Η πρώτη Σύνοδος της Αρελάτης του 314 μΧ και το καθήκον του (καλού) Χριστιανού να πολεμήσει το Κακό με τα όπλα. Οι αποφάσεις της Συνόδου της Αρελάτης για τους μαχητές του Χριστού και οι Πουστριλέ Οικουμενιστές, που κάνουν «μια πίπα δώρο» στον Τούρκο (μουσουλμάνο) συνάνθρωπο

 

Η Ηττοπάθεια των πουστριλέ δειλών, που μετέτρεψαν το προσωπικό τους πρόβλημα σε Χριστιανικό Δόγμα.

Η πρώτη Σύνοδος της Χριστιανικής Εκκλησίας που συγκάλεσε ο Μέγας Κωνσταντίνος  στην Αρλ άρχισε τις εργασίες της την 1η Αυγούστου 314 μΧ. Η Σύνοδος της Αρελάτης, ήταν ένα μεγάλο Σώμα με 200 περίπου συμμετέχοντες. 

Ο Κωνσταντίνος συγκάλεσε την Σύνοδο για να κρίνει τους  «Δονατιστές» της Βόρειας Αφρικής που ζήτησαν από τον Αυτοκράτορα    Κωνσταντίνο , για να ανακαλέσει την απόφαση της (μικρής) Συνόδου του Λατερανού του προηγούμενου Χρόνου, (313) υπό την ηγεσία του Πάπα Μιλτιάδη, που τους καταδίκασε.

Ο αυτοκράτορας, η πολιτική αρχή, που κατάλαβε τη σοβαρότητα για το κράτος τους εκκλησιαστικού προβλήματος ανέθεσε σε τρεις επισκόπους της Γαλατίας, τον Μαρίν της Αρλ, τον Ρετίσιο του Αγκοστοντούμουμμ και τον Μαρτίν της Κολωνίας να συναντηθούν  στη Ρώμη με τον επίσκοπό Ρώμης  Μιλτιάδη και να επιλύσουν το ζήτημα. Αυτό που έγινε τον Οκτώβριο του 313. 

Ο Σεσιλιάνος και ο Δονάτος, συνοδευόμενοι από περίπου δέκα  υποστηρικτές του επισκόπους, ήταν παρόντες.

Η Σύνοδος του Λατερανού κήρυξε τον Σεσιλιάνο  αθώο για όσα του καταλόγιζέ ο Δονάτος  και κατηγόρησε τον Δονάτο ως αιρετικό.

 Για να ειρηνεύσουν τις Εκκλησίες, απαγορεύτηκε και στους δύο να επιστρέψουν αμέσως στην Αφρική.

Η Σύνοδος της Αρελάτης του 314 μΧ  και το καθήκον του (καλού) Χριστιανού   να υπηρετήσει τον Αυτοκράτορα και πολεμήσει το Κακό και με τα όπλα

 Στη Σύνοδο της Αρλ, που άρχισε την 1η Αυγούστου υπό την Προεδρία του Κωνσταντίνου ήταν παρών ένας μεγάλος αριθμός επισκόπων που πλησίαζαν τους 200. 

Ο Επίσκοπος της Ρώμης, Σιλβέστρος, εκπροσωπήθηκε από δύο ιερείς, τον Βίτο και τον Κλαύδιο V και δύο Διάκονους. Παρών ήταν και ο Σεσιλιανός της Καρχηδόνας, καθώς και Επίσκοποι του Δονατιστικού κόμματος. 

Οι πλήρεις πράξεις του συμβουλίου δεν έχουν φτάσει σε εμάς . Σύμφωνα την επιστολή, που βρίσκεται στα αρχεία του Βατικανού και η οποία στάλθηκε στον Παπά από τον Επίσκοπο της Αρελάτης για να τον ενημερώσει και να ζητήσει την έγκρισή του «εξετάστηκε με περισσότερη προσοχή από ό,τι στη Ρώμη», «η υπόθεση του Σισιλιανού εναντίον των Δονατιανών», «οι Δονατιανοί δεν παρείχαν καμία απόδειξη για τις κατηγορίες τους». 

«Αντιμετωπίσαμε εντελώς παράλογα άτομα. 

Γι' αυτό καταδικάστηκαν και αναθεματίστηκαν» όπως αναφέρει η επιστολή.

Οι επίσκοποι εκμεταλλεύτηκαν τη Σύνοδο ,για να συζητήσουν και να επιλύσουν φλέγοντα θέματα της εκκλησίας να εγκρίνουν Κανόνες. 

