14/9/13

Το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και ο ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ*

του Σπύρου Χατζάρα

Πέρασαν 69 χρόνια από τη σφαγή του Μελιγαλά και οι αμετανόητοι αριστεροί του «συνταγματικού τόξου» ακόμα φωνάζουν ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ αντί να ντρέπονται.
Ομως, ότι έγινε στο Μελιγαλά είναι αντίγραφο της σφαγής του ΚΑΤΙΝ. Κομμουνιστική θηριωδία. Είναι ότι και τα Καλάβρυτα και το Δίστομο. Έγκλημα πολέμου. Σφαγή αιχμαλώτων και αόπλων.
Οι νεκροί της «Πηγάδας» και οι σφαγιασθέντες από τους «δημοκρατικούς» στα γύρω χωριά, ήσαν αιχμάλωτοι, που είχαν παραδοθεί, κατόπιν συμφωνίας με τον άγγλο στρατιωτικό σύνδεσμο της FORCE 133.
Ο Μελιγαλάς δεν αλώθηκε. Παραδόθηκε στους Άγγλους.

Η Επίθεση του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ κατά του Μελιγαλά, άρχισε στις 5.30 πμ της 13ης Σεπτεμβρίου 1944, και συνεχίστηκε χωρίς επιτυχία μέχρι αργά το απόγευμα της 14ης Σεπτεμβρίου, οπότε εμφανίστηκε , ο λοχαγός Ντόναλντ Γκίμπσον της FORCE 133, που πέρασε στην πόλη «για να πείσει τους αμυνόμενους να σταματήσουν την αιματοχυσία, να παραδοθούν στον ΕΛΑΣ, και να περιμένουν να κριθούν από την Κυβέρνηση».
Οι Ελασίτες αποδέχτηκαν την εκεχειρία λόγω έλλειψης πυρομαχικών και επειδή περίμεναν την άφιξη του Βελουχιώτη με ενισχύσεις.

Η συνάντηση των αμυνόμενων με τον Γκίμπσον , έγινε το βράδυ της 14ης Σεπτεμβρίου 1944 στο σπίτι του Γ. Θεοφιλόπουλου, και ο διοικητής του Τάγματος Μελιγαλά Διονύσης Παπαδόπουλος, δέχθηκε την παράδοση, ενώ ο υποδιοικητής του Τάγματος, ταγματάρχης του τακτικού Στρατού Παναγιώτης Καζάκος, δεν δέχτηκε τις εγγυήσεις των Άγγλων και πρότεινε έξοδο, όπως και ο νομάρχης Μεσσηνίας Δημήτριος Περρωτής που ήθελε έξοδο προς τους Γαργαλιάνους, όπου βρισκόταν ο Στούπας.

Το πρωί της 15ης Σεπτεμβρίου 1944 συνεχιζόταν η εκεχειρία . Σύμφωνα με την έκθεση του Καζάκου προς το ΓΕΣ, στις θέσεις μάχης είχαν παραμείνει 300 άνδρες , οι περισσότεροι από τους οποίους τον ακολούθησαν στην έξοδο και αφού διέσχισαν τον κάμπο ανάμεσα στο Σολάκι και τη Μερόπη ξέφυγαν με βαριές απώλειες προς Δερβένι- Σούλι.

Οι ελασίτες που δεν είχαν πυρομαχικά φώναζαν από το «χωνί», «παραδοθείτε, ο αγώνας σας είναι μάταιος. Ο Άρης σας δίνει το λόγο της τιμής του, δεν θα σας πειράξει κανείς».

Το σύνολο της δύναμης του Μελιγαλά ήσαν 800 ταγματασφαλίτες και 150 χωροφύλακες. Από τις μάχες των πρώτων 48 ωρών, οι αμυνόμενοι είχαν 15 μαχητές νεκρούς και 41 τραυματίες, που εκτελέστηκαν από τους κομμουνιστές έξω από το νοσοκομείο μετά την παράδοση. Οι άλλοι 500 είχαν αποσυρθεί στα σπίτια σύμφωνα με τους όρους του Γκίμπσον.
Ο Δ.Παπαδόπουλος που παραδόθηκε , δεν εκτελέστηκε. Ανακρίθηκε παρουσία του λοχαγού Γκίμπσον και αφέθηκε ελεύθερος. Το 1951 συμμετείχε στο κίνημα του ΙΔΕΑ, και αποστρατεύτηκε .Τότε δημοσίευσε στην εφημερίδα «Μεσσηνία» (8.9.1952), την εκδοχή του για τα γεγονότα , και απέδωσε την διάσωσή του στις σχέσεις του με την Ιντέλιτζενς Σέρβις.

Το μεσημέρι της 15ης Σεπτεμβρίου 1944, ακριβώς στις 12.00 , χτύπησαν οι καμπάνες  της εκκλησίας του Αγίου Ιωάννη στην πλατεία του Δημαρχείου του Μελιγαλά. Αυτό ήταν το σύνθημα για να μπουν οι ελασίτες στην πόλη ενώ από τα σπίτια σήκωναν λευκές σημαίες .

Μετά από πολλά χρόνια ο κομμουνιστής Στάθης Κανναβός, ο Έπαρχος της ΠΕΕΑ, περιέγραψε τα γεγονότα της 15ης Σεπτεμβρίου ως εξής: «μετά το ηλιοβάρεμα, οι δολοφόνοι του Μελιγαλά, σηκώνουν από παντού λευκές σημαίες. Πετούν στα φυλάκια τα άτιμα όπλα τους και μπουλούκια - μπουλούκια, τρέχουν να κλειστούν στο Μπεζεστένι».
Ο Μελιγαλάς επομένως δεν αλώθηκε . Παραδόθηκε!

Οι ελασίτες προχωρούσαν από σπίτι σε σπίτι και καλούσαν με τα «χωνιά» τους άμαχους να αφήσουν τα σπίτια τους ανοικτά και να συγκεντρωθούν στο Μπεζεστένι δίπλα στον σιδηροδρομικό σταθμό, και στις «Μουριές του Δεληγιάννη». Στο Μπεζεστένι στοιβάχτηκαν 2700 αιχμάλωτοι,από τους οποίους οι 500 μόνο ήσαν ταγματασφαλίτες.

Ο «κομμουνιστικός λαός», που «ζητούσε εκδίκηση», η ορδή των «συντρόφων» που ακολουθούσε το ΚΚΕ με την υπόσχεση της αρπαγής , όρμησε στον Μελιγαλά για καθολικό πλιάτσικο. ΕΛΑΣίτες και εφεδρο-ΕΛΑΣίτες, τα μέλη και οι φίλοι του ΕΑΜ άρπαξαν τρόφιμα, χρυσαφικά, έπιπλα, ρούχα, παπούτσια, κλινοσκεπάσματα, προίκες κοριτσιών, τα καταστήματα λεηλατήθηκαν και η λεία φορτώθηκε σε κάρα που πήραν τον δρόμο για τα γύρω χωριά.Τους επόμενους μήνες οι περισσότεροι κάτοικοι του Μελιγαλά δεν είχαν κατσαρόλες να μαγειρέψουν, ούτε κουτάλια και πιρούνια να φάνε.

Το απόγευμα της Παρασκευής, ενώ ακόμα ο Γκίμπσον ήταν παρών, είχαν αρχίσει και οι αυτοδικίες . Αιχμάλωτοι εκκαλούντο ονομαστικά έξω από το Μπεζεστένι και τους εκτελούσαν. Το σύνολο των θυμάτων των αυτοδικιών υπολογίζονται σε 150, που θαφτήκαν σε ομαδικούς τάφους στο νεκροταφείο του Μελιγαλά, μαζί με τους 15 νεκρούς των μαχών και τους 41 τραυματίες που εκτελέστηκαν.

Οι κρατούμενοι χωρίστηκαν ανάλογα με τον τόπο καταγωγής τους, και οι τοπικές Επιτροπές του ΕΑΜ από τα γύρω χωριά και κωμοπόλεις, που κατέφθασαν , έδιναν πληροφορίες για το αν ήταν ταγματασφαλίτες η «αντιδραστικοί».
Οι τοπικές οργανώσεις , ζητούσαν και έπαιρναν τους συγχωριανούς των να τους «δικάσουν» και να τους εκτελέσουν στα χωριά τους. Το παράδειγμα το έδωσε η οργάνωση Οιχαλίας και Μερόπης. Πήραν αμέσως 15 «αντιδραστικούς» και τους εκτέλεσαν. Το Νησί επίσης πήρε 13. Τους οδήγησαν στο κέντρο της Μεσσήνης και εκεί με χορούς και τραγούδια τους εκτέλεσαν και αυτοί. Συνολικά στα γύρω χωριά, (Μερόπη, Σολάκι, Ανθούσα, Νεοχώρι, Οιχαλία, Σκάλα, αλλά και στη Μεσσήνη) ,εκτελέστηκαν 710 αιχμάλωτοι.

Το μεσημέρι του Σαββάτου εμφανίστηκε στο Μπεζεστένι ο Βελουχιώτης με τον Μπελογιάννη. Τους ακολουθούσε ο Γκίμπσον. Ζήτησαν, «να ερευνηθεί η περίπτωση κάθε ταγματασφαλίτη για να μην ξεφύγει κανένας που έχει διαπράξει έγκλημα».
Στο Μπεζεστένι είχαν απέμειναν περίπου 850 . Από αυτούς εκτελέστηκαν στην πηγάδα 787. Η σφαγή κράτησε μέχρι τις 19 Σεπτεμβρίου. Το σύνολο των θυμάτων 1718.

Οι Άγγλοι που έφταιγαν πολιτικά για τη σφαγή, τιμώρησαν αργότερα με τον τρόπο τους, τους τρείς βασικούς υπευθύνους. Τον (καπετάνιο) Βελουχιώτη, τον (λαϊκό επίτροπο) Μπελογιάννη, και τον Γιάννη Ζεύγο που ήταν ο καθοδηγητής του ΚΚΕ στην Πελοπόννησο. Και οι τρείς «τιμωρήθηκαν» από τους Άγγλους για τον Μελιγαλά.

*(δημοσιεύτηκε στην ΑΛΦΑΕΝΑ)

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αν μπορείτε να μας αποσαφηνήσετε λίγο ποιός ήταν ο λόγος δημιουργίας-υπάρξεως και πώς έδρασαν οι ταγματασφαλίτες της Πελοποννήσου παρακαλώ.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ κ. Χατζάρα καλησπέρα σας
Σύμφωνα με άλλες πηγές (Ματωμένες μνήμες του κ.Μπουγά) ο δκτής του ΤΑ Μελιγαλά Δ.Παπαδόπουλος τραυματίας έφθασε στο χωριό του (Βρωμόβρυση) και δεν ήρθε σε επαφή ούτε με ελασίτες ούτε με Βρεττανούς συνδέσμους.
Βέβαια τέτοιες ιστορικές λεπτομέρειες ίσως είναι ακόμα υπό διερεύνηση

Ανώνυμος είπε...

διαβαστε εδω τι εκαναν τα εαμοβουλγαρικα κομουνιστικα κτηνη,οι φονιαδες των λαων στους ελληνες, και σε οσους λαους κατεκτησαν

ουτε οι τουρκοι κατακτητες δεν μας τα καναν αυτα 400 χρονια!!!!!

ας οψεται ο πουστοκαραμαλεας.....

κρατηστε το στο αρχειο σας μελετηστε το και διαδοστε το και στον τελευταιο παχυσαρκο υπερκαταναλωτη ελληνα ΜΗ αριστερο γιατι ετοιμαζονται μαζι με τους λαθρομεταναστες τους,να μας ξανασφαξουν.......

http://ellas2.wordpress.com/2013/04/17/%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CE%B5%CE%B3%CE%BA%CE%BB%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1/

Unknown είπε...

