Το Κόκκινο Νταχάου στην Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου στον Φενεό και οι χιλιάδες σφαγμένοι από το Κόκκινο Θηρίο στη διάρκεια της ΚΑΤΟΧΗΣ.

Οι πρώτοι Εαμοελασίτες, εμφανίστηκαν στο οροπέδιο του Φενεού, την άνοιξη του 1943, και «απελευθέρωσαν» τη Μονή Αγίου Γεωργίου, που την μετέτρεψαν σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως των «αντιδραστικών». 

Οι Άγγλοι «σύνδεσμοι» είχαν πλήρη γνώση για την ύπαρξη και λειτουργία των στρατοπέδου και τις εκτελέσεις «των συνεργατών των Γερμανών». 

 Το ΚΚΕ, είχε ήδη , από το Φεβρουάριο του 1943, μετά τα νέα από το Στάλινγκραντ, λάβει αποφάσεις, για την «εξουδετέρωση» όλων των «επικίνδυνων εχθρών της επανάστασης», ώστε να πάρει την εξουσία , «μόλις φύγουν οι Γερμανοί». 

Τα σχέδια αυτά, που προέβλεπαν συλλήψεις και δολοφονίες των αντιφρονούντων παρουσιάστηκαν σε κομματικές συσκέψεις τον Αύγουστο του 1943 και οριστικοποιηθήκαν τον Νοέμβριο του 1943, όπως έχουν ομολογήσει οι Ιωαννίδης και Μπαρτζώτας . 

 Καθημερινά, μπουλούκια ανθρώπων κατέφθαναν στη Μονή συνοδεία οπλοφόρων της ΟΠΛΑ. Οι εκτελέσεις γίνονταν στις παρακείμενες χαράδρες και τους νεκρούς τους άφηναν άταφους στις πλαγιές και τις χαράδρες του Κακοβουνίου. για να κατασπαραχθούν από τα αγρίμια. 

 Οι εκτεταμένες σφαγές των «αντιδραστικών» από την Βόρεια Πελοπόννησο, κορυφώθηκαν μετά τη 10η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, τον Ιανουάριο του 1944. 

Πολύ πριν δηλαδή, από τις Συμφωνίες Λιβάνου/Καζέρτας και τη Στάση των Δεκεμβριανών. 

 Τον Απρίλιο του 1944, στη 2η συνδιάσκεψη του ΚΚΕ στη Στρέζοβα Καλαβρύτων, ο γραμματέας της Κ.Ο Πελοποννήσου του ΚΚΕ Αχιλλέας Μπλάνας έδωσε γραμμή Να γίνονται «έντεχνα εξαφανίσεις προδοτών και αντιδραστικών», και, «να μην μένουν τα πτώματα άταφα, όπως έγινε σ΄ ορισμένα μέρη». Τότε, ο βοσκός Παναγάκης Οικονομόπουλος από το χωριό Φονιάς πατέρας του σφαγέα Βλάση Οικονομόπουλου, υπέδειξε στον υπεύθυνο του στρατοπέδου του Αγίου Γεωργίου, Κρητικό ή Πισογιαννάκη το βάραθρο κοντά στην κορυφή του Κακοβουνίου που είναι 6 χιλιόμετρα μακριά από το μοναστήρι. 

 Το Μάιο του 1944 η Κομματική Επιτροπή Περιοχής Πελοποννήσου του ΚΚΕ έδωσε τη γραμμή, «Λεπίδι λεπίδι στην αντίδραση», και καλούσε τα στελέχη του κόμματος «να ξεπατώσουν την αντίδραση». 

 Από τα κελιά του μοναστηριού, ξεκινούσαν κάθε βράδυ δεκάδες τυραννισμένοι άνθρωποι, που τους πήγαιναν και τους έσφαζαν στο βάραθρο. 

 Οι δολοφόνοι του ΚΚΕ , οδηγούσαν τα θύματα τους δύο - δύο στο βάραθρο, και χωρίς να το αντιλαμβάνονται οι άλλοι που περίμεναν, τους εκτελούσαν «αθόρυβα», δηλαδή, τους έκοβαν το λάρυγγα με το μαχαίρι και τους έριχναν μέσα στην τρύπα, αφού τους έγδυναν τελείως, και τα ματωμένα ρούχα, που έπαιρναν, τα πήγαιναν πίσω στο Μοναστήρι, για να τα πλύνουν οι επόμενοι μελλοθάνατοι, και μετά τα έδιναν για να τα φορέσουν , «τα διάφορα μέλη της οργανώσεως». 

 Στο βάραθρο εκτελέσθηκαν μέχρι τα μέσα Ιουλίου 1944 περίπου 700. 

 Οι τελευταίοι, όταν εγκαταλείφθηκε το στρατόπεδο, εκτελέστηκαν γύρω από το Μοναστήρι. 

 Στις 4 Ιουνίου 1945, άρχισε η ανάσυρση από το βάραθρο του Φενεού των σορών των εκτελεσθέντων από τους κομμουνιστές. 