 Η επιστολή των πατέρων της Αρλ «Στον αγιότατο Κύριο τον αδελφό μας Σιλβέστρο», (τον επίσκοπο της Ρώμης) αναφέρεται σε 22 Κανόνες, « που αποφασίσαμε με κοινή συμφωνία, να κάνουμε γνωστούς. στη φιλανθρωπία σας, ώστε όλοι να ξέρουν τι πρέπει να τηρούν στο μέλλον »

Το πιό επείγον ήταν η ημερομηνία εορτασμού του Πάσχα και αυτός ήταν ο πρώτος Κανόνας. 

Κανόνας 1: Καταρχάς, διατάζουμε να τηρείται η εορτή του Πάσχα σε ολόκληρη τη γη την ίδια μέρα, σύμφωνα με το έθιμο. 

Ο δεύτερος Κανόνας αφορούσε την υποχρέωση των Επισκόπων και των Ιερέων να παραμένουν στην περιοχή που χειροτονήθηκαν

 2: Όσοι έχουν χειροτονηθεί λειτουργοί για να υπηρετήσουν σε έναν τόπο, να συνεχίσουν σε αυτόν τον τόπο. 

( Την υποχρέωση παραμονής των λειτουργών στη Μητρόπολη ή την ενορία της χειροτονίας τους και την απαγόρευση μετακίνησης από τη μια Εκκλησία στην άλλη βρίσκουμε στον κανόνα 15 της Νίκαιας). 

 H Σύνοδος,  της Αρελάτης, με τον τρίτο κανόνα της , αναγνώρισε τη στρατιωτική   θητεία ως καθήκον κάθε Χριστιανού, εγκωμίασε τον πόλεμο για την πατρίδα, και ευλόγησε τον «αιματηρό αγώνα ανάμεσα στο καλό και το κακό», και αναγνώρισε τη στρατιωτική θητεία ως καθήκον κάθε Χριστιανού.   

 Η Σύνοδος, τόνισε ότι η πίστη των ένθερμων χριστιανών στους στρατούς της αυτοκρατορίας. προς τον αυτοκράτορα δεν υπερτερούσε αυτής που οφείλονταν στον Χριστό, και  έλεγε ότι οι Χριστιανοί στρατιώτες έπρεπε να απέχουν «από τις θυσίες της νίκης».

Η  Σύνοδος αποφάσισε τον αποκλεισμό από την εκκλησία εκείνων που καταθέτουν τα όπλα. Δηλαδή των τότε των αντιρρησιών συνείδησης. Ο τρίτος Κανόνας της Αρελάτης, παραμένει ο ποιο σημαντικός και σήμερα γιατί έλυσε το ζήτημα της συμμετοχής των Χριστιανών στο Πόλεμο. 

 

 H Σύνοδος , αναγνώρισε τη στρατιωτική θητεία ως καθήκον κάθε Χριστιανού, εγκωμίασε τον πόλεμο για την πατρίδα, και ευλόγησε τον «αιματηρό αγώνα ανάμεσα στο καλό και το κακό», και αποφάσισε τον αποκλεισμό από την εκκλησία εκείνων που καταθέτουν τα όπλα. 

 Ο Τρίτος Κανών της Συνόδου της Αρελάτης, αποτέλεσε τη θεολογική βάση των Σταυροφοριών, (κατά του Κακού), αλλά και του Συνθήματος των Φιλογενών, «Για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία». 

 Αυτό ,δείχνει και μια βαθύτατη γνώση των Ιερών κανόνων της Εκκλησίας από Εκείνους που σχεδίασαν την επανάσταση και την οποία φυσικά δεν είχαν ο «Αλχημιστής» Σκουφάς, ο φοιτητής Τσακάλωφ και ο  λαδέμπορας μασόνος Ξάνθος. 

 Ο Τέταρτος κανόνας. απέκλεισε από την εκκλησία, τους οδηγούς αρμάτων στις αρματοδρομίες, τους ηθοποιούς και τους Μονομάχους, αν και ο Αγιος Βίτος ήταν ο Προστατης των Μονομάχων, ρύθμισε την κατοικία του κλήρου, το βάπτισμα των αιρετικών, επέτρεψε νέο γάμο πέντε χρόνια μετά από διαζύγιο, και με τον 6ο Κανόνα επιβεβαίωσε την αγαμία του Κλήρου.

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΧΑΤΖΑΡΑΣ