Η 22α Απριλίου, Μια ακόμα ημέρα του Προδότη. Στις 22 Απριλίου 1827, (4 Μαΐου με το Γρηγοριανό), ένας ελληνόφωνος Εφιάλτης, πυροβόλησε γύρω στις 4 το απόγευμα, στο Φάληρο τον Γεώργιο Καραϊσκάκη και τον τραυμάτισε στο υπογάστριο. Ο δολοφόνος δούλευε για λογαριασμό των Άγγλων και του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου. Ήταν μια πολιτική δολοφονία. Οι πράκτορες των Άγγλων δολοφόνησαν τον Γεώργιο Καραϊσκάκη επειδή ήταν Φιλογενής και Καποδιστριακός .

Είσαι Έλληνας, είσαι Έλληνας.

 Πίνεις την προδοσία με το γάλα! (Ποίηση Μίκη Θεοδωράκη)

 Ο τραυματισμένος στρατηγός άφησε την τελευταία του πνοή στις 

4 το πρωί της 23ης Απριλίου 1827, ανήμερα της ονομαστικής του 

εορτής.

Οι εννέα πολιτικές δολοφονίες στην διάρκεια της Επανάστασης από  τους Ασσασίνους της       εγληματικής συμμορίας των συνεργατών της Εταιρείας της Ανατολής

Η δολοφονία του Καραϊσκάκη εντάσσεται σε μια σειρά εννέα        πολιτικών δολοφονιών και των οποίων η συνεκτική ουσία, ήταν ο «αγγλικός παράγων»,  που επιστράτευσε τους συνεργάτες «Εβραιουργιάς». Της «Εταιρείας της Ανατολής». 

 Η πρώτη πολιτική δολοφονία Φιλογενούς αγωνιστή που έγινε με πληρωμένο δολοφόνο ήταν η εκτέλεση του Φιλογενέστατου      οπλαρχηγού του Γαλαξειδίου Ιωάννη Μητρόπουλου, που κήρυξε την Επανάσταση στο Γαλαξείδι στις 26 Μαρτίου 1821. 

Ο Μητρόπουλος ήταν άνθρωπος του Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλου,        του βασικού οργανωτή της επανάστασης στην Βόρια Πελοπόννησο και την Στερεά.

 Ο Μητρόπουλος με το σώμα που συγκρότησε συμμετείχε στην   πολιορκία της Άμφισσας με τον Πανουργιά, στην μάχη της Αλαμάνας    με τον Διάκο και στο χάνι στης Γραβιάς με τον Οδύσσεα Ανδρούτσο. 

Ενώ οι Γαλαξειδιώτες βρίσκονταν στην πολιορκία της Ναύπακτου, 

ο Μητρόπουλος δολοφονήθηκε στο σπίτι του, στον Χηρόλακα, ενώ κοιμόταν. 

 Ο δολοφόνος ήταν κάποιος Βαρνάβας, ο οποίος δεν ήταν από το

 Γαλαξείδι και εικάζεται ότι τον έβαλε ο Λόντος για λογαριασμό της Εταιρείας της Ανατολής, εν όψει της επίθεσης για την καταστροφή 

του Γαλαξειδίου. 

 Ο δεύτερος Φιλογενής που δολοφονήθηκε ήταν ο Παναγιώτης Αναστασόπουλος, γνωστός ως Καρατζάς . Και αυτός άνθρωπος του Παπαδιαμαντόπουλου. 

Στις 21 Μαρτίου 1821 όταν εκατό Τούρκοι από τη φρουρά του Ρίου εισήλθαν στην Πάτρα και αναζήτησαν τον Παπαδιαμαντόπουλο στο

 σπίτι του και επειδή δεν τον βρήκαν σκότωσαν τον φύλακα και το πυρπόλησαν, ο Καρατζάς, τους επιτέθηκε με τον Βασίλειο Λιβαδά και 

τον Νικόλαο Γερακάρη, και κατόρθωσαν να τους διώξουν και τους ανάγκασαν να καταφύγουν στο φρούριο της Πάτρας. 

