O Μιλόσεβιτς, οι Τιτοικοί και ο «αυθεντικός» γιουγκοσλαβικός κομμουνισμός

 Στις 24 Σεπτεμβρίου 1987, ολοκληρώθηκε η 8η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του Συνδέσμου Κομμουνιστών Σερβίας, με πλήρη επικράτηση του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς.

 Η 8η Ολομέλεια των Σέρβων, ήταν κάτι πολύ μεγαλύερο, από την «12η Ολομέλεια» και την «5η Ολομέλεια» που κατέχουν κυρίαρχη θέση στην μυθολογία του  Κομουνιστικού Λαθρομετανιστάν Εκάλης και Περιχώρων.

Η συντριπτική πλειοψηφία, των Σέρβων κομμουνιστών διέγραψε από την Κεντρική Επιτροπή τον διεθνιστή και Τιτοικό Πρόεδρο της Κομματικής Οργάνωσης του Βελιγραδίου Ντράγκισα Παύλοβιτς, τον οποίο υποστήριζε ο πρόεδρος της Σερβίας Ιβαν Στάμπολιτς. Αυτή ήταν η ρήξη Μιλόσεβιτς/ Στάνκοβιτς. (Κολλιγιανικών/Παρτσαλίδικών).

Ακριβώς ένα χρόνο πριν στις 24 Σεπτεμβρίου η 1986, η κομμουνιστική εφημερίδα του Βελιγραδίου «Vecernje Novosti» είχε δημοσιεύσει το (ακόμα ανύπαρκτο) «Εθνικιστικό Μνημόνιο» της (κομμουνιστικής) Σερβικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών.

 Η Όγδοη Ολομέλεια θεωρείται από όλους τους διεθνιστάς , Τιτοικούς, οπαδους του πολυπολιτισμικού Γιουγκοσλαβικού μοντέλου ως το προοίμιο της Καταστροφής της Γιουγκοσλαβίας και των Πολέμων που ακολούθησαν.

 Λόγω της συνεχών κακοποιήσεων των Σέρβων από τους Αλβανούς Κομμουνιστές είχε σταλεί τον Απρίλιο στο Κόσσοβο , ο τότε πρόεδρος της Ένωσης Κομμουνιστών Σερβίας, Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, για να μεσολαβήσει στη διαμάχη, αλλά πήρε την πλευρά των Σέρβων, στη συνέχεια έγινε διάσημη δήλωσή του, «Κανείς δεν μπορεί να σας δέρνει !», που μεταφορικά θα μπορούσε και να σήμαινε: «Κανέις δεν μπορεί να σας νικήσει». Μάρτυς ήταν το μαγνητόφωνο του απεσταλμένου της «Μπόρμπα» Σλάβκο Τσουρούβια.

 Ακολούθησε η δολοφονία των (Σέρβων) στρατιωτών στο στρατόπεδο του Πάρατσιν από τον Αλβανό Αζίζ Κελμέντι.

Τα σερβικά κομματικά ΜΜΕ άρχισαν μια (εθνικιστική) εκστρατεία εναντίον των Αλβανών, και υποστήριζαν ότι αυτά τα εγκλήματα στρέφονταν κατά της Γιουγκοσλαβίας.

 Ο Ντράγκισα Πάβλοβιτς στις 11 Σεπτεμβρίου, αρνήθηκε να κηρύξει το Κόσσοβο και το Μετόχι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και είπε ότι  «η λύση στο πρόβλημα του Κοσσυφοπεδίου δεν είναι ο λαϊκισμός και ο εθνικισμός». Στην συνέχεια οι σύντροφοι του τον καθαίρεσαν και τον διέγραψαν. Στην Όγδοη Ολομέλεια 106 ψήφισαν υπέρ της διαγραφής του,  8 ψήφισαν κατά και 18 απείχαν.

Ο Στάμπολιτς , που ήταν κουμπάρος του Μιλόσεβιτς κατηγορήθηκε ότι έστειλε μυστική επιστολή στο Προεδρείο του Κόμματος, σε μια προσπάθεια κατάχρησης της θέσης του ως Προέδρου της Σερβίας, για να εμποδίσει την ψηφοφορία στην κεντρική επιτροπή για την απομάκρυνση του Πάβλοβιτς από το κόμμα.

