Ως πότε παλλικάρια;

Παραπλανημένοι από τα ΜΜΑ και τις υπόδουλες κυβερνήσεις

Του Κώστα Μπετινάκη
http://www.styx.gr

Επειδή είμαι αθεράπευτα ρομαντικός, έχω πάντα μια ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα καταλάβουν όλοι, τι κοροϊδία παίζεται σε παγκόσμιο επίπεδο. Ως πότε θα τους ανεχόμαστε και δεν θα τους πάρουμε στο κυνήγι με τα βρεμένα σκουπόξυλα;

Όσο παίζονται τα επικοινωνιακά παιχνίδια τους και μας φουμάρουν από τις τηλεοράσεις τους άλλο τόσο θα βγαίνουμε να τους διαψεύδουμε προσπαθώντας να δείξουμε πως λιγοστεύουν οι ευκολόπιστοι πολίτες καθημερινά.

Τι θέλουν να μας πουν οι περισπούδαστοι τηλεοπτικοί παραθυράτοι του ALTER για παράδειγμα, ότι εκείνοι μόνο το κατάλαβαν το κόλπο με την προσφυγή στο ΔΝΤ και οι κουτόφραγκοι δεν το κατάλαβαν;

Εκείνο που δεν βγαίνει να μας πει κάποιος είναι τι ακριβώς σημαίνει «καταφεύγω για δανεισμό στο ΔΝΤ». Ρωτήστε την Ουγγαρία ή τη Λιθουανία τι έπαθαν που το δοκίμασαν.

Αλλά η διαχειρίστρια κυβέρνηση που μας φόρτωσαν (πόσοι άραγε πιστεύουν ακόμα ότι την εξέλεξαν αυτοβούλως και δεν τους επιβλήθηκε;) γιατί δεν βγαίνει να πει ξεκάθαρα πως όλα αυτά τα κάνει για να περάσει η τετραετία στην εξουσία (μόνο που τις πιο πολλές φορές εδωπέρα, ισχύουν παράξενα μαθηματικά: δύο τετραετίες = πεντέμιση χρόνια).

Το παιχνίδι είναι χοντρό, επειδή διακυβεύονται πάρα πολλά χρήματα. Όχι ο μισθουλάκος του Έλληνα πολίτη, αλλά οι περιουσίες των κολοσσών. Αυτά υπερασπίζονται οι ξενόδουλες κυβερνήσεις μας.

Θυμίζω μια φράση από το άφθαρτο Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος: «Ορθωμένη πανω στα ερείπια της φεουδαρχικής κοινωνίας η σύγχρονη αστική κοινωνία δρν παραμέρισε τις ταξικές αντιθέσεις. Απλώς εγκαθίδρυσε νέες τάξεις,νέες συνθήκες καταπίεσης, νέες μορφές αγώνα στη θέση των παλιών».

Μπορεί «το φάντασμα του κομμουνισμού» να σταμάτησε να πλανιέται πάνω από την Ευρώπη, αλλά οι αλήθειες που περιλαμβάνονται στα κείμενα του γενειοφόρου θείου Καρλ, είναι ακόμα επίκαιρες.

Το επιβεβαιώνουν οι δραστηριότητες των τραπεζικών κολοσσών τύπου Deutche Bank, Goldman Sachs και J.P. Morgan, που ήρθαν να πάρουν τη θέση των φεουδαρχών του μεσαίωνα. Τότε οι φεουδάρχες χρησιμοποιούσαν τους επιστάτες τους, το ρόλο αυτό έχουν πάρει κάποια πιόνια των κυβερνήσεων

Να σας θυμίσω τι μπορούσε να διαβάσει πριν ένα χρόνο οποιοσδήποτε περιδιαβάζοντας στο Διαδίκτυο: «Η έκρηξη του 09, η Κατάρρευση του ‘10». Του Humayun Gauhar: «Πολλοί είναι οι Αμερικανοί αναλυτές που λένε πως η οικονομική κατάρρευση θα μπορούσε να επέλθει ως το τέλος του χρόνου. Κι όμως οι ιθύνοντες εξακολουθούν να πράττουν έτσι ώστε μια άσχημη κατάσταση να χειροτερεύει, αντί να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα».
«Πώς θα αποτραπεί η Παγκόσμια Οικονομική Κατάρρευση; Μήπως βρισκόμαστε ενώπιον ενός παγκόσμιου πολέμου και μιας παγκόσμιας κυβέρνησης;»
Μετά την διάσκεψη G-20, πληθαίνουν τα σχέδια για τη δημιουργία ενός νέου παγκόσμιου νομίσματος σε αντικατάσταση του ρόλου του αμερικανικού δολαρίου.

«Πως χάθηκε η Ελευθερία» (του Paul Craig Roberts) : Οι Αμερικανοί δεν γνωρίζουν πια τι είναι η ελευθερία. Ιστορικά, ελεύθερος είναι εκείνος που ορίζει την εργασία του. Αυτή ήταν και η διαφορά με τους δούλους. Η σημερινή αμερικανική κυβέρνηση επιτρέπει την επάνοδο μεθόδων των φεουδαρχών».
Εκεί λοιπόν, που σκεφτόμουν αν πρέπει να αρχίσω τα κλάματα για τα χάλια της αμερικανικής οικονομίας, και να χαρώ μετά τις διαβεβαιώσεις των δικών μας κυβερνητικών παραγόντων πως «τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα όσο φαίνονται», έπεσα πάνω στο δημοσίευμα του γερμανικού «ντερ-Σπήγκελ»: «Ασφυκτιά από το χρέος - Η Ελλάδα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας». (Του Μάνφρεντ Ερτελ).
Αλλά πρέπει να το καταλάβουμε. Επειδή η χώρα ουδέποτε υπήρξε ανεξάρτητη και οι κυβερνήτες της ανέκαθεν εξυπηρετώντας αλλότρια συμφέροντα, τα πασπάλιζαν με σορόπι και τα περνούσαν ως τα αρμόζοντα για τον καθοδηγούμενο από προδοτικά Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης λαό, το ίδιο συμβαίνει και πάλι.
Είναι γνωστός ο οικονομικός πόλεμος μεγάλων συμφερόντων ΗΠΑ – Ευρώπης. Αφήστε τους λαούς κατά μέρος, όλοι καθοδηγούμενοι είναι. Βάλανε λοιπόν, το ποντίκι να τρέξει ανάμεσα στις αρπακτικές γάτες. «Οι οικονομικές δυσκολίες της Ελλάδας έχουν εκθέσει αριθμό αδυναμιών που απειλούν το κοινό νόμισμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης», γράφει Anne Seith, στο «SPIEGEL ONLINE», κάτω από τον τίτλο «Η στιγμή της αλήθειας για το κοινό νόμισμα της Ευρώπης».
Στο άρθρο αυτό διαφαίνονται οι πολλές εσωτερικές διαμάχες στους κόλπους της ΕΕ, που αποδεικνύουν για μια ακόμα φορά πόσο «ενωμένη» είναι: «Η Γαλλία υπουργός Οικονομικών τρώγεται για μάχη. Στις αρχές της εβδομάδας προκάλεσε αποτροπιασμό στο Βερολίνο, ότα επιτέθηκε στο εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας, σε συνέντευξή της στους «Financial Times». Την περασμένη Τετάρτη πρόσθεσε κι άλλο λάδι στη φωτιά. Μιλώντας στο γαλλικό ραδιοφωνικό σταθμό RTL, είπε (κάτι αδιανόητο για τη σημαερινή γερμανική κυβέρνηση) «όταν μια οικονομική ένωση όπως η ευρωζώνη αντιμετωπίζει δυσκολίες, όλοι θα πρέπει να συνεισφέρουν για να επιλυθεί». Και έκανε το «ολέθριο» για τους Γερμανούς σφάλμα να κάνει υποδείξεις: «Για παράδειγμα, ίσως η Γερμανία θα πρέπει να μειώσει το πλεόνασμα, όπως χώρες με έλειμμα πρέπει να το μειώσουν».
Αλλά εκεί βρίσκεται ακριβώς το πρόβλημα για την Αν Σέιθ: Οι λιγότερο ανταγωνιστικές χώρες δημιουργούν το μεγαλύτερο πρόβλημα στην ευρωζώνη. Το καταστροφικό έλειμμα στον προϋπολογισμό της Ελλάδας, έχει αποκαλύψει την αδυναμία του κοινού νομίσματος. Παρόμοιες καταστάσεις επικρατούν στην Ισπανία, Ιρλανδία, Ιταλία και Πορτογαλία, που απειλούν να καταστήσουν την κατάσταση δυσβάσταχτη.
Για να ακαταλάβουμε τις όποιες αντιδράσεις Γερμανών και Φινλανδών, θα πρέπει να περιγράψουμ ετον χάρτη της ΕΕ: Περιλαμβάνει χώρες όπως η Γερμανία και η Φινλανδία από τη μια, με μεγάλα νομισματικά αποθέματα και χώρες όπως η Ελλάδα και η Πορτογαλία από την άλλη, με μαζικά ελείμματα.
Ο Kai Konrad, καθηγητής στο Max Planck Institute του Μονάχου, δεν θεωρεί πως «να χρεοκοπήσει μια χώρα δεν είναι και κάτι τόσο δραματικό. Επειδή η χώρα καθεαυτή δεν πρόκειτια να υποφέρει τρομερά, αναγγέλλοντας μορατόριουμ πληρωμών στα χρέη της». Υπάρχει και το προηγούμενο της Ισλανδίας (μόνο που ήταν εκτός ευρωζώνης).
Το ελληνικό πρόβλημα είναι όμως με τις υπόδουλες κυβερνήσεις. Που υπακούοντας άλλοτε τα υπερατλαντικά και άλλοτε τα ευρωπαϊκά συμφέροντα, προσπαθώντας με λύσεις αρπα-κόλα να διατηρηθούν στην εξουσία.