18/2/10

«Η Ελλάς υπογράφει το Συμβόλαιο της εθνικής της αυτοκτονίας».

Όλοι αυτοί οι οίκοι που μας δάνειζαν μέχρι τον περασμένον Οκτώριο δεν ήξεραν τίποτα;; Πίστευαν αφελώς τα στοιχεία μας ή τα μαγείρευαν μαζί μας εν γνώσει της ΕΕ;;
Είναι δυνατόν η ΕΕ να μην είχε πάρει χαμπάρι τι γινόταν στην Ελλάδα και προφανώς σε πλείστες χώρες της ΕΕ;;

Τελικά τι είναι αυτό που υποχρεώνει όλες τις χώρες της ΕΕ να δανείζονται και να έχουν μεγάλο χρέος και οι λαοί τους να έχουν συνεχώς μείωση των απολαβών τους, επαχθείς και ανασφαλείς συνθήκες εργασίας κτλ. ;;

Προφανώς η παγκοσμιοποίηση και οι ελεύθερες συναλλαγές της ΕΕ, χωρίς προστατευτισμό των χωρών της, με χώρες ελάχιστων ημερομισθίων και ελάχιστου κόστους κατασκευής, ως η Κίνα, οι Ινδίες, κτλ.

Ετσι ενώ στόχος της ΕΕ ήταν ίδιο επίπεδο ζωής για τα μέλη της, τώρα ο απόλυτα ανεδαφικός στοχος, που είναι απόρροια των πλήρως ελευθερων συναλλαγών, είναι το το ίδιο επίπεδο ζωής για όλους τους κατοίκους του πλανήτη.

Η κατάσταση αυτή μόνον το μεγάλο κεφάλαιο εξυπηρετεί που μετακομίζει μαζί με τις επιχειρήσεις του σε χώρες όπου βρίσκει καλύτερες συνθήκες για τα κέρδη του.

Αποτέλεσμα η συνεχής αύξηση της ανεργίας και της δυστυχιας στους κατοίκους της ΕΕ, το συνεχές κλείσιμο εργοστασίων που μετακομίζουν αλλού, το χάσιμο της τεχνογνωσίας, η μείωση συντάξεων, οι ελευθερες απολύσεις σε καθεστώς ανεργίας, σύνταξη μετά τα 70 και όχι σύνταξη σε αυτούς που απολυόμενοι στα 45 έως τα 50 τους δεν θα βρίσκουν δουλειά, κτλ.

Όλα όσα εξαγγέλλονται , ελέυθερες απολύσεις, μειωμένα ωράρια, κτλ., θα είχαν κάποιο νόημα μόνον σε μία ΕΕ με μηδενικήν σχεδόν ανεργία, οπότε ο καθένας θα μπορούσε να αλλάζει δουλιά σαν το πουκάμισο. Τώρα τα μέτρα αυτά μόνον δυστυχία φέρνουν και εξυπηρετούν το κεφάλαιο μέσα στη ΕΕ που παρ όλα αυτά δεν μπορεί να είναι είναι ανταγωνιστικό με τις πλήρως ελεύθερες συναλλαγές.
Σκέτη τρέλλα.
Το εκρηκτικό αυτό μείγμα των αποτέλεσμα των πολιτικών των "ηλίθιων" της ΕΕ, είναι προφανές που θα οδηγήσει.

Ευριπίδης Μπίλλης
Τ. Επίκουρος Καθηγητής ΕΜΠ

Το Αμερικανικό περιοδικό CounterPunch τιτλοφορεί το κύριο άρθρο του «Η Ελλάς υπογράφει το Συμβόλαιο της εθνικής της αυτοκτονίας». Επέτυχε το είδος σωτηρίας, γράφει, που αισθάνεται ένας που αδειάζει το πορτοφόλι του στον ληστή που τον απειλεί με το πιστόλι στον κρόταφο. Η παραφροσύνη των περικοπών και της αυξήσεως των φόρων θα δείξει σύντομα τα αποτελέσματά της με εξαθλίωση και ανεργία του πληθυσμού. Η κεφαλαιαγορά, όπως ο Σάϋλοκ, απαιτεί την λίβρα της σάρκας, a pound of flesh.
Πολιτικώς, αυτά σημαίνουν την ανάθεση του ελέγχου της μακροπολιτικής της ΕΕ σε εξωτερικό consortium όπου δεσπόζει απειλητική η Γερμανία και η Γαλλία. Η Ελλάς γίνεται αποικία. Στην ΕΕ ο χωρισμός των νομισματικών αρχών από το φορολογικό σύστημα έχει καταστήσει τον συντονισμό νομισματικής και φορολογικής πολιτικής αδύνατον. Φεντεραλισμός εφαρμόζεται μόνο για την ΚΕΤ. Αυτό που απαιτείται είναι φεντεραλιστική βάση και στην φορολογική πολιτική. Η Ελλάς δέχτηκε άνευ αντιστάσεως, παθητικά, να υποδουλωθεί κάτω από αυθαίρετους κανόνες που δεν έχουν βάση στην οικονομική θεωρία. Έτσι καμία χώρα δεν μπορεί να επιτύχει ανάπτυξη και οικονομική σταθερότητα. Αυτά είναι μόνο συνταγή για εθνική αυτοκτονία. Το άρθρο συνεχίζει με το αυτονόητο ότι τα όρια του 60% του χρέους και του 3% του ελλείμματος είναι απολύτως αυθαίρετα. Γιατί 60 και όχι 40 ή 80; Γιατί 3 και όχι 4 ή 5; Αυτά λέγει το άρθρο.
Γενικώς σχολιάζεται ότι η ελληνική αντιπροσωπεία προσήλθε για διαπραγμάτευση κατεχόμενη από σύμπλεγμα κατωτερότητος και από παντελή έλλειψη πείρας στις προσωπικές σχέσεις με τους Ευρωπαίους υπαλλήλους. Ο Υπουργός Οικονομικών, άπειρος σε διεθνείς σχέσεις, εδέχετο με ταπεινό ύφος να του κουνά το δάχτυλο ο Τρισέ χωρίς σθεναρά φωνή αντιστάσεως και χωρίς αυναίσθηση των όπλων που έχει στην διάθεσή της η Ελλάς. Η οποία εξευτελίζεται ως εάν ήταν η μόνη χώρα που έχει υπερβεί τα αυθαίρετα όρια του Μάαστριχτ.
Ο δε πρωθυπουργός υπόσχεται ότι η Ελλάς «θα τα καταφέρει» με την ίδια αφελή άγνοια που έδειχνε στον προεκλογικό αγώνα όταν βεβαίωνε ότι «χρήματα υπάρχουν» για να γίνουν θαύματα παροχών. Ίσως, λέγεται, κανείς από την κυβέρνηση δεν έχει αντιληφθεί τι σημαίνει απόσβεση 90 δισεκ. Ευρώ κατ έτος, σε μία χώρα που έχει εκδιώξει το «μεγάλο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο» και έχει υποστεί πλήρη αποβιομηχάνιση με παράλληλη πλήρη αποχαλίνωση των Συνδικάτων
Νίκος Καλογερόπουλος. Γενεύη

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δεν συμφωνώ ότι ο πρωθυπουργός έχει αφελή άγνοια. Ο πρωθυπουργός έχει παντελή άγνοια περί παντός επιστητού, αλλά πλήρη γνώση των πράξεών του και του επιδιωκομένου αποτελέσματος. Eνεργεί δηλαδή με πρόθεση και θέλει να ολοκληρώσει επιδιώκοντας συγκεκριμένο αποτέλεσμα εκ των πράξεών του.
Είναι προφανές που οδηγείται η χώρα που κυβερνά από τις πέραν πάσης λογικής πράξεις και παραλείψεις του.
Είναι καθήκον κάθε πατριώτη να προστατέψειτην πατρίδα του από την κυβέρνησή της.

Ανώνυμος είπε...

see.
http://www.counterpunch.org/auerback02122010.html

περιοδικό CounterPunch, γράφει ο MARSHALL AUERBACK

Ανώνυμος είπε...

Υπάρχει άραγε περίπτωση να δημιουργηθεί μια Γαλλογερμανική αποικία στην καταχρεωμένη Ελλάδα όπου οι κεντροευρωπαϊκές χώρες θα ξεφορτωθούν τους δικούς τους ισλαμικούς πληθυσμούς ώστε να επιτύχουν τόσο την υποθήκευση της Ελλάδας και των πλουτοπαραγωγικών της πηγών όσο και την κάθαρση των εδαφών τους ώστε να επανέλθει το Οθωμανικό καθεστώς αλλά υπό Κεντροευρωπαϊκή επιτήρηση;
Μήπως δηλαδή η Ε.Ε. δεν είναι σύμμαχος μας αλλά άτυπος σύμμαχος της Τουρκίας την οποία και προωθούν ξανά στην περιοχή χωρίς αυτήν τη φορά να τις δώσουν τον πλήρη έλεγχο;
Μήπως προορίζεται η καγκελαρία για το ρόλο του νέου Σουλτάνου;

Ανώνυμος είπε...

«Η μειονεξία των Νεοελλήνων»
Χρήστος Γιανναράς (απόσπασμα από τον τόμο: Η Νεοελληνική Ταυτότητα, Αθήνα 1978)

Η μειονεξία των Νεοελλήνων αγνάντι στη Δύση και στον πολιτισμό της δεν είναι φαινόμενο τωρινό. Είναι μάλλον ένα συλλογικό υποσυνείδητο διαμορφωμένο σε ιστορική διαδρομή τριών τουλάχιστον αιώνων. Ταπεινωμένος ο Ελληνισμός από την τουρκική κατάκτηση, βυθισμένος στη φτώχεια και την απαιδευσιά, άρχισε να ταυτίζει τα «φώτα» του πολιτισμού και την πρόοδο με την οικονομική ανάπτυξη, τον πολιτικό φιλελευθερισμό και την τεχνολογική εξέλιξη της Δύσης.

Σήμερα χρειαζόμαστε ξεχωριστή καλλιέργεια, ίσως και ειδικές σπουδές, για να αποτιμήσουμε το εκπληκτικό πολιτιστικό επίπεδο εκείνου του ταπεινωμένου ελληνισμού: Τη λαϊκή αρχιτεκτονική, την εικονογραφία, τους κοινοτικούς θεσμούς, το ήθος της αγοράς, την οργάνωση των συντεχνιών, το τραγούδι και τη μουσική των χρόνων της τουρκοκρατίας. Αλλά κάποτε αυτά όλα θεωρήθηκαν υπανάπτυξη και βαρβαρότητα σε σύγκριση με τις μηχανές, τα βιομηχανικά προϊόντα, τα τσιμεντένια κιβώρια της μοντέρνας στεγαστικής και τα «δικαιώματα του ατόμου» που παρήγαγε η Δύση.
Έπρεπε να απειλήσει την ιδία τη ζωή μας αυτός ο «πολιτισμός» των δυτικών με τα φαρμακερά του απόβλητα και με τον απροκάλυπτο εξανδραποδισμό της ανθρώπινης ύπαρξης ‐ τον εξανδραποδισμό από τις ολοκληρωτικές ιδεολογίες ή την καταναλωτική αλλοτρίωση του ανθρώπου. Μόνο κάτω από αυτή την απειλή αρχίσαμε να υποψιαζόμαστε για κάποια άλλη ποιότητα ζωής που υπήρξε στις ιστορικές μας ρίζες.
Αρχίσαμε να συγκρίνουμε δειλά και απορημένα την τεχνική της δικής μας παράδοσης, που σέβεται και αναδείχνει και «λογοποιεί» το φυσικό υλικό, με τη βαρβαρότητα της καταναλωτικής βουλιμίας που βιάζει και νεκρώνει τη φύση αποτιμώντας την μόνο οικονομικά.
Συγκρίνουμε την οργάνωση της κοινωνικής ζωής τη βασισμένη στις προσωπικές σχέσεις και το ήθος των προσωπικών σχέσεων με τον απρόσωπο ορθολογισμό των συστημάτων «γενικής ευτυχίας».