Ο Τάκης και ο Θανάσης (Όπως Ρωμαίος και Ιουλιέτα )

Μήπως σε πονάω Θανάση μου;
Βρε πονούν τα παλληκάρια Τάκη μου;

Ο Τάκης (Δημήτρης) Φίτσιος γεννήθηκε σε πλούσιο σπίτι, στην Υπάτη της Φθιώτιδας το 1898. Ο πατέρας του Χρήστος, ήταν καπνέμπορος και πέθανε το 1926. Το 1904 φέρεται γραμμένος στα Δημοτολόγια της Λαμίας, όπου μετοίκησαν οι γονείς του και εκεί τέλειωσε το Γυμνάσιο.

Ο Θανάσης, ο «φίλος» του, γεννήθηκε στη Λαμία, στις 27 Αυγούστου 1905. Ηταν επτά χρόνια μικρότερος του Τάκη. Ο πατέρας του Θανάση, Δημήτριος, ήταν δικηγόρος και είχε διατελέσει πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου της Λαμίας.
Η μητέρα του, Αγλαΐα, το γένος Ζέρβα , ήταν κόρη συμβολαιογράφου.

Ο Τάκης Φίτσιος εκτελέστηκε στη Χαλκίδα το 1949 (51 ετών). Ο Θανάσης αυτοκτόνησε στις 15 Ιουνίου 1945, (39 ετών), στη Χαράδρα του Φάγκου στον Αχελώο, στην περιφέρεια της Άρτας.

Ο Τάκης Φίτσιος, το «αρχοντόπουλο της Λαμίας», όπως τον έλεγαν , αφού ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στη Λαμία κατέβηκε στην Αθήνα για να σπουδάσει στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Επαναστάτησε , ιδίως προς τον πατέρα του και προσχώρησε το 1921 στο κομμουνιστικό κίνημα.
Το Νοέμβριο του 1922 , (σε ηλικία 24 ετών), ήταν ήδη στέλεχος και πήρε μέρος στο ιδρυτικό συνέδριο της ΟΚΝΕ. Έγινε αρχισυντάκτης στο περιοδικό «Νεολαία» της ΟΚΝΕ, (1922-23) και μετά πέρασε στον «Ριζοσπάστη».

Ο Θανάσης που ήταν ατίθασο κωλόπαιδο, αποβλήθηκε από το γυμνάσιο λόγω κακής διαγωγής, και το 1919 σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών τον έβαλαν οικότροφο στην Αβερώφειο Μέση Γεωργική Σχολή της Λάρισας από την οποία αποφοίτησε το 1922. Επέστρεψε στη Λαμία διορίστηκε στη Γεωργική Υπηρεσία, και αφού τοποθετήθηκε στη Δράμα, και στα Τρίκαλα , παραιτήθηκε και κατέβηκε στην Αθήνα και ήρθε σε επαφή με τον κομμουνιστή φίλο του συμπατριώτη του και πολιτικό του μέντορα Τάκη Φίτσιο, το 1923.
Ολοι οι βιογράφοι του Θανάση, συμφωνούν ότι «το 1923 που εγκαταστάθηκε στην Αθήνα μυήθηκε στον κομμουνισμό από τον δημοσιογράφο Τάκη Φίτσιο».

Ο Τάκης, είχε φύγει από τη Λαμία όταν ο Θανάσης ήταν 14 χρονών. Ποια σχέση φιλίας μπορεί να συνέδεε τον Θανάση (Αρη) με τον Τάκη τον «πολιτικό του μέντορα»;
Οι αριστεροί ιστορικοί δεν θέλουν να μας φωτίσουν για το είδος της σχέσης των φίλων του 14χρονου με τον 19χρονο μέντορα! Του παιδιού, με τον νεαρό άνδρα. Όταν ξαναβρέθηκαν στην Αθήνα ο Τάκης ήταν 25 ετών και ο Θανάσης (Αρης) 18. Αλλά ήταν «φίλοι» και «σύντροφοι».

Το Δεκέμβρη του 1924, ο Τάκης Φίτσος ανέλαβε τη Διεύθυνση του Ριζοσπάστη. Οι κομμουνιστές που τον γνώρισαν έγραψαν για εκείνον: «Δοσμένος ολόψυχα στο κίνημα, ενσάρκωνε τον τύπο του επαγγελματία επαναστάτη». «Πολύ λεπτός και ευαίσθητος άνθρωπος, στα εφηβικά νεανικά του χρόνια, έγραφε ποιήματα και θα γινόταν καλός ποιητής, που θα συγκινούσε και θα ενθουσίαζε, αν δεν τον είχε κερδίσει ολόψυχα ο επαναστατικός αγώνας».

Ο λεπτός και ευαίσθητος Τάκης, το «αρχοντόπουλο της Λαμίας», ήταν στη λογοτεχνική παρέα με τον ποιητή και ηθοποιό Νίκο Βογιατζάκη ,που είχε βγει στο «κλαρί» από δεκαέξι ετών παίζοντας στο θέατρο με τη Μαρίκα Κοτοπούλη και που είχε μετατρέψει το σπίτι του στην Πλάκα σε «Άσυλο Τέχνης» που αποτέλεσε χώρο εκθέσεων για πολλούς νεοέλληνες ζωγράφους, ανάμεσα τους και ο 16χρονος τότε Γιάννης Τσαρούχης.

Το 1924, και «μετά από μια περίοδο δοκιμής», ο Θανάσης εντάχθηκε ως μέλος της Τοπικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Νεολαίας της Αθήνας και αφοσιώθηκε στον αγώνα για τη διάδοση των αρχών του κομμουνισμού. Ένα χρόνο μετά κατατάχθηκε στον στρατό και λόγω των γραμματικών του γνώσεων έγινε Δεκανέας Πυροβολικού.
Όταν όμως έγινε αντιληπτή η κομμουνιστική του δράση καθαιρέθηκε και μετατέθηκε στον Πειθαρχικό Ουλαμό Καλπακίου για τρείς μήνες. Εκεί απέκτησε την ειδικότητα του μουλαρά.

Ο ίδιος ο Θανάσης, το 1931, στις 9 Μαΐου , την περίοδο της πάλης με τους αρχειομαρξιστές, σαν αρχισυντάκτης του Ριζοσπάστη , χαρακτήριζε εκεί νη την εποχή που αντάμωσε με τον Τάκη την ευτυχεστερη της ζωής τους.«...Αν στη ζωή μου υπάρχει ένα σημείο που με συγκίνηση και με υπερηφάνεια αφάνταστη από καιρού σε καιρό γυρίζω και βλέπω, είναι ακριβώς η εποχή που μπήκα στο Κομμουνιστικό Κόμμα».

«Στους ληστές και δολοφόνους του εργαζόμενου λαού, σ’ αυτούς που βρωμάν ανηθικότητα […] δεν οφείλω καμιάν εξήγηση. Μιαν εξήγηση όμως ντόμπρη, σταράτη οφείλω στις εργαζόμενες μάζες της Ελλάδας. Καταδικάστηκα για κλοπή το 1924; Έκανα κλοπή το 1924; Ναι! Και έκανα την κλοπή και καταδικάστηκα! Γιατί έκλεψα; Γεννημένος μέσα στο καθεστώς αυτό της ληστείας, της διαφθοράς, του πνευματικού σκότους και της διαστρέβλωσης της πνευματικής, έχοντας για σύμβουλο τον διεφθαρμένο αστικό πολιτισμό, έφτασα στο σημείο να κλέψω. Όχι αυτό μόνο. Ρωτήστε τον τόπο της καταγωγής μου: Θα μάθετε πως στα μικρά μου χρόνια χαρτόπαιζα, μεθούσα, πιστόλιζα για το τίποτε και τον τυχόντα μέσα στα καφενεία. Αυτά ως το 1924, ακόμα και το ’25 σχεδόν, όταν επί τέλους άρχισα με τη βοήθεια κομμουνιστών εργατών και διανοουμένων να βλέπω όχι θολά, μα με κάποια καθαρότητα. Έφτασε λίγος καιρός να απαλλαγώ απ’ την επίδραση του διεφθαρμένου αστικού πολιτισμού. Ήμουνα πια στους κόλπους του Κομμουνιστικού κόμματος. Αν στη ζωή μου υπάρχει ένα σημείο που με συγκίνηση και με υπερηφάνεια αφάνταστη από καιρού σε καιρό γυρίζω και βλέπω, είναι ακριβώς η εποχή που μπήκα στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Διαπαιδαγωγήθηκα ταξικά, έμαθα το συμφέρο μου, πέταξα τον κεφαλαιοκρατικό πολιτισμό στα μούτρα της λωποδύτριας μπουρζουαζίας και ρίχτηκα με πίστη, με θέληση, με ηρωισμό στον αγώνα για τις εργαζόμενες μάζες. Έκτοτε δεν έχω στο ενεργητικό μου παρά φυλακίσεις για πάλη επαναστατική. Μιλάν τα γεγονότα, μιλάει αυτή η αλήθεια. Ούτε μιά κηλίδα. Είναι αυτό σε βάρος μου; Είναι αυτό στοιχείο ενάντια στο Κομμουνιστικό Κόμμα; Τιμή μου μεγάλη είναι και τιμή μεγαλύτερη στο Κομμουνιστικό κόμμα ότι γλίτωσα απ’ τη διαφθορά της συνείδησης, στην οποία με οδηγούσε το ληστρικό αστικό καθεστώς και κόσμησα τον Κλάρα που φερόντανε τροχάδην στον γκρεμό με αγνά επαναστατικά στοιχεία και μόνο με τέτοια […]».

Έπεται η συνέχεια