«Ατυχίες» και «επιτυχίες»

Οι εθνικιστές δεν είναι ούτε Φιλελέ, ούτε Νεοφιλελέ

Ο Μαρτυριάρης ντε Σάντ, που μας απεκάλυψε τις απόκρυφες «τελετές» των μεμυημένων, δημοσίευσε, το 1791 τις «ατυχίες της αρετής». Για αυτό έβαλα τον τίτλο , «Οι ατυχίες των Ελλήνων Εθνικιστών», σε παλαιότερη ανάρτηση για να κάνω πλάκα με τις « επιτυχίες».

Ακριβώς όπως έπεφτε από βιασμό σε βιασμό η δύστυχη Ζυστίν του Σαντ, οι «έλληνες εθνικιστές», οι επιτυχημένοι Χρυσαυγίτες, πέφτουν από ατυχία σε ατυχία. Τη μια, φιλοδοξούν να «γράψουν Ιστορία», και ξοδεύουν τους περιορισμένους πόρους του διωκομένου Κινήματος τους, για να βγάλουν και περιοδικά που υμνούν και εξυμνούν, ως δήθεν εθνικά πρότυπα, τους υπαλλήλους και πράκτορες της ξενοκρατίας, τους Μακρυγιάννηδες, τους Ξάνθους και τους Πολυζωίδηδες. Και από εθνικιστές καταλήγουν χειροκροτητές των πρακτόρων. Ατυχία.
(Να μου πεις εδώ κοτζάμ Μουσολίνι ήταν πράκτορας του ΜΙ5).

Μετά, άλλη «ατυχία». Ως καλοί «εθνικιστές», ορισμένοι τα βάζουν με τον κρατισμό (των αριστερών), και θέλουν λιγότερο κράτος και ιδιωτική οικονομία, ακριβώς όπως οι Εβραίοι τραπεζίτες. «Εθνικιστές», που δεν είναι «αριστεροί» αλλά πολύ δεξιοί, μέχρι Φιλελέ και Νεοφιλελέ, και καταλήγουν να φωνάζουν ζήτω του Ρότσιλντ, όπως ο Μάκης ο Φιλελέ.

Όπως έχω γράψει ξανά δεν αρκεί η γύμναση των μυώνων για να γίνει κανείς εθνικιστής . Ούτε φυσικά καλλιεργείται ο πατριωτισμός με την ανάγνωση των εγχειριδίων του" καλού προδότη", που συνιστούν η ξενοκρατία, η εβραιοκρατία και η Στοά. 

   Ο πατριωτικός, είναι τρίτος δρόμος. Και είναι δύσβατος και κακοτράχαλος. Θέλει κόπο, μόχθο, αρετή και τόλμη.

Και δεν είναι ο κάθε «Mein Führer» και κάθε «viva il duce», αληθής Πατριώτης. Το αντίθετο θα έλεγα.