 Οι 106 Σέρβοι Κομμουνιστές, διάλεξαν τον Σλόμπο που ήταν «λαϊκιστής» και «εθνικιστής» και ακολούθησε τον δρόμο του Στάλιν. Συγκεντρωτισμός, Πατριωτικός Πόλεμος και Προσωπολατρία.

Το Διεθνές Κέντρο, η Αθέατη 5η Διεθνής, κήρυξε αμέσως τον πόλεμο στον Μιλόσεβιτς, και την Σερβία, και υιοθέτησε τα ορφανά του Τίτο , στο Ζάγκρεμπ, την Λουμπλιάνα το Σεράγεβο, και την Πρίστινα.

Αυτή ήταν η Γιουγκοσλαβική Κρίση.

Η αντίδραση του Διεθνούς (τροτσκιστικού) Κέντρου, στην αναβίωση του Σταλινικού μοντέλου, εθνικισμού και λαικισμού, και στην εδραίωση του πολυπολιτισμικού πολυφυλετικού Γιουγκοσλαβισμού.

 Ακριβώς 13 χρόνια μετά, οι βόμβες του ΝΑΤΟ και τα εκατομμύρια που ξόδεψαν για να χρηματοδοτήσουν τον στρατό των πρακτόρων μέσα από τις ΜΚΟ οι μυστικές υπηρεσίες των Κρατών Δικαίου, οδήγησαν στην ανατροπή του Μιλόσεβιτς.

 Ο Μιλόσεβιτς συνελήφθη την 1η Απριλίου 2001. Στις 28 Ιουνίου ο Μιλόσεβιτς μεταφέρθηκε με ελικόπτερο από το Βελιγράδι στην αεροπορική βάση των ΗΠΑ στην Τούζλα της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης και από εκεί στη Χάγη της Ολλανδίας. Δολοφονήθηκε στη φυλακή της Χάγης στις 11 Μαρτίου 2006.

To Μνημόνιο της Σερβικής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών

Σαν σήμερα στις 24 Σεπτεμβρίου 1986 , η εφημερίδα «Βραδινή», (Večernje novosti), του Βελιγραδίου δημοσίευσε αποσπάσματα του πολύκροτου «Μνημονίου» της Σερβικής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών, (SANU), το οποίο είχε προετοιμαστεί από μια 16μέλη Επιτροπή που εργάστηκε από το Μάιο του 1985 για να μελετήσει «την οικονομική και πολιτική κρίση» και να προτείνει τρόπους αντιμετώπισης της κρίσης.
Το "μεμοράντουμ" κυκλοφορούσε  στα δημοσιογραφικά Γραφεία αρκετές μέρες,
πριν δημοσιεύσει το απόσπασμα  η "Večernje novosti".

Το μνημόνιο διαπίστωσε ότι η ρίζα του προβλήματος ήταν ο κομμουνισμός, kαι τόνιζε ότι η «Αυτοδιαχείριση» και η «αποκέντρωση» οδηγούσαν στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, και πρότεινε «θεμελιώδη αναδιοργάνωση του Γιουγκοσλαβικού κράτους», και συνταγματική μεταρρύθμιση, που θα απέτρεπε την αθέμιτη κακομεταχείριση και αποδυνάμωση της Σερβίας, και θα σταματούσε τις μεγάλες διακρίσεις εις βάρος των Σέρβων που ζούσαν στο Κοσσυφοπέδιο και στην Κροατία.
Οι συντάκτες του μνημονίου επεσήμαναν ότι από τον πόλεμο και μετά οι Σέρβοι έπεσαν θύματα διωγμών και από του Ναζί και τους Φασίστες και από τους Κομμουνιστές υπέστησαν πολιτιστική γενοκτονία, υποχρεώθηκαν σε αλλαγή της θρησκείας και του ονόματος τους , και υπέστησαν ιδεολογική τρομοκρατία.