Το ειδικό συνεργείο του Υπουργείου Δικαιοσύνης , απαρτιζόταν από τους ιατροδικαστές Ι. Λουκόπουλο, Φατούρο, Κωνσταντέλο, και τον αστυνόμο Ν. Χαρλαύτη.

 Μαζί τους ήσαν και οι Άγγλοι. 

 Η διαδικασία ανάσυρσης σταμάτησε ξαφνικά στις 15 Ιουνίου 1945. 

 Είχαν ανασυρθεί 259 πτώματα, εκ των οποίων αναγνωρίστηκαν από τους συγγενείς τα 58. 

Για 201 πτώματα, δεν κατέστη δυνατή η αναγνώριση. 

 Τότε, δεν έγινε καμιά έρευνα για τον εντοπισμό των υπολοίπων ανθρωπίνων σκελετών στην ευρύτερη περιοχή, παρόλο που οι κομμουνιστές ομολόγησαν τις εκτελέσεις στην χαράδρα του μοναστηρίου του Αγίου Γεωργίου, στο Διάσελο της Ζαρούχλας, στη Μακριά Λάκα της Ζήρειας, και σε περιοχές γύρω από τα χωριά Καλύβια και Γκούρα, και ομολόγησαν ότι οι εκτελεσθέντες αφήνονταν άταφοι, «για να τους φάνε τα ζώα». Έκτοτε το «Κράτος Δικαίου», δεν ασχολήθηκε ξανά. 

 Το 1971 έγινε μια ιδιωτική επιχείρηση ανάσυρσης οστών και η ολοκλήρωση της ανάσυρσης των σορών έγινε το 1991.Τότε οι σπηλαιολόγοι Νίκος Λελούδας και Στάθης Παυλίδης ανταποκρινόμενοι σε αίτημα συγγενών ανέσυραν τα οστά των 150 τελευταίων από τον δεύτερο θάλαμο του βαράθρου.

 Ο συνολικός αριθμός εκείνων που πέρασαν από το στρατόπεδο υπολογίζεται στις 3000-3500, εκ των οποίων οι 700 ρίχτηκαν στο βάραθρο. 

 Για περίπου 1100 έγινε γνωστό από τις ομολογίες των κομμουνιστών και τις καταθέσεις των λίγων συγκρατούμενων τους που επιβίωσαν ότι εκτελέστηκαν. 

1200 εξακολουθούν να θεωρούνται αγνοούμενοι, και τα κόκκαλα τους βρίσκονται στις πλαγιές και τα διάσελα. 

 Σπυρίδων Αλεξάνδρου Χατζάρας 

  ΥΓ.1 Η σφαγή του Φενεού, είναι ιατροδικαστικά ντοκουμενταρισμένη, και δεν πρόκειται για «κραυγαλέα εμφυλιοπολεμικη ρητορικη» όπως ισχυρίζονται οι αριστεροί ινστρούχτορες του διαδικτύου. Η αριστερή προπαγάνδα των ψευτών του διαδικτύου έφθασε μάλιστα στο σημείο να ισχυρίζεται ότι δήθεν από το βάραθρο ανασυρθήκαν 100 Γερμανοί που είχε εκτελέσει ο ΕΛΑΣ. 

 ΥΓ.2 Επικεφαλής του Σφαγείου ήταν ο Αχιλλέας Μπλάνας που ήταν συνυπεύθυνος και για τις σφαγές Καλαμάτας-Μελιγαλά- Γαργαλιάνων. Κομματικοί γραμματείς του ΚΚΕ για τους νομούς Κορινθίας-Αργολίδας ήσαν ο Θεόδωρος Ζέγγος και και Δημήτριος Ανδρεαδάκης. Τα κομματικά στελέχη της περιοχής ήσαν οι Όθων Τζανέλος . Νικήτας Λέκκας Απόστολος Καραΐσκας Δήμος Αναγνωστόπουλος. Στο μοναστήρι βρισκόντουσαν οι Πισογιαννάκης Γεώργιος ή Κρητικός, Πρόβος Βλάσιος , Σερμπέτης Κωνσταντίνος Σαμαρτζής Νικήτας ,Φραγγοράφτης Ιωάννης, Τομαράς Αντώνιος,Γκιόκας Θύμιος Οικονομόπουλος Βλάσιος,Ζιάγκος Παναγιώτης,Σταυρόπουλος Νικόλαος Δασκαλόπουλος Νικόλαος, Αδαμόπουλος Γιάννης, Καραΐσκος Απόστολος. Για τις συλλήψεις και εκτελέσεις των κατοίκων χωρίων Καλυβίων, υπεύθυνοι ήσαν οι αποτελούντες το Κομματικό Γραφείο , Δεδεμούκας, Αντώνιος Αλώνιστιώτης Σωτήριος Κασαλμάς, Ευάγγελος Οικονομόπουλος.Αθανάσιος Καπίνης. Από το χωρίον Γκούρα, ο Σταυρόπουλος ή Μουσουλίνης.