Αυτόν, τον σκότωσε στις 4 Σεπτεμβρίου 1821 στην Μονή Ομπλού,

 ο Θάνος Κουμανιώτης που διατέλεσε αντιπρόσωπος στην Β Εθνοσυνέλευση με την πλευρά των Ολιγαρχικών. 

To 1826 οι δανειολήπτες, διόρισαν τους αδελφούς Κουμανιώτες που 

δεν πολέμησαν ποτέ και πουθενά αλλά ησαν «μπράβοι» του Κανακάρη, 

του Καλαμογδάρτη, και του Ζαΐμη, ως αρχηγούς των όπλων της 

επαρχίας Πατρών. 

 Ο εις εκ των αδελφών, ο Δημήτριος Κουμανιώτης, υπήρξε στέλεχος

 της παρατάξεως των δολοφόνων του Καποδίστρια και εκλέχτηκε βουλευτής Αχαΐας στις εκλογές του 1844, στις εκλογές του 1847 κα

ι στις εκλογές του 1850. 

 Η επόμενη πολιτική δολοφονία , ενόψει της εθνοσυνέλευσης του Άστρους, ήταν του Φιλογενούς Παναγιώτη Κρεββατά, τον οποίον οι οπλαρχηγοί «υποδέχονταν από σεβασμό όρθιοι», στις 16 Νοεμβρίου 

1822. Οι πληρωμένοι δολοφόνοι, του είχαν στήσει ενέδρα σε ένα 

γεφύρι του Ευρώτα. 

 Οι Κρεββατάδες, ήσαν παλαιά βυζαντινή οικογένεια, του Μυστρά . 

Ο Παναγιώτης Κρεββατάς ο πρεσβύτερος, ήταν από τους 

πρωταγωνιστές μαζί με τους Μπενάκηδες των Ορλωφικών. 

Ο Παναγιώτης Κρεββατάς, ο νεώτερος, (1785 – 1822), ήταν

 «Εθνικόφρων» πρόκριτος του Μιστρά, και μέλος της πρώτης Εθνοσυνέλευσης. Είχε έρθει σε επαφή με το επαναστατικό κίνημα 

στην Ιταλία. Ήταν ο αρχηγός των όπλων του Μυστρά, έδιωξε τους εξισλαμισμένους Μπαρδουνιώτες από την περιοχή και γκρέμισε

 τους Πύργους τους. Πολέμησε με τον Κολοκοτρώνη τον Δράμαλή.

 Η χήρα του Παναγιώτη συνέχισε να χρηματοδοτεί τον αγώνα και 

μετά την απελευθέρωση της έδωσαν σύνταξη 20 δραχμών κατά μήνα. 

 Ο τέταρτος Φιλογενής που δολοφονήθηκε, ήταν ο Αντώνης Οικονόμου, που έκανε την επανάσταση στη Ύδρα. 

Η εθνική και ταυτόχρονα κοινωνική επανάσταση, των Φίλων του

 Γένους, για την απελευθέρωση από τους Τούρκους και τους

 «προδότες κοτζαμπάσηδες», που, «αν και είχαν ελληνική καταγωγή κυλιόντουσαν μπροστά στα πόδια των Τούρκων», την οποία

 προανήγγειλε η «Ελληνική Νομαρχία», εκδηλώθηκε πρώτα στην

 Ύδρα, στις 27 Μαρτίου του 1821, με επικεφαλής τον Αντώνη 

Οικονόμου, τον οποίο είχε μυήσει στην Εταιρία των Φίλων ο Χρ. Περραιβός. 

Ο Οικονόμου κατέλυσε την εξουσία των τουρκο-προκρίτων, έδιωξε

 τον «τοποτηρητή» Νικόλαο Κοκοβίλα, και εγκαθίδρυσε « λαϊκή 

εξουσία». Η κοινωνία της Ύδρας διχάστηκε. 

Οι «λαϊκοί» καπετάνιοι, πήγαν με την επανάσταση. 

Ο Ιάκωβος Γιακουμάκης-Τομπάζης (1782-1829), που ήταν από το 1818 μέλος της Εταιρίας βγήκε μπροστά. 

Ο αδελφός του Μανώλης, που είχε παντρευτεί την αδερφή του 

Κιοσσέ-Σαχίνη, Ξανθή, πήγε με τους Κουντουριώτες.

 Ο Καπετάν Θεόδωρος Γκίκας , ο Αναστάσης Τσαμαδός (1774 - 1825), 

που ξεκίνησε από ναύτης , πήγαν με τους επαναστάτες. 

Ο Ιωάννης Κριεζής πήγε με τους Κουντουριώτες. 

 Ο Ανδρέας Βώκος (Μιαούλης), που ήταν αντίθετος με την εθνική εξέγερση, αναγκάσθηκε υπό την πίεση του λαού να προσφέρει

 3.625 τάλιρα, «υπέρ του Έθνους», ενώ στις 31 Μαρτίου, υπέγραψε ως Αντώνη Βοκού την εκλογή του Οικονόμου ως διοικητή του νησιού. 

 Στις 22 Απριλίου του 1821 μια υδραίικη ναυτική μοίρα με αρχηγό τον Γιακουμάκη Τομπάζη, απέπλευσε για να ενωθεί με τα σπετσιώτικα και 

τα Ψαριανά πλοία. Αφού οι επαναστάτες ναυτικοί μπάρκαραν για να πολεμήσουν τους Τούρκους , η «ντόπια αντίδραση», οι τουρκονοικοκυραίοι, (Κουντουριώτες, Βώκοι,Ορλάνδοι, Κιοσσέδες, Μπούλγαροι),οργάνωσαν αντεπαναστατικό κίνημα και στις 22 Μαΐου, ανέτρεψαν και συνέλαβαν τον Οικονόμου, που όμως δραπέτευσε, 

και πήγε στις «ελεύθερες περιοχές» της Πελοποννήσου, όπου τον συνέλαβαν ξανά στο Κρανίδι, οι άνθρωποι των «νοικοκυραίων και τον κρατούσαν φυλακισμένο στην Ιερά Μονή Αγίων Αναργύρων , μέχρι 

τον Δεκέμβριο, όταν δραπέτευσε και πάλι με σκοπό να παρουσιαστεί

 στη Συνέλευση της Επιδαύρου. 

 Οι Κουντουριώτες  με τον Μιαούλη, και τους άλλους συμμάχους τους, που τον πρώτο χρόνο της επανάστασης δεν πήραν μέρος σε καμία πολεμική επιχείρηση, συνεννοήθηκαν με τον τύραννο του Αιγίου, τον μεγαλοτσιφλικά Ανδρέα Λόντο, (τη μαϊμού που έγραφε ο λόρδος 

Βύρων), που διέθετε δικό του ιδιωτικό σώμα στρατού.

 Οι μισθοφόροι του Λόντου δολοφόνησαν τον Αντώνη Οικονόμου στις

 16 Δεκεμβρίου 1822 , κοντά στο Άργος. 

Ο συνδετικός κρίκος των Κουντουριωτών και του Μιαούλη με τον 

Λόντο, ήταν η συνεργασία τους με την «Εταιρία της Ανατολής».

Η δολοφονία του Αντώνη Οικονόμου, έγινε με μια καθαρά πολιτική απόφαση και συνδεόταν με τον έλεγχο της πρώτης Εθνοσυνέλευσης, 

αλλά και με την κατάπνιξη των «επαναστατικών ιδεών». 

Την ώρα που το «έθνος» , πολεμούσε για την απελευθέρωση του, οι αντιδραστικοί της Ύδρας, και οι αντιδραστικοί κοτζαμπάσηδες, κυνηγούσαν να δολοφονήσουν έναν έλληνα πατριώτη για να του 

κλείσουν το στόμα.

 Ο Κολοκοτρώνης, που είχε πληροφορηθεί τα σχέδια των «προκρίτων», προσπάθησε να τον σώσει στέλνοντας τον Τσόκρη με 200 άνδρες , 

αλλά έφτασαν πολύ αργά. 

 Η δολοφονία του Φιλογενούς επαναστάτη Αντώνη Οικονόμου, κουκουλώθηκε αποσιωπήθηκε δεν απασχόλησε την Εθνοσυνέλευση, 

και ποτέ δεν τιμωρήθηκαν οι δολοφόνοι. 

 Ακολούθησαν οι δολοφονίες του πρωτότοκου γιου του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, Πάνου , στις 21 Νοεμβρίου του 1824 στο χωριό Θάνα

 της Τρίπολης, από τους Βούλγαρους μισθοφόρους των

 Κουντουριωτών και της Μπουμπουλίνας στις 22 Μαΐου 1825 στις Σπέτσες. Και οι δυο δολοφονίες ήταν έργο της Εγκληματικής

 Συμμορίας των Αγγλοφρόνων. 

 Η Εθνική επανάσταση , κατά των Τούρκων και των

 Τουρκοκοταμπάσηδων , που οραματίστηκαν οι Φίλοι του Γένους, εκδηλώθηκε και από τον μαθητή του Αθανάσιου Ψαλίδα, τον Οδυσσέα,

 που ακολούθησε κατά γράμμα το πρόγραμμα της Ελληνικής Νομαρχίας, για την απελευθέρωση του Γένους και για ένα κράτος πραγματικά δημοκρατικό. Ο Οδυσσέας κήρυξε τον πόλεμο στους «άρχοντες της Ρούμελης», αφού δεν τους αναγνώριζε καμία εξουσία. Αν οι κοτζαμπάσηδες ήθελαν να τον ακολουθήσουν θα ήταν δεκτοί στους κόλπους του αναγεννημένου Έθνους , αλλιώς ήσαν το ίδιο εχθροί όπως και οι Τούρκοι. Ο Οδυσσέας αναδείχθηκε από την επανάσταση στον αδιαμφισβήτητο ηγέτη της Ρούμελης και ενώ το 1822 ανακηρύχθηκε Αρχιστράτηγος της Ανατολικής Στερεάς. Βρέθηκε όμως μόνος, αντιμέτωπος με τη συνομωσία των κοτζαμπάσηδων, που επιδόθηκαν

 σε έναν ανελέητο αγώνα εναντίον του με σκοπό την ολοκληρωτική του εξόντωσή, χαρακτηρίζοντας τον τουρκολάτρη, και αιμοδιψή 

κακούργο.

 Ο Οδυσσέας εγκαταλείφτηκε και από τους μόνους πολιτικούς

 συμμάχους του, τον Γεώργιο Αινιάν και τον Άνθιμο Γαζή, που δεν στάθηκαν ενεργά στο πλευρό του, και υποστηρίχτηκε μόνο από τον Νικηταρά, τον οποίο προσπάθησαν με υποσχέσεις χρηματισμού και αξιωμάτων να τον πείσουν να δολοφονήσει τον Ανδρούτσο, όπως 

ανέφερε ο ίδιος που έγραψε;

«Ένας αρεοπαγίτης μου λέγει δια να σκοτώσω τον Οδυσσέα. 

Πρωτύτερα μου είχε στείλει η Διοίκησις έναν Γραμματικό. 

Τον παίρνω με την κουμπούρα. Έγραψαν και του Γέρου (του 

Κολοκοτρώνη) δια τα τρέχοντα, ότι η Διοίκησις θέλει να σκοτώσει μερικούς». 

 Στις 22 Ιουνίου του 1822 κυκλοφόρησε σε όλη τη Ρούμελη ο

 αφορισμός του Οδυσσέα από τον υπουργό Θρησκευτικών και 

Δικαιοσύνης της επαναστατικής κυβέρνησης , δεσπότη Ανδρούσης,

Ιωσήφ, με τον οποίο αναθεματίστηκε απ’ την Εκκλησία, ως «άθεος, βλάσφημος, καταραμένος, τουρκολάτρης και αντίχριστος », και όποιος χριστιανός θα τον πλησίαζε θα γινόταν κι αυτός «αμαρτωλός και επικαταράτος». 

 Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος δολοφονήθηκε τελικά στην Ακρόπολη των Αθηνών στις 5 Ιουνίου του 1825, με εντολή των Μαυροκορδάτου- Κωλέττη.

Ακολούθησε η δολοφονία του Καραϊσκάκη στις 22 Απριλίου 1827 

στο Φάληρο. 

 Ο αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονίας του Καραϊσκάκη, Ιωάννης Σταυριανός, αναφέρει επί λέξει στα απομνημονεύματα του: 

«Ο Καραΐσκος άμα διέταξε τον υπασπιστήν του να καταδιώξει τους

 δύο ιππείς, έστρεψεν οπίσω απομακρυνθείς της μάνδρας ικανόν διάστημα. Τότες είδομεν στρατόν και ευθύς ο πυροβολητής ανεμείχθη εις τον στρατόν. Αυτός ήτο ο επικατάρατος δολοφόνος του Καραΐσκου. 

Οι οφθαλμοί του συντρόφου μου εν ριπή διέτρεξαν τον δολοφόνον 

και τον αρχηγόν. –Φρικτόν με λέγει εχάθημεν. 

–Είδες το όπλον όπου έπεσεν πλησίον του Καραΐσκου;

 Εκείνος όπου έφευγεν τον εβάρεσεν! 

–Τον είδα του είπον και στρέφω τους οφθαλμούς μου». 

Τελευταία ήταν η δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια. 

 Το «κέντρο» που εφάρμοσε συστηματικά, τη «μέθοδο των Ασασσίνων», και που αποφάσισε, διέταξε και οργάνωσε αυτές τις δολοφονίες, το περιέγραψε ο Νικηταράς λέγοντας, «η Διοίκησις θέλει να σκοτώσει μερικούς», και διακρίνεται ανάγλυφα στην αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του Εδουάρδου Τρελώνη, από δυο «άγγλους φιλέλληνες»,

 της ομάδας που συνόδευε τον Μπάυρον, και οποίοι παρέμειναν μετά τον θάνατο του, στην υπηρεσία του Μαυροκορδάτου.

 Οι δράστες ήσαν ο λοχαγός John W. Fenton , (1795 -1825), που είχε υπηρετήσει στην Ισπανία, και μετά την αποστράτευση του, μετατέθηκε στον «στρατό» του Μπάυρον και ο νεαρός William Whitcombe, 

(1806 -1832), που αφού υπηρέτησε στο ναυτικό της εταιρίας των «Ανατολικών Ινδιών», επέστρεψε στην αρχή του 1824 στο Λονδίνο, και προσέφερε τις υπηρεσίες του στην London Greek Committee, 

που τον έστειλε στην Ελλάδα. 

 Όλες οι δολοφονίες της εγκληματικής οργάνωσης έγιναν σε κρίσιμες στιγμές για να αλλάξει η «φορά των πραγμάτων», και αποφασίστηκαν

 από το καθοδηγητικό κέντρο του συνασπισμού των «αντιδραστικών δυνάμεων», που συσπειρώθηκαν γύρω από το «αγγλικό κόμμα».

 Η «αγγλική ταυτότητα» του «Κέντρου», ενισχύθηκε από τους

 εμπορικούς δεσμούς των αντιδραστικών «μεγάλων 

τουρκο-οικογενειών» της Πελοποννήσου, και των «νοικοκυραίων» της Ύδρας, των οποίων ο πλούτος προήλθε από τις συναλλαγές με την «εταιρία της Ανατολής».

Οι  «Φιλογενείς» αντιμετώπιζαν εσφαλμένα  τους αντιπάλους τους         σαν Έλληνες, και  δεν σκέφθηκαν ποτέ να  δολοφονήσουν  τον Μαυροκορδάτο ή τον Ρώμα. Αντίθετα, η αγγλική παράταξη,       δολοφόνησε τον Αντώνη Οικονόμου τον Οδυσσέα, την Μπουμπουλίνα, τον Καραϊσκάκη, τον Παναγιώτη  Κρεββατά και τον Καποδίστρια, και προσπάθησε να εκτελέσει τον Κολοκοτρώνη.

Η μόνη απειλή του Κολοκοτρώνη προς τον Μαυροκορδάτο ήταν,    «έρχομαι και σε διώχνω με τα λεμόνια, με την βελάδα που ήλθες». 

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΧΑΤΖΑΡΑΣ