15/3/10

ΟΙ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΜΠΟΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΞΕΠΕΡΝΑΣ

ΧΡΗΣΙΜΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΔΥΝΑΜΙΚΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΒΗΜΑ.
ΟΙ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΜΠΟΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΞΕΠΕΡΝΑΣ, ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΤΗΝ ΤΟΛΜΗ ΝΑ ΤΑ ΚΟΙΤΑΖΕΙΣ ΚΑΤΑΜΑΤΑ
.

Όταν επιχειρήθηκε το εγχείρημα της οργανωμένης πολιτικής αντίστασης στην πολυεπίπεδη εθνική μειοδοσία (λαθρομεταναστευτικό, διοικητική αποδόμηση, διαχείριση εθνικών θεμάτων κλπ), με αιχμή του δόρατος το λαθρομεταναστευτικό, δύο συμπεράσματα ήταν από την πρώτη στιγμή δεδομένα:

γράφει ο Reporto
http://ellinikoforum.blogspot.com/2010/03/blog-post_642.html

1. Αυτή η πρωτοβουλία θα αποκτούσε με ταχύτατους ρυθμούς μια δυναμική αξιοπρόσεκτη, η οποία άλλωστε ήταν και ανάγκη της ίδιας της κοινωνίας, αφού ως πρωτοβουλία απετέλεσε και τη μόνη οργανωμένη απάντηση στη γενικευμένη επίθεση της κυβέρνησης και των ξένων κέντρων. Και..

2. Αυτή η πρωτοβουλία θα ήταν εκτεθειμένη και σε κινδύνους υπονόμευσης - εκ των έσω ή εκ των έξω - είτε γιατί οι πρωταγωνιστές της αντιλαμβάνονταν με τρόπο διαφορετικό τη διαδρομή της, είτε γιατί οι αντίπαλοί της θα είχαν κάθε λόγο να ξεμπερδεύουν με ένα σημαντικό εμπόδιο στα ανίερα σχέδια τους.

Προφανέστατα, αυτά τα αυτονόητα συμπεράσματα, τροφοδότησαν και μια στάση αναμονής παραγόντων αλλά και απλών ανθρώπων, που από τη μια είχαν την προσδοκία και τη λαχτάρα της πολυπόθητης δυναμικής, και από την άλλη τηρούσαν μια στάση αναμονής, προκειμένου να διακρίνουν καλύτερα το «προς τα πού θα πάει το πράγμα».
Πρακτικά στη ζωή επιβεβαιώθηκαν και τα δυο συμπεράσματα.
Και η δυναμική ήρθε, αλλά και οι κίνδυνοι υπονόμευσης έκαναν την εμφάνισή τους.
Προσωπικά δε με ανησυχούν αυτά τα φαινόμενα (οι κίνδυνοι που εμφανίστηκαν εννοώ). Τα θεωρώ παιδική αρρώστια κάθε νεοσύστατης προσπάθειας, και από αυτή την άποψη ξεπεράσιμα, μέσα από νηφάλια σκέψη και κυρίως μέσα από τη δράση που θα αγκαλιάζει το λαό και το κίνημα, και δε θα υιοθετεί πρακτικές αποκλεισμού, απομονωτισμού, και αφοριστικού καταγγελτικού λόγου.

Οι απαντήσεις για το τι πρέπει να κάνουμε, ας επιχειρήσουμε να δοθούν μέσα από τις απαντήσεις σε διλήμματα που βάζει η ίδια η ζωή και η αντικειμενική πραγματικότητα. Γιατί τότε οι απαντήσεις μας θα είναι ώριμες και αντικειμενικές.

1. Ήταν καλύτερα για το λαό πριν πάρουμε την πρωτοβουλία να οργανώσουμε με τρόπο συγκεκριμένο τη δράση μας η χειρότερα;;;

Πριν απ αυτό ο καθένας μας είχε το δικό του ανεξάρτητο μετερίζι και τη δική του ανεξάρτητη φωνή. Την άκουγε μόνος του και τη μοιραζόταν με πέντε καλούς φίλους. Είχε δύναμη αυτή η φωνή;;; Απασχόλησε ποτέ σοβαρά τους κυβερνώντες;;;
Είχε τη δυναμική να δώσει ελπίδα και προοπτική σ έναν αγώνα όμορφο;;;


Αν ναι. τότε ας γυρίσουμε πίσω στα καβούκια μας. Το «διαίρει και βασίλευε» είναι αυτό που θέλει το πολιτικό σύστημα. Ας του κάνουμε λοιπόν το χατίρι.

2. Χάσαμε από την προσπάθεια να οργανώσουμε καλύτερα τη δράση μας και την πολιτική μας παρουσία;;;

Αν αναλογιστεί κανείς πως μέσα σ ένα δίμηνο έμαθε όλη η Ελλάδα πως μια πρωτοβουλία αυθεντική και ενωτική σε πείσμα του πολιτικού συστήματος επιμένει να υψώνει φωνή αντίστασης, όταν όλοι οι υπόλοιποι κιότευαν και υποχωρούσαν, προφανώς δε χάσαμε.
Ούτε εμείς αλλά ούτε κι εκείνοι που μας περιέλαβαν με εμπιστοσύνη και ελπίδα.
Θα πουλήσουμε αυτή την ελπίδα και την εμπιστοσύνη;;;

Αν το θέλουμε μπορούμε. Κι ας είναι αυτό μέτρο της αξιοπρέπειας και της αξιοπιστίας μας. Ο δρόμος είναι ανοικτός.

Αυτό που έχει αξία μετά την απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα, δεν είναι να επιχειρηθεί η προσωποποίηση ή η κατηγοριοποίηση των ευθυνών για τα όποια λάθη.
Σημασία έχει να εντοπίσουμε τις αιτίες που τα τροφοδότησαν.

Και αυτές πρέπει να αναζητηθούν αν η πρόθεσή μας είναι η υπέρβαση των προβλημάτων. Αν θέλουμε να μην υπερβούμε προβλήματα αλλά να επιδοθούμε σε προσωποποιημένες αντιπαραθέσεις, τότε δεν έχουμε κανένα λόγο να αναζητήσουμε τις αιτίες επιστρατεύοντας την πολιτική σκέψη. Ας πάρουμε αγκαλιά τον εγωισμό μας και μπορούμε να είμαστε σίγουροι πως είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να οδηγηθούν τα πάντα στην καταστροφή.


Ποιες είναι κατά την άποψή μου αυτές οι αιτίες:

1. Η ανυπαρξία πολιτικής ενότητας.
Όχι γιατί ήταν δύσκολο να την οικοδομήσουμε, αλλά γιατί απλά δε συζητήσαμε ουσιαστικά επ αυτής. Και πολιτική ενότητα δεν εξασφαλίζεται με συρραφή της ανομοιογένειας, αλλά με την ανάγκη μιας μίνιμουμ συμφωνίας, στον πολιτικό λόγο και στην πολιτική πρακτική.
Δίχως αυτή, ο καθένας απλά θα τραβά το δικό του μπαϊεράκι, θα αποζητά μια φτηνή επιβεβαίωση, δε θα βλέπει τη διαδρομή αλλά το δικό του μικρό επόμενο βήμα.

2. Ο ελλιπής προσανατολισμός στο οργανωμένο μαζικό κίνημα και τους κοινωνικούς φορείς.

Υποτιμήθηκε. Και υποτιμήθηκε κακώς. Ότι υποτιμάς εσύ το αλώνουν κάποιοι άλλοι.
Αν εσύ παραιτηθείς από την υποχρέωση να το κάνεις σύμμαχο αυτό το κίνημα, τότε οι άλλοι θα το πείσουν πως είναι εχθρός σου.
Αν εσύ το παραβλέψεις και το στήσεις απέναντι, τότε αυτό θα συνεχίσει το δρόμο του.
Κι ενώ έχεις ανάγκη οι διαδρομές σας να ανταμώσουν, θα ορθώνονται πλασματικά εμπόδια, και ο μοναδικός ωφελημένος από αυτά θα είναι ο κοινός αντίπαλος.
Ο κοινός αντίπαλος είναι αλλού.
Είναι αυτοί που κυβερνούν, είναι τα όργανα που χρησιμοποιούν για να επιβάλουν τις επιλογές τους, είναι οι πολιτικές που εφαρμόζονται.
Και ο δικός μας αντίπαλος, ασφαλώς και δεν είναι ο λαός που αγωνίζεται έστω και με λάθος συνθήματα, ή με διαπιστωμένη την απροθυμία να τα διευρύνει. Δεν είναι οι μαζικές του οργανώσεις όποιες και αν είναι αυτές.
Ας τον πείσουμε γι αυτά τα συνθήματα, για να τον κάνουμε σύμμαχο. Δε δικαιούμαστε όμως σε καμία περίπτωση να τον προσπεράσουμε, έστω και αν σ αυτό μας παρασύρει η πίεση του χρόνου και η ροή των εξελίξεων. Γι αυτό το λαό αγωνιζόμαστε άλλωστε. Όχι για το βίτσιο μας και για να περνά η ώρα.
Χωρίς αυτόν θα είμαστε μόνοι μας. Μαζί μ αυτόν θα είμαστε όλη η Ελλάδα.

3. Η υποτίμηση της ανάγκης σχεδιασμού και αποτύπωσης συγκεκριμένων αρχών και κανόνων στην προπαγάνδα ακόμα και στα συνθήματα.

Η πολιτική κινητοποίηση δεν είναι καημός που πρέπει να εκδηλωθεί.
Είναι μορφή έκφρασης και εργαλείο συσπείρωσης. Έγιναν βήματα. Χρειάζονται κι άλλα.
Ο κόσμος δεν κερδίζεται επειδή εσύ αγωνίζεσαι απλά. Κερδίζεται επειδή αγωνίζεσαι σωστά, επειδή τα συνθήματα σου τον εμπνέουν, επειδή φωτίζουν την άλλη λύση που του προτείνεις.
Τα συνθήματα δεν είναι η «βαβούρα» της διαδήλωσης, αλλά η πεμπτουσία του πολιτικού μηνύματος που πρέπει να εμπνεύσει και να καθοδηγήσει τη δράση.
Η πλασματική «ελευθερία» του «λέω ότι γουστάρω» πεθαίνει γρήγορα. Το κέρδος είναι αν καταφέρω να λέω αυτό που πρέπει με τρόπο που να εμπνέει και να κερδίζει την εμπιστοσύνη του κόσμου.

4. Η οργανωτική χαλαρότητα.
Ως ένα βαθμό ήταν και αναμενόμενη. Αλλά δε γίνεται να συνεχίσουμε έτσι.

5. Καθυστερήσεις σε πολιτικές επεξεργασίες ικανές να υιοθετηθούν από ευρύτερα τμήματα της κοινωνίας.
Αυτές δεν μπορούν να υποκατασταθούν ακόμα και με τα πλέον φροντισμένα συνθήματα.
Η υπόθεση της Εθνικής Σωτηρίας για να αποτελέσει βιώσιμη προοπτική, δε θα είναι απάντηση σε πολιτικές που άλλοι εφαρμόζουν.
Οφείλει να γίνει συνολική πρόταση για πολιτικές που πρέπει να εφαρμοστούν.
Αυτό θα της δώσει αυτοτροφοδοτούμενη δυναμική. Αυτό θα ανοίξει παράθυρο στο μέλλον
Ένα πρώτο βήμα προόδου σ αυτή την κατεύθυνση θα προκύψει, μέσα από την αναβάθμιση αυτής της προσπάθειας σε ΚΙΝΗΜΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ.
Με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό
- Πολιτικά
- Οργανωτικά.
- Σε επίπεδο πρωτοβουλιών και αγώνων.

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Επειδή πλέον οι Πακιστανοί/Μπαγκλαντέζοι (έτσι τουλάχιστον φαίνονται) που επαιτούν στους φωτεινούς σηματοδότες επεκτείνονται και σε περιοχές αμιγούς κατοικίας και όχι μόνο σε λεωφόρους, μπορεί κάποιος που γνωρίζει να μου απαντήσει στα εξής¨

1) Πόσοι πια ειναι αυτοί οι άνθρωποι, αφού σε κάθε κεντρικό φανάρι υπάρχουν από 2-3;


2) υπό ποία ιδιότητα βρίσκονται εδώ, αφού το Πακιστάν/Μπαγκλαντές δεν βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση (εκτός αν είναι χριστιανοί υπό διωγμό ή ...ομοφυλόφιλοι υπό διωγμό, αλλά μάλλον απίθανο)


3) ειναι καταγεγραμμένοι; Επί του πρακτέου, αν παρανομήσουν εις βάρος μου, μπορώ να στραφώ δικαστικά εναντίον τους;


4) είναι νομιμοποιημένοι μετανάστες; Και αν ναι, να περιμένουμε ότι σε λίγα χρόνια θα είναι Έλληνες πολίτες;


5) αν όλοι αυτοί που βλέπουμε στα φανάρια κάνουν από μία τριμελή ή τετραμελή οικογένεια (δηλ. μόνο 1-2 παιδιά), πώς φαντάζεστε την Αθήνα μετά από λίγα χρόνια;
6) τι προσφέρουν οι κύριοι αυτοί επαιτώντας στα φανάρια; Δεν ξέρω την απάντηση, πάντως σίγουρα με τέτοια εικόνα τουρισμό η Ελλάδα ΔΕΝ θα δει, παρόλες τις φιλότιμες προσπάθειες Γερουλανου-Γκερέκου.

Παρακαλώ αν κάποιος αναγνώστης σας έχει απάντηση σε κάποια ή όλα από τα παραπάνω ερωτήματα ας με διαφωτίσει.


Μαρία Φ.

Ανώνυμος είπε...

Οι οικολόγοι Σουηδίας καταψήφισαν το ψήφισμα για τη Γενοκτονία των Ποντίων. Τρεμόπουλος-Καφετζόπουλος τι λένε;

Σοκ για Τουρκία και με τη Γενοκτονία των Ποντίων


"Μετά την ψυχρολουσία από την αμερικανική Βουλή των Αντιπροσώπων, το Κοινοβούλιο της Στοκχόλμης αναγνώρισε τη Γενοκτονία των Αρμενίων και επιπλέον τη Γενοκτονία των Ποντίων και άλλων μη μουσουλμανικών μειονοτήτων από τα οθωμανο-κεμαλικά στρατεύματα


Τρεις «αντάρτες» του Κεντροδεξιού κυβερνητικού συνασπισμού της Σουηδίας, με επικεφαλής την κουρδικής καταγωγής, 33χρονη βουλευτίνα των Φιλελευθέρων, Γκιουλάν Αβτζί, πάγωσαν Αγκυρα και Στοκχόλμη.

Η κουρδικής καταγωγής 33χρονη Γκ. Αβτζί ήταν μία από τους τρεις «αντάρτες» βουλευτές χάρη στους οποίους εγκρίθηκε το ψήφισμα


Χάρη στις ψήφους τους πέρασε την Πέμπτη οριακά με 131 «υπέρ», 130 «κατά» και 88 αποχές ένα σκληρό ψήφισμα κατά της Τουρκίας στη σουηδική βουλή. Πηγαίνει παραπέρα από το αντίστοιχο της αμερικανικής Βουλής των Αντιπροσώπων (με 23-22), αφού εκτός από τη Γενοκτονία των Αρμενίων αναγνωρίζει και τις Γενοκτονίες Ποντίων και Ασσυροχαλδαίων της Μικράς Ασίας από τα οθωμανο-κεμαλικά στρατεύματα.

Η κουρδικής καταγωγής 33χρονη Γκ. Αβτζί ήταν μία από τους τρεις «αντάρτες» βουλευτές χάρη στους οποίους εγκρίθηκε το ψήφισμα


Το ψήφισμα κατατέθηκε από τα κόμματα της αντιπολίτευσης (Σοσιαλδημοκράτες, Αριστερό Κόμμα, Οικολόγοι) και δίχασε τη σουηδική Βουλή. Στους αντίποδες της Αβτζί, ο τουρκικής καταγωγής βουλευτής των Οικολόγων, Μεχμέτ Καπλάν, ζήτησε την καταψήφισή του..."


διάβασα καλά;


Το σουηδικό κόμμα οικολόγων (που έχει και μέλος τουρκικής καταγωγής) καταψήφισε;


Δηλ. ΔΕΝ αναγνωρίζει την γενοκτονία;


Για να ξέρουμε τι ρόλο παίζουν τα οικολογικά κόμματα στην Ευρώπη, γιατί μόνο με τις ΑΠΕ δεν ασχολούνται. (Τρεμόπουλος, Καφετζόπουλος ακούνε;; ΠΟΙΑ η θέση τους;)


Μαρία Φ.

Ανώνυμος είπε...

Συγχαρητήρια. Ένα άρθρο σοβαρό, μεστό και καίριο. Τονίζει ορισμένες πολύ σοβαρές και ζωτικές παραμέτρους που προϋποθέτονται για την εδραίωση και μαζικοποίηση του κιν.ε.α.,αλλά και για την αύξηση της επιροής του. Ας τα καταλάβουν κάποιοι φωνασκούντες "πατριώτες", μήπως και τα εφαρμόσουν και δούνε άσπρη μέρα. Μήπως να σταματήσουν να βλέπουν εαυτούς ως τους μόνους κατέχοντες την αλήθεια.

Λωζάνη. 5 Νοεμβρίου 1922. Ο πράκτωρ Λεφτεράκης και η Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Στην Αθήνα συνεχιζόταν η δίκη των Προδοτών

  Το Σατώ ντ'Ουσύ που έγινε η διάσκεψη της Λωζάνης για το Ανατολικό Ζήτημα   το 1922 και σήμερα