@ Σάβ Σεπ 14, 09:51:00 μ.μ.


Εις το Χαροκοποιόν Κορώνης, ήτο ο Παναγιώτης Ι. Καλογεράκης, πτωχός οικογενειάρχης, αγρότης, με πενταμελή οικογένειαν, αποτελουμένην από την σύζυγόν του Σοφίαν, την θυγατέρα του Αγγελικήν ετών 18, τον υιόν του Ιωάννην ετών 13, την θυγατέρα του Κατίνα ετών 6, τον υιόν του Γεώργιον ετών 4 και τον Θεόδωρον ετών 3.

Οι κομμουνισταί εζητούσαν να προσέρχεται υποχρεωτικώς εις τας ανήθικους συγκεντρώσεις των η θυγατέρα του Αγγελική, αλλά ο πατέρας της Π. Καλογεράκης δεν επέτρεπε, ούτε η κόρη του ήθελε να πάη με τους κομμουνιστάς. Οι κομμουνισταί τον απειλούν. Ο Καλογεράκης τους είπεν ότι δεν εσκέπτοντο ελληνικά και δεν είχον κανένα δικαίωμα να τον εκβιάζουν. Αναγκάζεται και παίρνει μαζί του τον υιόν του Ιωάννην και φεύγει από την περιφέρειαν Κορώνης, τον Φεβρουάριον 1944, και έρχεται εις το Άργος, όπου εργάζεται εδώ και εκεί διά να κατορθώση να θρέψη το παιδί του.

Οι κομμουνισταί, μόλις έφυγε, συνεχίζουν το έργον των, παίρνουν την σύζυγόν του Σοφίαν μαζί με την θυγατέρα του Αγγελικήν, και τας μεταφέρουν εις Μανιάκι, την 12ην Απριλίου 1944, όπου τας δολοφονούν αγρίως. Μετά δύο ημέρας, παίρνουν την Κατίνα, τον Γεώργιον και τον Θεόδωρον και τους εκτελούν και αυτούς. Έτσι, εξαφάνισαν ολόκληρον την οικογένειαν του Καλογεράκη, πλην του υιού του Γιάννη, που έτυχε να τον έχη μαζί του…

ΓΙ ΑΥΤΟ ΣΤΑ ΤΕΛΗ ΤΟΥ 1943 ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΑΝ ΤΑ ΤΑΓΜΑΤΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ.
ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΚΟΥΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΚΑΤΕΣΦΑΖΑΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΥΠΑΙΘΡΟ ΟΠΟΙΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΟΥΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ!!!

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστώ για τον σύνδεσμο.

Ανώνυμος είπε...

http://metwpoistorias.blogspot.gr/2012/09/blog-post.html

http://istoriakatoxis.blogspot.gr/search/label/Μελιγαλας

Μπαρμπα-Σπύρο επειδή τα έχετε κάνει όλοι σκατά με την ιστορία, προτείνω να διοργανωθεί ένα συνέδριο στην παλιά βουλή, μεταξύ ανθρώπων του χώρου σας, πχ εσένα, Μιχαλόπουλο, Γιαννάκενα και ανθρώπων του αντίπαλου χώρου πχ Καραμπελιά, Ζουράρι, ή όποιον άλλον κατά κοινή αποδοχή σοβαρό άνθρωπο, με συντονισμό-διαιτησία από τον Σεραφείμ, μπας και βγάλουμε κανά συμπέρασμα επιτέλους.
Αν δεν έχει κάτι να φοβηθεί ή να αποκρύψει κάποια από τις δύο πλευρές, τότε δεν βλέπω κάποιον λόγο να μην γίνει. Δες το σαν πρόσκληση-πρόκληση. Θα το γράψω και στον σκαντζόχοιρο μπαρμπα-Γιώργο (Καραμπελιά).
θα έπρεπε να είχε γίνει δεκαετίες νωρίτερα.