσυρα τις άχρωμες τούτες ημέρες στο μυαλό επί τη ευκαιρία μιας παραφιλολογίας που άνοιξε στα ΜΜΕ για τον αμφιλεγόμενο στρατηγικό ορυκτό πλούτο της χώρας. Και ειδικά για τον μαύρο χρυσό του πετρελαίου, την ολόλευκη πλατίνα του φυσικού αερίου και παρεπιπτόντως για το σιδηρο-χρώμιο και το νικέλιο. (Ως προς τα δύο τελευταία πράγματι είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρώπη που παρά την ύπαρξή τους στα σωθικά της γης μας δεν παράγουμε ούτε γραμμάριο ανοξείδωτου χάλυβα).Υφίσταται φυσικό αέριο και πετρέλαιο ή δεν υφίσταται. Κι αν υφίσταται πού υφίσταται αλλά και ποιος είναι αυτός που διατηρεί αποκλειστικά το όλον ή μέρος των δικαιωμάτων στην εξόρυξή τους..

Ε, λοιπόν ότι κι αν υφίσταται ουδείς πλην των Αμερικανικών πολυεθνικών μπορούσε μπορεί ή θα μπορεί να το βάλει στο χέρι είχε αυτοκαταστροφικά όπως αποδείχθηκε αποκαλύψει ο Δημήτρης Μπάτσης στο βιβλίο του. Εκδόθηκε εκεί κατά το αιμοσταγές 1947. Καταμεσής της επικηρυγμένης από τους Άγγλους ιμπεριαλ(η)στές ζωής των Ελλήνων πατριωτών. (Ήμουν περίπου στα 17 τα τέλη της δεκαετίας του 60 όταν το διάβασα αλλά μια κατοπινή μετακόμιση μου έκλεψε το βιβλίο για να κρατήσω μόνο ένα μέρος από το περιεχόμενό του στο μυαλό κι αυτό πια ξεθωριασμένο). Και δεν μπορεί να τον εξορύξει ουδείς θυμάμαι ότι πρόσθετε, εξ αιτίας της σύμβασης COOPER (όνομα που σήμερα παραπέμπει σε έναν αμερικανικό κολοσσό παραγωγής πολυμορφικών συστημάτων άντλησης αλλά και παραγωγής ενέργειας http://www.crouse-hinds.com) , απογυμνώνοντας έτσι ως του μυελού των οστέων την ηγεσία της παράταξης εκείνων που πραγματικά εμπορεύονταν τον τόπο. Μια συνθήκη μνημόνιο υποταγής που υπογράφηκε από την δικτατορική κυβέρνηση Μεταξά το 1940 με consortium υπερατλαντικών εταιριών η οποία παραδίδεται και θα παραδίδεται ως ευαγγέλιο από κυβέρνηση σε κυβέρνηση και από υπουργό σε υπουργό ως την 31η δωδεκάτου 2010 ημερομηνία της λήξης της. Υπό την αυστηρή προϋπόθεση της εισέτι ισχύος της (κυβερνητικοί αξιωματούχοι μου δήλωσαν κατηγορηματικά πως είναι ανενεργή) καθίσταται αυτομάτως αντιληπτό το γιατί το ΙΓΜΕ (με υψηλόβαθμο στέλεχος του οποίου επικοινώνησα), ιδιαιτέρως για το φυσικό αέριο, μιλά για υπερβολές, ως προς το εύρος της ποσότητας, και υψηλότατο κόστος ως προς την εξόρυξή του, υποβαθμίζοντας έτσι στο επίπεδο των φληναφημάτων τις σε σχέση με την εκμετάλλευση των στρατηγικών ορυκτών της χώρας αναφορές. Τώρα γιατί εγώ κατόπιν αυτών υποψιάζομαι πως τα σύγχρονα πολιτικά δουλικά θα προετοιμάζουν την ανανέωση της συνθήκης δια της οποίας οι διεθνείς και οι κατ’ εντολή τους εγχώριοι νταβατζήδες μας, εκμεταλλεύονται τον φυσικό μας πλούτο, δεν ξέρω. Ίσως να είμαι κατά φύση καχύποπτος..

eandrik@otenet.gr