ΕΛΛΕΙΠΗ ΚΑΙ ΑΔΙΚΑ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

Η πραγματική παραγωγική οικονομία το ζητούμενο που δεν προάγεται

Δημήτρης Καραμίτσας

Χαρακτηρίζουμε ελλειπή και άδικα τα οικονομικά μέτρα των τελευταίων μηνών.

Α. Ζητούμενο και αίτημά μας ήταν και παραμένει η κατάργηση και σε κάθε περίπτωση η μείωση του Φ.Π.Α. στα αγαθά που καλύπτουν τις βασικές βιοτικές ανάγκες των ανθρώπων για να προστατευτεί το ελάχιστο επίπεδο διαβίωσης και επιβίωσης, το οποίο σε κανένα κράτος δεν πρέπει να είναι αντικείμενο φορολόγησης. Τουναντίον όμως και ενώ θα μπορούσε ο Φ.Π.Α. στα προϊόντα αυτά να μειωθεί ή έστω να συγκρατηθεί η κυβέρνηση προχώρησε σε αύξηση όλων των συντελεστών. Αυτά μετά από σημαντικές μειώσεις στις αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων και την πίεση που ασκούν κάποιοι εργοδότες για αντίστοιχες μειώσεις και στον ιδιωτικό τομέα, αλλά και πιέσεις για την «αναμόρφωση» του ήδη τριτοκοσμικού εργατικού δικαίου με περαιτέρω δυνατότητες υπέρ των εργοδοτών και ακόμα λιγότερα δικαιώματα για τους εργαζόμενους.
Ζητούμε την επανεξέταση των ρυθμίσεων του Φ.Π.Α., ώστε να μηδενιστεί ή έστω να μειωθεί αυτός για τα βασικά βιοτικά αγαθά (π.χ. άλευρα, δημητριακά, γάλα, ρύζι, νερό, παιδικές τροφές) ακόμα και με την δημιουργία νέας κατηγορίας για τα προϊόντα αυτά.

Β. Παράλληλα, η αύξηση της φορολογίας στα καύσιμα, όχι μόνο κατέστησε την Ελλάδα την χώρα με τις υψηλότερες τιμές καυσίμων στον πλανήτη, αλλά και επέτεινε το πρόβλημα για τους πολίτες καταναλωτές, επιτρέποντας περαιτέρω αυθαιρεσίες και αισχροκέρδειες.
Το αυτονόητο αποτέλεσμα των μέτρων της κυβέρνησης, συνοδευόμενα από την απουσία νομοθεσίας και ουσιαστικών μέτρων ελέγχου της αισχροκέρδειας, είναι η κατακόρυφη αύξηση των τιμών, που παρατηρείται και εξακολουθεί να μην καταγράφεται ορθά από τις στατιστικές υπηρεσίες της χώρας.
Αποτέλεσμα των μέτρων είναι η κατακόρυφη μείωση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων, για πάρα πολλούς και η ουσιαστική αδυναμία επιβίωσης.

Γ. Στην προσβολή αυτή της αξιοπρέπειας των πολιτών αυτής της χώρας ήλθε να προστεθεί και το φορολογικό νομοσχέδιο, που επεκτείνει την άμεση φορολογία με αποτέλεσμα την φορολογική επιδρομή υπέρ ενός αναξιόπιστου κράτους και των δανειστών του.

Όταν ξεκινούσε η παγκόσμια οικονομική κρίση, πρωτοπόρα κάναμε λόγο για την ανάγκη να στηριχθεί και ενισχυθεί η πραγματική οικονομία, η παραγωγική οικονομία, με σκοπό να καλυφθούν τα ελλείμματα, αλλά και οι βιοτικές ανάγκες των Ελλήνων. Στην συνέχεια, τον όρο που θέσαμε τον «συνθηματοποίησαν» οι πολιτικοί, χωρίς να υπάρχει στους λόγους τους κανένα ουσιαστικό περιεχόμενο και καμία ουσιαστική διαδικασία ενίσχυσης της πραγματικής, της παραγωγικής οικονομίας της χώρας. Το σημαντικότερο μέρος της πολιτικής αυτής που παράγει συνεχώς ελλείμματα τον βιώνουμε στις μέρες μας και θα τον βιώνουμε για πολλά έτη, εάν οι πολιτικοί ηγήτορες της χώρας δεν αντιληφθούν το παραγωγικό ζήτημα και έλλειμμα.

Στο νομικό περιβάλλον της Ε.Ε., το φορολογικό νομοσχέδιο είναι ένα από τα ελάχιστα μέσα που επιτρέπουν την άσκηση οικονομικής αναπτυξιακής πολιτικής. Αντί ουσιαστικών μέτρων υπέρ των παραγωγικών οικονομικών δομών βλέπουμε να υπάρχει συνέχιση της αυτής πολιτικής, με την φορολογική ελάφρυνση νέων «επιχειρηματιών» αδιακρίτως αντικειμένου δραστηριότητας (η διάταξη κατά τον ηλικιακό προσδιορισμό των δικαιούχων είναι ευθέως αντισυνταγματική). Όπως βλέπουμε να υπάρχει ελάφρυνση υπέρ των διαχειριστών «διεθνώς αναγνωρισμένων εφευρέσεων», οι οποίες όμως κατά τεκμήριο ανήκουν σε πολυεθνικές εταιρείες.
Μέσα από μία επιθετική φορολογική πολιτική με τεκμήρια που πολλές φορές προσβάλλουν τη νοημοσύνη μας (π.χ. ο κύριος ιδιωτικού αεροσκάφους έχει τεκμήριο ετήσιας διαβίωσης μόλις 30.000 Ευρώ), με πολιτική φοροαπαλλαγών μόνο για τις υπάρχουσες εταιρείες (ανεξαρτήτως αντικειμένου και πάλι) και με συμβολική μόνο προσβολή της δράσης μέσω εξωχώριων εταιρειών (offshore) οι Έλληνες καλούνται σε στερήσεις προκειμένου να πληρωθούν οι δανειστές του κράτους τους. Η συνέπεια είναι και αυτή αυτονόητη : ένα τεράστιο ποσό κεφαλαίων θα μεταναστεύσει στο εξωτερικό και το πρόβλημα της οικονομίας θα διογκωθεί, χωρίς να υπάρχει μηχανισμός και πολιτικές ουσιαστικής αναπλήρωσής του. Λύσεις για εμάς δεν αποτελούν ούτε οι επενδύσεις από το εξωτερικό (αυτές επανεξάγουν τον πλούτο και θίγουν την εθνική κυριαρχία), ούτε οι «ιδιωτικοποιήσεις» που ξεπουλούν τον εθνικό πλούτο (αλήθεια, τι προσέφερε στους Ελληνες καταναλωτές το ξεπούλημα του Ο.Τ.Ε.; μήπως προσέφερε μόνο κέρδη στους ξένους αγοραστές;), ούτε η «κινεζοποίηση» των αμοιβών των εργαζομένων.
Λύση είναι μία και μόνη, η ενίσχυση της πραγματικής παραγωγής αγαθών στην χώρα, η στροφή των Ελλήνων στην παραγωγή και όχι στην «αγορά».

Το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας δεν είναι να κινηθεί η αγορά, αφού αυτή εμπορευόμενη ως επί το πλείστον εισαγόμενα αγαθά, θα συνεχίσει να παράγει ελλείμματα. Το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι η παραγωγική ύφεση δεκαετιών, καθώς το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων στράφηκε με πολιτικές αποφάσεις και τακτικές στο εμπόριο και στην παροχή υπηρεσιών. Πέρα από την ταξική σύνθεση της κοινωνίας μας δημιουργήθηκε επί δεκαετίες μια εσωτερική ταξική διαστρωμάτωση που ήθελε τον παραγωγό αντικείμενο έντονης κοινωνικής εκμετάλλευσης, αλλά και επιθετικότητας εκ μέρους του δημοσίου και των οργάνων του.

Αυτά πρέπει να μεταστραφούν δια μιας εάν θέλουμε να υπάρξει ένα καλύτερο μέλλον στην χώρα μας και τα μέτρα να έχουν ουσιώδες περιεχόμενο και να μην εξελιχθούν σε ημεδαπό κανιβαλισμό, εμφύλιο και βαρβαρότητα. Η οικονομία της κοινωνίας μας πρέπει να στραφεί στην παραγωγή, στην πραγματική και όχι στην μεταπρατική οικονομία. Ο παραγωγός, αυτός που από το μηδέν ή το ελάχιστο παράγει αγαθά πρέπει να ενισχυθεί ουσιαστικά και να θωρακιστεί από οποιαδήποτε επιθετικότητα.
Το εάν η χώρα «παράγει πλούτο» είναι συνακόλουθο και αποτέλεσμα του εάν η χώρα «παράγει αγαθά». Τα αγαθά έχουν την πραγματική χρηστική αξία για τους ανθρώπους (και όχι ο «πλούτος») και για την ύπαρξή τους είναι αναγκαία η ύπαρξη παραγωγών, από τον αγρότη στο χωράφι και τον ευρηματικό μεταποιητή μέχρι τον καλλιτέχνη και τον διανοούμενο.
Εάν λοιπόν υπάρχει ένα ουσιαστικό πολιτικό ζητούμενο, εάν υπάρχει μία λύση στις μέρες μας, αυτή είναι η πραγματική παραγωγική ανάταξη της χώρας με στόχο την δημιουργία μιας πραγματικής παραγωγικής οικονομίας των αγαθών, μιας οικονομίας η οποία να ανήκει σε όλους τους Ελληνες και στην ελληνική κοινωνία.