Το μνημόνιο υποστήριζε ότι στο τέλος του β ' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Γιόζιπ Μπροζ Τίτο σκοπίμως αποδυνάμωσε το ρόλο της Σερβίας, αποσπώντας τα σερβικά εδάφη και το σερβικό λαό από τη Σερβία και δίνοντας τα στο Μαυροβούνιο, τη Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, τη Βοσνία και την Κροατία και στην συνεχεία ο Τίτο και η Ένωση Γιουγκοσλάβων Κομμουνιστών αποδυνάμωσαν περαιτέρω τη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Σερβίας, δημιουργώντας στην επικράτεια της τις αυτόνομες επαρχίες του Κοσσυφοπεδίου και της Βοϊβοντίνα. Τέτοιες αυτόνομες περιοχές δεν υπήρχαν στις άλλες Γιουγκοσλαβικές Δημοκρατίες.

Το μνημόνιο διαπίστωνε ότι οι Σέρβοι είχαν πέσει θύματα διακρίσεων από τους κομμουνιστές και ότι οι άλλες δημοκρατίες απομυζούσαν τη Σερβία, όπως άλλωστε είχε επίσημα αναφέρει το 1986 η κυβέρνηση της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Σερβίας, και τόνιζε ότι η Σλοβενία και η Κροατία έχουν τον έλεγχο της σερβικής οικονομίας Το μνημόνιο διαπίστωνε ακόμα ότι οι Αλβανοί , συνεχίζουν τη γενοκτονία εναντίον των Σέρβων στο Κοσσυφοπέδιο και τόνιζε ότι από την «έξοδο» του 1690 μέχρι και το 1912, 500.000 Σέρβους υποχρεώθηκαν να φύγουν από το Κοσσυφοπέδιο, και τη γη τους την άρπαξαν οι Αλβανοί, και ότι χιλιάδες Σέρβοι υποχρεώθηκαν να φύγουν κατά τη φασιστική Κατοχή. Το μνημόνιο πρότεινε ότι εάν καταρρεύσει η Γιουγκοσλαβία, η Σερβία θα πρέπει να κοιτάξει το εθνικό της συμφέρον.

Η Ένωση Γιουγκοσλάβων Κομμουνιστών αμέσως κατήγγειλε το Υπόμνημα ως «εθνικιστικό». Το ίδιο και η κυβέρνηση της Ομοσπονδιακής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας, Από το Σερβικό ΚΚ το καταδίκασε ο κομμουνιστής Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, που το χαρακτήρισε «τίποτα άλλο, από δείγμα σκοτεινού εθνικισμού», ενώ ο Ράντοβαν Κάρατζιτς, έγραψε ότι
«ο Μπολσεβικισμός είναι κακός, αλλά ο εθνικισμός είναι ακόμη χειρότερος».
Την ίδια θέση είχαν και οι κομμουνιστές των Βρυξελλών και της Νέας Υόρκης.

Οι κομμουνιστές ψευτοιστορικοί και πολιτικάντηδες ακόμα θεωρούν ότι η δημοσίευσή του«Μνημονίου» της Σερβικής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών, που περιέγραφε το έργο των κομμουνιστών, ήταν το "ορόσημο" για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ,και ότι ήταν ένας εθνικιστικός παράγοντας των γιουγκοσλαβικών πολέμων.

Μετά τη δημοσίευση άρχισε επίσημη εκστρατεία κατά του μνημονίου από τα κομματικά στελέχη. Από τους βασικούς συντάκτες του μνημονίου ήσαν ο Κώστα Μιχαήλοβιτς, ιδίως στο κεφάλαιο για την οικονομία, Μιχαήλο Μάρκοβιτς για την αυτο-διαχείριση, και ο Βασίλιε Κρεστιτς σχετικά με το καθεστώς των Σέρβων της Κροατίας. Υπερ του μνημονίου, τοποθετήθηκε ο αντικαθεστωτικός κομμουνιστής συγγραφέας Ντόμπριτσα Τσότσιτς, που ανέλαβε Πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας το 1992, και ο οποίος από τα τέλη της δεκαετίας του '60 είχε διαφωνήσει με τον Τίτο, για την παροχή αυτονομίας στο Κόσσοβο και τη Βοϊβοντίνα. Το 2000 , προσχώρησε στο χρηματοδοτούμενο από τη Cia κίνημα “Otpor”

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΧΑΤΖΑΡΑΣ