Αναζητούν μία μερίδα ρυζιού μέσα από την εξουσία.

«Αυξάνουν τα μέλη του Κ.Κ. της Κίνας!»

Του πολίτη Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου
Α΄Αντιπροέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως για τα Εθνικά Θέματα

Αυτός είναι ο τίτλος του σχετικού ρεπορτάζ της «Καθημερινής» (της 19ης Ιουνίου, σελ. 10), το οποίο έχει τον εξής υπότιτλο: «Έφτασαν πλέον τα 78 εκατομμύρια, καθώς ολοένα και περισσότεροι πολίτες καταθέτουν αιτήσεις ένταξης».
Άσχημα μαντάτα, λοιπόν, για το καθεστώς της «Λαϊκής Κίνας’, το οποίο οικοδομήθηκε το 1949, μετά από αιματηρούς ένοπλους αγώνες με ηγήτορα τον «μεγάλο τιμονιέρη» δηλαδή τον περίφημο Μάο, ο οποίος σ’ ένα τέταρτο του αιώνα, μετά την αυτοκρατορική του στέψη, υπέστη τη γνωστή συνωμοσία της «Συμμορίας των Τεσσάρων», πρωτο¬στα¬τούσης της συζύγου του! (Για την καταγγελία και την κριτική της «Συμμορίας των Τεσσάρων» βλ. «Πολιτικά Θέματα» της 2/12/94 όπου σχετικό μου κείμενο).
Από τότε, η «Λαϊκή Κίνα», πήρε πολλές στροφές και περιστροφές, διαψεύδοντας την μαρξική κοσμοαντίληψη ότι «οι επαναστάσεις γίνονται σε βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες» (Για τη διάψευση αυτή του Μαρξ τόσο στη Σοβιετική Ένωση όσο και στη «Λαϊκή Κίνα», βλ. το πρόσφατο έργο μου «Η Κομμουνιστική Ουτοπία», εκδ. «Κάδμος», σελ. 515 επ. όπου ο λόγος για τα «σοσιαλιστικά» συστήματα της Σοβιετικής Ένωσης και της Λαϊκής Κίνας). Τούτα τα χρόνια, μετά από ποταμούς αιμάτων, η «Κομμουνιστική» Κίνα αποτελεί σπουδαίο – αν όχι τον πιο σπουδαίο – επενδυτή του καπιταλισμού ανά την υφήλιο!
Διαφεντεύει ακόμη και το δημόσιο χρέος τω ΗΠΑ!
Είναι προφανέστατο ότι αυτή η οικονομική ανάπτυξή της οφείλεται – κατά κύριο λόγο – στην γλίσχρη αμοιβή των Κινέζων εργαζόμενων, οι οποίοι θεωρούνται «ευτυχείς» αν εξασφαλίζουν δωδεκάωρη εργασία με ένα πλήρες πιάτο ρυζιού.
Όσο, λοιπόν, αυτή η μερίδα ρυζιού γίνεται όλο και πιο λίγη, τόσο περισσότερο οι εξαθλιωμένοι Κινέζοι εργαζόμενοι θα προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα από τους διαύλους της εξουσίας, εγγραφόμενοι στο Κ.Κ.
Το γεγονός αυτό παρατηρήθηκε και μετά τη νίκη των μπολσεβίκων στην επανάσταση του 1917, οπότε έσπευδαν οι οπαδοί και τα στελέχη του τσαρικού καθεστώτος να δηλώσουν κομμουνιστές και θιασώτες της Επανάστασης! (Το γεγονός αυτό προβλημάτισε τον Λένιν, ο οποίος οδηγήθηκε στη συγγραφή μιας μπροσούρας, η οποία έφερε τον τίτλο: «Αριστερισμός, παιδική ασθένεια του κομμουνισμού»).Φοβήθηκε ο Λένιν από το άθλιο αυτό φαινόμενο, του οποίου οι πρωταγωνιστές – και άλλοτε σφοδροί του αντίπαλοι – παρίσταναν τους πιο πούρους μπολσεβίκους, ζητώντας την συντριβή των... αντεπανα¬στατικών στοιχείων! Ό,τι ακριβώς έγινε και στην Ιουλιανή μεταπολίτευση του 1974, στην Ελλάδα, όπου μετά την αυτοκατάρρευση του στρατιωτικού καθεστώτος, οι κάθε λογής συνεργάτες, υποστηρικτές και κόττες απαιτούσαν: «Δώστε τη χούντα στο λαό!» (Το άθλιο αυτό θέαμα των «αντιστασιακών» περιγράφω στη μελέτη μου, που γράφτηκε το 1977 και έχει ως τίτλο: «Η αλήθεια για την καταγωγή και εφαρμογή του θεσμού της αυτοδιοίκησης στην Ελεύθερη Ελλάδα της κατοχικής περιόδου», στο περιοδικό «Τοπική Αυτοδιοίκηση», τ. 4, 1980).
Η ιστορία, λοιπόν, και πολιτική κοινωνιολογία διδάσκουν ότι «ο άνθρωπος λατρεύει τη δύναμη» και αυτό υποχρεώνονται να κάνουν και οι κατά χιλιάδες εγγραφόμενοι «κομμουνιστές» στο Κ.Κ. Κίνας.
Για να ζήσουν, πρέπει να προσκυνήσουν, όπως αυτό εφαρμόστηκε στο πρόστυχο μεταπολιτευτικό συμμοριακό καθεστώς της Ελλάδας, στην οποία κυριάρχησε η χυδαία κομματοκρατία και το εκφυλισμένο «σύστημα» της πελατείας, όπως τώρα οι ίδιοι οι αρχιτέκτονες το ομολογούν.
Ένα «σύστημα» το οποίο υποχρεώνει τους «ιδεολόγους» Έλληνες να γίνουν μέλη των κομμάτων και αρκετές φορές, πολλοί από αυτούς, να είναι ταυτόχρονα κομματικά μέλη σε δύο και περισσότερα κόμματα (Βλ. «Η Καθημερινή», της 22/1/1998)
Το ίδιο λοιπόν συμβαίνει και με τα «νέα» μέλη του Κ.Κ. Κίνας.
Αναζητούν μία μερίδα ρυζιού μέσα από την εξουσία.
Μέσα από το κόμμα! Κατάπτωση πολυεπίπεδη του ανθρώπινου είδους, το οποίο βρίσκεται μακριά, πολύ μακριά, από αυτό το οποίο συνιστούσε ο Γερμανός διανοητής Γκαίτε, λέγοντας στον περίφημο «Φάουστ»: «Ήρθε ο καιρός ν’ αποδείξουμε με πράξεις ότι η αξιοπρέπεια του ανθρώπου ισούται με το μεγαλείο των Θεών».
Δυστυχώς, όταν το στομάχι διαμαρτύρεται, τότε ο κάθε Κινέζος και ο κάθε άνθρωπος επί της γης παριστάνει τον κομμουνιστή, τον φιλελεύθερο, τον σοσιαλδημοκράτη, τον ΠΑΣΟΚΟ, τον ΝΕΟΔΗΜΟΚΡΑΤΗ, τον ακραιφνή κομμουνιστή και πάει λέγοντας.
Αλίμονο στον αδύναμο.
Ελευθερία, Ελευθερία, άπιαστο όνειρο όπου γης και για όλα τα ανθρώπινα όντα