Πρωταπριλία και Ρουφιανομπατριώτες

Αποκαλύπτω και ξεβρακώνω τον «εθνικό» μας τοκογλύφο Γιάννη Μακρυγιάννη. Τον Ρουφιανογιάννη.

Ο Ρουφιάνος και «εθνικός» τοκογλύφος Μακρυγιάννης άρχισε

 να γράφει τα «απομνημονεύματα» του, μετά τη δημοσίευση της

 διήγησης του Κολοκοτρώνη μιμούμενος το ύφος του. 

 Ας υποθέσουμε ότι τα ακόλουθο κείμενο γράφτηκε το 1847 

περίπου. Δηλαδή 16 χρόνια μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια. 

 «Από την φυλακή έβγαλε ο Κυβερνήτης μόνον τον αδελφόν του Πετρόμπεγη τον Κωσταντήμπεγη και τον Γιωργάκη Μπεζαντέ, 

το παιδί του. 

Βγαίνοντας από την φυλακή, δεν τους έλεγε να πάνε όθεν αλλού 

ήθελε ο Κυβερνήτης, να μην είναι μέσα εις τ' Ανάπλι. 

Τους άφησε εκεί. Τους πλάκωσαν οι δανεισταί τους, τους γύρευαν το δικόν τους. Δεν είχαν ούτε ψωμί να φάνε. 

Εγώ είχα δανείση τρακόσια γρόσια τον Γιωργάκη Μπεζαντέ μέσα εις

 την χάψη να φάνε ψωμί». 

Όπως λέει και ο τοκογλύφος  στην ταινία της Φίνος Φιλμ, με τον «μαυρογιαλούρο» ,«εγώ μια διευκόλυνση έκανα». 

Δάνεισε λοιπόν «τρακόσια γρόσια τον Γιωργάκη Μπεζαντέ,

 μέσα εις την χάψη να φάνε ψωμί», και τα θυμόταν και τα 

έκλεγε 16 χρόνια μετά. 

Και έγραφε ο εθνικός τοκογλύφος για τον Πετρόμπεη. 

«Έχασε και αυτός τσα παιδιά του και εγώ τα λεφτά μου». 

Scripta manent. 

Ομιλούν μόνα τους τα απομνημονεύματα του τοκογλύφου ψ

Ψευδοπατριώτη. 

Δεν θέλουν «διασταύρωση» και «απόδειξη». 

«Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί», που λέμε . 

 Tι είδους άνθρωπος ,θυμάται μετά από 16 χρόνια τα 300 

δανεικά γρόσια που τα έχασε;

Ο αγράμματος,συνωμότης και τοκογλύφος Μακρυγιάννης  ήταν ένας      από τους ρουφιάνους των «Συνταγματικών». 

Υπηρέτης των  Άγγλων πρακτόρων στο Καποδιστριακό Ναύπλιο.

Στα απομνημονεύματα του, μας άφησε το κλειδί, για την αναζήτηση

 των δολοφόνων του Καποδίστρια. 

Ήταν το μήνυμα που του έστειλαν από την Ύδρα, τον Αύγουστο                 του 1831, όταν απέτυχε το πραξικόπημα εντός του Ναυπλίου                   και η κατάληψη του Παλαμηδιού, στην οποία συμμετείχε. Το μήνυμα       έλεγε:

 «Άσε θα γένει αλλιώς το πράγμα». 

Ο ρουφιάνος Μακρυγιάννης φυσικά δεν γνώριζε τι θα γραφόταν από άλλες πηγές για τα γεγνότα του Ιουνίου του 1831, και παρουσίαζε   ψευδώς στα απομνημονεύματα του τον εαυτό του,   ως κάτι      διαφορετικό από την αγγλική φατρία που υπηρετούσε. 

Το βασικό του κίνητρο, ήταν πάντως το 2000 τάλαρα που επένδυσε        για την ανατροπή του Καποδίστρια   και τα οποία έχασε αφού  δεν       του τα έδωσαν πίσω. 

