Τουρκική εισβολή στην Κύπρο, 36 χρόνια μετά (Κ. Μπετινάκης)

Πόσοι θυμούνται σήμερα τον Αττίλα;

http://www.styx.gr

Κύπρος: «Παρά το ότι ο ελληνοκυπριακός λαός απέρριψε το Σχέδιο Ανάν με μεγάλη πλειροψηφία (70%), εν τούτοις τόσο μέσα στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα υπάρχουν πρόσωπα και δυνάμεις που συνωμοτούν, ώστε με την δημιουργία καταλλήλων συνθηκών να το επιβάλουν τελικά, μιας και η επικράτησή του εξακολουθεί να αποτελεί βασικό στόχο της πολιτικής των ΗΠΑ, που θέλουν μ’ αυτόν τον τρόπο να εξασφαλίσουν ένα σημαντικό στρατηγικό έρεισμα για τα άμεσα και μακροπρόθεσμα σχέδιά τους στην Μέση Ανατολή». (ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ).

Έχουν περάσει 36 χρόνια, από την έναρξη της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, και την δημιουργία των «τετελεσμένων γεγονότων» της κατοχής του 38% του κυπριακού εδάφους από τις ΝΑΤΟϊκές τουρκικές δυνάμεις.
Στη Βόρει Κύπρο έχει διαμορφωθεί ένα πολιτικό μόρφωμα που εξυπηρετεί τα εθνικιστικά συμφέροντα της Άγκυρας που ποδηγετεί τους Τουρκοκύπριους ηγέτες με τη πανίσχυρη κατοχική δύναμη στο νησί.
Το ερώτημα αμείλικτο, αλλά παραμένει αναπάντητο: Γιατί επιτέλους δεν ανοίγει ο φάκελος της Κύπρου; Τα απόρρητα έγγραφα το Στέητ Ντηπάρτμεντ και το Φόρειν Όφις τα δημοσιοποιούν μόλις περάσουν 20 χρόνια. Από την Κυπριακή Τραγωδία έχουν περάσει τριανταέξι, και όλοι οι Έλληνες πολιτικοί τηρούν σιγή ιχθύος. Η επίσκεψη που πραγματοποίησε μόνον στην Τουρκία, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ομπάμα, επιβεβαίωσε το γεγονός πως οι ΗΠΑ δεν τηρούν πλέον πολιτική ίσων αποστάσεων, ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, ούτε για τα προσχήματα. Αλληθωρίζουν κατά Άγκυρα μεριά, έχοντας αναβαθμίσει τον ρόλο της με τοποτηρητή το πιστό στην Ουάσιγκτον στρατιωτικό κατεστημένο που ελέγχει έναν από τους μεγαλύτερους στρατούς στο ΝΑΤΟ. Χώρια που ο τουρκικός λαός είναι στην πλειοψηφία του φιλο-αμερικανός, (όχι χωρίς λόγο) σε αντίθεση με τον ελληνικό που έχει κάθε δικαιολογία να τρέφει έντονα αντιαμερικανικά αισθήματα. (Λόγω χούντας, κυπριακής τραγωδίας και όσα επακολουθούν στο Αιγαίο και τα Σκόπια).
Μια εβδομάδα στον Άγιο Ευστράτιο, αρκεί για να καταλάβει κάποιος ότι οι συνεχείς υπερπτήσεις μαχητικών κάτι σημαίνουν. Γιατί οι ΗΠΑ δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα της Ελλάδας να έχει εναέριο χώρο βάθους δέκα μιλίων, όπως είχε συμφωνηθεί το 1931, χωρίς να υπάρξει τουρκική αντίρρηση; Η στάση των ΗΠΑ στο ζήτημα αυτό μπορεί να χαρακτηριστεί τουλάχιστον περιστασιακή.

«Ας πάμε πίσω στα 1977, όταν ο Γουίλιαμ Σόφλι είχε διοριστεί ως πρεσβευτής στην Ελλάδα, και να καταθέσει στην Επιτροπή Εξωτερικών Σχέσεων της Γερουσίας. Εκεί αναφέρθηκε σε «ασυνήθεις διακανονισμούς» αναφορικά με τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα πάνω στα ελληνικά νησιά, κοντά στις τουρκικές ακτές. Η φράση αυτή προκάλεσε έντονες αντιδράσεις από το ελληνικό λόμπι και το Στέητ Ντηπάρτμεντ υποχρεώθηκε να εκδώσει «διορθωτική δήλωση»: «Το ιδιοκτησιακό καθεστώς των νησιών, βασίζεται σε από καιρό διεθνείς συμφωνίες τις οποίες οι ΗΠΑ υποστηρίζουν πλήρως». Αργότερα όμως το Στέητ Ντηπάρτμεντ διέγραψε τις τελευταίες έξι λέξεις από την διορθωτική ανακοίνωση για να μην ενοχληθεί το τουρκικό λόμπι. Αυτό επισήμανε αμέσως ο παλαίμαχος δημοσιογράφος Ηλίας Δημητρακόπουλος, ο οποίος ενημέρωσε την ελληνική κυβέρνηση, η οποία αρνήθηκε να δεχθεί ως πρεσβευτή τον Σόφλι, ο οποίος τελικά, εστάλη στην Πολωνία.

Στο βιβλίο του «Cyprus- A modern History» ο William Mallinson, (έκδοση 2005) γράφει:
«Η Κύπρος, είχε αποκτήσει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις ΗΠΑ, λόγω της σημασίας που παίζει στην άμυνα του Ισραήλ. Το ίδιο ενδιαφέρον όσο η τουρκο-ισραηλινή στρατιωτική συνεργασία. Ο Κίσινγκερ είχε ξεκινήσει την προσπάθεια για την απομάκρυνση του Μακαρίου και την εγκατάσταση στην Λευκωσία μια φιλική στο ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ κυβέρνηση. Είτε αν η φιλική προς τις ΗΠΑ κυβέρνηση των Αθηνών πετύχαινε την ένωση με την Κύπρο, είτε μια τουρκική εισβολή στην Κύπρο εξασφάλιζε αρκετά εδάφη ώστε να εξασφαλισθούν οι εγκαταστάσεις που απαιτούνται για την προστασία του Ισραήλ. Όλα αυτά βρίσκονταν σε απόλυτη συμφωνία με την ταυτισμένη με τα ισραηλινά συμφέροντα και τις τουρκικές βλέψεις, στρατηγική του Κίσινγκερ. Έτσι έφερνε την Κύπρο στο προσκήνιο της Μέσης Ανατολής. Η κατάσταση είναι η ίδια σήμερα. Ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης συμφωνεί πως «οι ΗΠΑ επιθυμούν η Κύπρος να παίξει ρόλο στην ισραηλινή άμυνα». Ο δημοσιογράφος Ηλίας Δημητρακόπουλος επίσης υποστηρίζει πως «η Κύπρος είναι σημαντική για την άμυνα του Ισραήλ».

Η συνεχώς προωθούμενη ελληνοτουρκική προσέγγιση και η άρον-άρον διευθέτηση του Κυπριακού που επιχειρείται, επιβλήθηκαν από το εξωτερικό. Από την εποχή των Ιμίων και τη γκριζοποίηση της περιοχής με τη σύμφωνη γνώμη της κυβέρνησης Σημίτη με υπεξ τον Πάγκαλο, οι ΗΠΑ έχουν εκπονήσει τη λεγόμενη «πολιτική Αιγαίου» (Aegean Policy) και δεν έχουν αλλάξει ούτε μία γραμμή: Προβλέπει συνεταιρισμό στο Αιγαίο, προβλέπει συνεκμετάλλευση του όποιου πλούτου υπάρχει. Η υποχώρηση της κυβέρνησης Σημίτη το μοιραίο βράδυ της 31ης Ιανουαρίου 1996 άνοιξε την όρεξη της Τουρκίας, η οποία δεν αποδέχεται καμία διευθέτηση εάν επηρεάζεται η δήθεν «ισορροπία του 50-50».
‘Ετσι έχουμε πάμπολλες ανακοινώσεις του για το Κυπριακό, από το πανίσχυρο Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας της Τουρκίας, που υποστηρίζει ότι «στην Κύπρο υπάρχουν δύο Λαοί, δύο κράτη, δύο Δημοκρατίες. Και λύση του Κυπριακού, θα είναι μόνο η Συνομοσπονδία, που θα βασίζεται σε δύο ισότιμα κράτη».
Συνομοσπονδία ισότιμων κρατών σημαίνει κατάργηση της κρατικής οντότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας και παράλληλα, αναγνώριση του αναγνωρισμένου μόνο από την Τουρκία τουρκοκυπριακού κράτους.
Μάταια παραμένει πάγια θέση της Ελλάδας και της Κυπριακής Δημοκρατίας ότι, το πλαίσιο της λύσης του Κυπριακού πρέπει να βασίζεται στις Αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας, να συμβαδίζει με τις αρχές και αξίες της Ε.Ε. , να εφαρμόζει το κοινοτικό κεκτημένο και να διασφαλίζει την μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας σε μια δικοινοτική – διζωνική Ομοσπονδία.

Μια προσωπική εμπειρία από την 20/07/1974

Υπηρετώντας στην 140 Αυτοκινούμενη Μοίρα Πεδινού-Μέσου Πυροβολικού στην Αλεξανδρούπολη, βρέθηκα μέσα σε μια νύχτα 19 προς 20 Ιουλίου 1974 σε πολεμική προετοιμασία, φορτώνοντας όλα τα αποθέματα καυσίμων της μονάδας στα οχήματα για να μεταφερθούμε «στα πρόσσω».
Νωρίς το πρωί, που επέστρεψα στο δωμάτιό μου, στην Αλεξανδρούπολη, για να παραλάβω τον στρατιωτικό μου σάκο, άκουσα στο δελτίο των 7.00 από την «Φωνή της Αμερικής», του αμερικανικού ραδιοφωνικού σταθμού της Καβάλας, πως «από το πρωί πραγματοποιείται ρίψη Τούρκων αλεξιπτωτιστών στην Κύπρο. Όταν λίγο αργότερα επέστρεψα στη μονάδα και ενημέρωσα τον διοικητή και τους άλλους αξιωματικούς για την είδηση που άκουσα, πήρα την αποστομωτική απάντηση «μα αυτό σημαίνει πόλεμο και εμείς δεν έχουμε καμία ειδοποίηση από την κεντρική διοίκηση…» Την «ειδοποίηση», με την ανακοίνωση της γενικής επιστράτευσης, άκουσα πάλι στο ραδιόφωνο πολύ αργότερα, καθώς είχε ξεκινήσει η φάλαγγα με οχήματα και αυτοκινούμενα ερπυστριοφόρα πυροβόλα προς βορρά. Τότε ήρθε και η διαταγή να φορέσουμε διπλά κράνη… Μια διαταγή που –τότε δεν το γνώριζα- σήμαινε τέσσερις μήνες επιπλέον θητείας, οι έξι στα σκηνάκια ανάμεσα Ρίζια, Νεοχώρι Ορεστιάδας, και Καβύλη.

Σήμερα 36 χρόνια αργότερα, παρακολουθώ τις "υπερπτήσεις" στο Αιγαίο από τον Άη-Στράτη και δεν ξεχνώ.