Ανακατάληψη της χώρας μας από τους Έλληνες και δημιουργία ενός νέου κράτους.

Του Δημήτρη Καραμίτσα


Η «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ» και η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΝΕΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ αποτελεί μια από τις ελάχιστες λύσεις που μπορούν νομικά να στηρίξουν την μη αποδοχή και την διαγραφή χρεών.
Το πρώτο: η «επανάσταση», αποτελεί το πολιτικό κριτήριο που μπορεί να «πείσει» τους δανειστές, ότι τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα για τα συμφέροντά τους. Είναι αυτό που θα κάνει τους δανειστές να ζητούν την διαπραγμάτευση, αυτοί και όχι η συρόμενη ξενόδουλη κυβέρνηση της «ελληνικής δημοκρατίας».
Το δεύτερο και κυριότερο : η δημιουργία ενός νέου κράτους, απότοκου της «επανάστασης», το οποίο θα διακόψει την λειτουργία και την ύπαρξη του παλαιού και θα αποκηρύξει κάθε δεσμό ή έννοια συνέχειας με το παλαιό, είναι η νομική φόρμουλα που θα μας απαλλάξει από τις δεσμεύσεις και υποτέλειες του επαίσχυντου «μνημονίου». Οσα ζητούν οι δανειστές ας τα λάβουν από το κράτος με το οποίο τα συμφώνησαν … . Στην Ελλάδα το «επαναστατικό» κράτος, που θα έχει άλλη ονομασία και δομές (π.χ. «Δημοκρατία των Ελλήνων» δεν θα αναγνωρίζει καμία συνέχεια, νομική, πολιτική, οικονομική με το παρελθόν και το κράτος που υπέγραψε τις συμβάσεις της δουλείας.
Εχοντας τα παραδείγματα της Γιουγκοσλαβίας, της Σοβιετικής Ενωσης και της Τσεχοσλοβακίας, θέτω τη νομική και μόνο σκέψη στο πλαίσιο της συζήτησης και του προβληματισμού των νομικών, αλλά και όλων των πολιτών.
Είναι βέβαιο ότι η χώρα μας δεν μπορεί να αποπληρώσει τα τεράστια χρέη που δημιούργησαν πολιτικοί και επιχειρηματίες.
Είναι επίσης βέβαιο ότι με τις συμβάσεις υποτέλειας που υπογράφθηκαν οι δανειστές της χώρας μπορούν να ενεργήσουν πολύπλευρα και να κατασχέσουν, εξαγοράσουν, ανταλλάξουν την ίδια την γη, τον αέρα, την θάλασσα της πατρίδας μας. Είναι βέβαιο ότι με τις νομικές δεσμεύσεις που ανέλαβε το κράτος με το όνομα : «Δημοκρατία της Ελλάδος», ακόμα και ιστορικά μνημεία μπορούν να κατασχεθούν και να αποτελέσουν αντικείμενο εκποίησης. Ακόμα και εάν δεν εκποιηθούν, πολυετείς μισθώσεις ή ομολογοποίηση των κερδών από την εκμετάλλευσή τους (έγινε επί Σημίτη) μπορούν να συναφθούν ή να περιέλθουν, αντίστοιχα, στα χέρια των δανειστών μας.

Η λύση λοιπόν για όλους μπορεί να είναι η «ανακατάληψη» της χώρας από τους Ελληνες και η δημιουργία ενός νέου κράτους.

Το ίδιο ισχύει για όλους τους καταχρεωμένους λαούς και η εκτίμησή μου είναι πως η διαδικασία αυτή θα ξεκινήσει από χώρες αμυντικά πιο ασφαλείς, όπως η Πορτογαλία και η Ισπανία … .

Τα ανωτέρω θέτω όχι ως πρόταση, αλλά ως πιθανή νομική εκδοχή ή δυνατότητα για να ξεφύγουν οι Ελληνες, για να ξεφύγει ο λαός μας από το άθλιο καθεστώς στο οποίο άκων κατά την πλειοψηφία του περιέπεσε.
Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να τεθούν δύο ζητήματα που θεωρώ σε κάθε πιθανή εξέλιξη κύρια και πρωταρχικά:

Το πρώτο είναι το αναίμακτο της όποιας πιθανής κίνησης. Ο λαός μας πρέπει να δείξει πως ξεκινά μια νέα πορεία πραγματικού αυτή την φορά πολιτισμού. Μια πορεία απόλυτου σεβασμού της αξίας του ανθρώπου και των συνυφασμένων με αυτή δικαιωμάτων. Μια πορεία πραγματικής, ουσιαστικής, αληθινής δημοκρατίας που χτίζεται μέσα από συνθήκες πραγματικής κοινωνικής ενότητας και αξιοποίησης – χειραφέτησης κάθε Ελληνα, κάθε Ελληνίδας σε καθεστώς ισότητας.
Το δεύτερο έχει να κάνει με την ανάδειξη στα αξιώματα της νέας δημοκρατίας ανθρώπων που θα δείξουν το δρόμο για τη νέα πορεία της κοινωνίας. Ανθρώπων που δεν θα προέρχονται από τζάκια και εξουσίες, αλλά από τα ίδια τα σπλάχνα του λαού, θα είναι κομμάτι και ανάσα του.
Τα ανωτέρω μαζί με το πραγματικό της συμφέρον, ως συμφέρον του συνόλου της κοινωνίας οφείλει να τα σκεφτεί και να τα εννοήσει η καπιταλιστική και μεγαλοαστική τάξη της χώρας.
Οι υπόλοιποι: μικροαστοί, εργαζόμενοι, άνεργοι και νεολαία σε λίγο καιρό δεν θα έχουν τίποτα απολύτως να χάσουν … .