Ο Νικόλαος Σπηλιάδης στα δικά του απομνημονεύματα αποκάλυψε       ότι ο Καποδίστριας γνώριζε ότι ο Μαυροκορδατος και ο Μιαούλης κατά      την τετραήμερη παραμονή τους στο Ναύπλιο στις αρχές Ιουνίου 1831, έστειλαν τον Μακρυγιάννη και προσκάλεσε τον φρούραρχο του Παλαμηδίου Άναστάσιο Ροδίτη στο σπίτι που διέμεναν και εκεί      παρουσία του Μακρυγιάννη και του Κωνσταντίνου Δούκα,                        του προσέφεραν τρεις χιλιάδες ισπανικά δίστηλα για να παραδώσει          το Παλαμήδι στους Υδραίους.

 Ο Ροδίτης, ανέφερε την πρόταση στον συντοπίτη του υπουργό στρατιωτικών, Παναγιώτη Ρόδιο, που ενημέρωσε τον Καποδίστρια. 

Ο Κυβερνήτης, σύμφωνα με τον Σπηλιάδη, είπε στον Φρούραρχο Αναστάσιο Ροδίτη, να πάρει τα χρήματα και να δεχθεί εντός του Παλαμηδίου τούς Υδραίους ,και να τους συλλάβει κατόπιν. 

Οι συνωμότες παράλληλα, προσπάθησαν να προκαλέσουν                εξέγερση του τακτικού τάγματος που στάθμευε στο Ναύπλιο. 

Ο Α. Πολυζωίδης έγραψε επιστολή προς τον διοικητή του τακτικού τάγματος Π. Διαμαντίδη και ο Θ. Φαρμακίδης προς τους αξιωματικούς Μαμάκη, Καμπότη και Γενοβέλη για να κινήσουν σε αποστασία το         τάγμα τους στο Ναύπλιο.

 Το εγχείρημα απέτυχε και μόνο ο Γενοβέλης αυτομόλησε στην Ύδρα. 

Ο Μακρυγιάννης, στα απομνημονεύματα του ομολόγησε το σχέδιο για κατάληψη του Παλαμηδιού που το εμφάνιζε ψευδώς ως δικό του. 

 Οι «συνταγματικοί», παράλληλα με το πραξικόπημα που είχαν προσκαλέσει τους πληρεξούσιους της Τετάρτης Εθνοσυνέλευσης          στην Ύδρα.

 Ο Μακρυγιάννης συνέχισε την επαφή με τον Ρόδιο, (που δεν ήταν    ανιψιός του Ησαΐα), και βρήκε και άλλη επαφή με κάποιο Ρουμελιώτη   της φρουράς, και μάζεψε στρατιώτες για να καταλάβουν το          Παλαμήδι   .

Αυτές οι ενέργειες έγιναν μέχρι παράλληλα με την κατάληψη   του ναυστάθμου στον Πόρο από τον Μιαούλη.

 Γράφει λοιπόν ο ψεύτης και ρουφιάνος Μακρυγιάννης,                                  ο πρακτορας των άγγλων, που ορισμένοι αφελείς και χαζοί                       τον τιμούν ως τον απόλυτο  πατριώτη:

 «τότε βρίσκω έναν ανιψιόν του Δεσπότη Ησαϊα. Αυτός ήταν        φρούραρχος εις το Παλαμήδι. Τον Κυβερνήτη τον φοβέριζαν πολλοί        να τον σκοτώσουνε, ότι έκαμεν εξορίαν όλους τους σημαντικούς της πατρίδας άλλους εις τη Νύδρα κι' άλλους αλλού, κ' ο καθείς από      αυτούς είχε το κόμμα του και συγγενείς του, και κιντύνευε. Εγώ                  εις τον Κυβερνήτη είχα μίαν συμπάθεια, ότι έλπιζα να μετανοήση και      να 'ρθη εις τον καλόν δρόμον. Και τον 'παινούσα κι' ας με πείραζε          αδίκως .Δεν μου κακοφαίνεταν. Τότε δια να μην του γένη κάνα      δυστύχημα αυτεινού και κιντυνέψη η πατρίδα, μίλησα μ' εκείνον            οπού ήταν φρούραρχος του Παλαμηδιού να μας δώση το Παλαμήδι          και να του δώσουμεν δυο χιλιάδες τάλλαρα. Συνφωνήσαμεν 'σ αυτό         και πούθε να μας μπάση και να λάβωμεν τις αναγκαίες τάμπιες.                 Με πήρε πήγαμεν οι δυο μας εις το Παλαμήδι. είδα τις θέσες, τα πολεμοφόδια, όλα. Τότε ορκίζομαι και με τον Μήτρο Ντεληγιώργη,     στενό μου φίλον, τίμιον αγωνιστή, συνάζομεν ανθρώπους μυστικά.       τους είχαμεν εις την Νεόπολη, τους δώσαμεν και χαρτζιλίκι,                      ξοδιάσαμεν καμμιά τετρακοσιαριά τάλλαρα. και τους λέγαμεν των ανθρώπων ότι θα πάμεν κλέφτες. Τότε είχαμεν χαζίρι αυτούς κι' ανθρώπους πιστούς να στείλωμεν συνχρόνως εις Ρούμελην, εις Πελοπόννησο και νησιά να γένουν οι πληρεξούσιοι. Θα 'ρχονταν                 οι ίδιγοι οπού 'ταν εις την Τετάρτη Συνέλεψη.                                               Δεν θέλαμεν εκείνους, ότ' ήταν αγορασμένοι και να 'ρθούν πατριώτες.   Τα χρήματα δεν τα 'χαμεν, τις δυο-χιλιάδες τα τάλλαρα.  

Ανταμώνομεν με τον Μιαούλη- ήταν πρωτύτερα αυτό από τα καράβια   οπού κάηκαν• του λέγω του Μιαούλη να πάγη εις τη Νύδρα και ειπή       του Μαυροκορδάτου, των Κουντουργιωταίων και του Ζαϊμη να του δώσουνε τις δυο-χιλιάδες τα τάλλαρα κ' ύστερα τα ρίχνομεν εις την πατρίδα και πλερώνονται, ή μόνοι μας ο καθείς τα δίνομεν, καθώς        εμείς πλερώνομεν και τους ανθρώπους. Του είπα να πάρη και      καμπόσους Νυδραίγους να γνωρίζουν από κανόνια και εις την Πρόνοια "ανταμωνόμαστε. 

Πήγε ο Μιαούλης το λέγει αυτεινών. «Πες του Μακρυγιάννη, λένε           του Μιαούλη, να τραβήξη χέρι από αυτό και θα γένη διαφορετικό           "το πράμα"". 

Τότε διαλύσαμεν τους ανθρώπους. χάσαμεν και τα χρήματά" "μας. 

Του λέγω του Μιαούλη• 

""Πως θα γένη διαφορετικόν; Θα συβιβαστούν;" "

Αυτό είναι, του λέγω, το καλύτερον, να σωθούμεν"". '

Υστερα άρχισε" ο εφύλιος πόλεμος παντού και σκοτώνονταν οι 

άνθρωποι. Τότε άρχισε ο Πόρος και κάηκαν τα καράβια κ' έγινε 

παντού άνου-κάτου». 

Η διασταύρωση, αποκαλύπτει τον πραγματικό άνθρωπο. 

Έχασε τα λεφτά του που δεν του τα έδιναν ύστερα. 

Τα "μούπες σούπα" , ήταν όλα ψευδή Πρωταπριλιατικα.

Αντανακλούσαν επικοινωνίες που έγιναν ανάμεσα στους συνωμότες       του Ναυπλίου με τον Πόρο. 

Η συμφωνία με τον Ροδίτη, εγινε από τον Μαυροκορδάτο,

που ηταν ηταν μαζί με τον Μιαούλη στο Ναύπλιο .Οι  επαφές                       με τον Ρόδιο έγιναν μπροστά στον Μακρυγιάννη. 

Οπότε, ΟΛΟΙ αυτοί οι «διάλογοι» που θυμόταν ήταν "μούφα". Σάλτσα. 

Ο Μακρυγιάνης ο φτωχός που «δεν είχε να ζήσει» επένδυσε 400        τάλαρα για να μαζέψει τους στρατιώτες και τα έχασε. 

Και βέβαια ο συνωμότης δεν έγραψε τίποτα για τη συνομωσία και το πραξικόπημα . 

 Πιστεύω ότι  κανείς έντιμος πατριώτης δεν πρέπει να επικαλείται να τον Ρουφιάνο Μακρυγιάννη. Όποιος το κάνει απλά δεν είναι Πατριώτης.

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΧΑΤΖΑΡΑΣ