«Οι συνδικαλιστές... θυσιάζονται για την Ελλάδα! Υποκρισίες και υπερβολές

Του πολίτη Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου
Α΄Αντιπροέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως για τα Εθνικά Θέματα

Όλα ετούτα τα χρόνια της κοινωνικής και πολιτικής χολέρας - για να θυμηθούμε και τον τίτλο έργου ενός νομπελίστα συγγραφέα – ακούμε και τι δεν ακούμε να λένε οι περιφερόμενοι εργατοπατέρες σε ραδιόφωνα και τηλοψίες: «Δίνουμε το αίμα μας για τους εργαζόμενους» - «Πεθαίνουμε για το καλό της Πατρίδας»! Τ' ακούς ή και τα διαβάζεις και σου ’ρχεται τάση για εμετό!
Τι υποκρισίες, τι υπερβολές και τι καραγκιοζίστικες κραυγές, για τις οποίες από το 1992 έγραφα: «Κατηγορώ τους συνδικαλιστές της Ελλάδας, γιατί μετέτρεψαν τους συνδικαλιστικούς και εργατικούς αγώνες από κοινωνικό εργαλείο προστασίας των καλώς νοουμένων συμφερόντων των εργαζομένων σε μέγγενη των κοινωνικών και ατομικών δικαιωμάτων του συνόλου των Ελλήνων.
Κατηγορώ τους συνδικαλιστές γιατί όντες οι ίδιοι πολλαπλά προνομιούχοι επιμένουν να υπερασπίζουν άκριτα και άδικα συντεχνιακά προνόμια πολλών χιλιάδων συναδέλφων τους εις βάρος των ήδη φτωχών Ελλήνων» (βλ. το άρθρο μου: «Το κατηγορώ ενός Πολίτη», στο εβδομαδιαίο περιοδικό «Πολιτικά Θέματα», της 2 και 9 Οκτωβρίου 1992 (Δημοσιεύεται στο έργο μου: «Ο Λαϊκισμός στην Ελλάδα» εκδ. 2002, σελ. 82 επ.).
Για την άφατη υποκρισία που βασιλεύει ανάμεσα στη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων Χριστιανών(;) έγραφα στο ίδιο κείμενο: «Κατηγορώ την Ορθόδοξη Εκκλησία και τους ποιμένες της γιατί χρόνια και χρόνια σε μια υποκριτική και τυπολατρική συμπεριφορά αδυνατώντας να διαμορφώσουν στοιχειωδώς πραγματικούς Χριστιανούς και να τους κάνουν ν’ αγαπήσουν περισσότερο και τον άνθρωπο και την πατρίδα από τα σκυλιά και τα’ αυτοκίνητα».
Σ’ αυτή τη φρενίτιδα της υποκρισίας και της υπερβολής ο γράφων επισήμανε τους εθνικούς κινδύνους και την αποσύνθεση της ελληνικής κοινωνίας, με ένα κείμενο το οποίο είχε ως τίτλο: «Η υπερβολή είναι σταδιοδρομία» (βλ. «Η Καθημερινή», της 10/11/1988). Δυστυχέστατα, το ακόρεστο ατομικό συμφέρον και η ασύνορη απληστία δεν επέτρεψαν καμμία εθνωφελή φωνή ν’ ακουστεί. Συνωμοσία της σιωπής για να εξυπηρετηθούν οι παρέες της αρπαχτής στην οποία οι «συνδικαλιστές» έπαιρναν το μεγάλο κομμάτι της βρώμικης πίτας!
Πόσο δίκαιο είχε ο Άγγλος πολιτικός φιλόσοφος Τ. Χομπς (15881-1679), όταν εδώ και τρεις αιώνες έγραφε, αναφερόμενος στις διάφορες συντεχνίες, τις οποίες παρομοίαζε «σαν τις μικρές δημοκρατίες μέσα στα σπλάχνα μιας μεγάλης, όπως τα σκουλήκια στα έντερα ενός φυσικού ανθρώπου» (βλ. το έργο του: «Λεβιάθαν - Πολιτειολογία», εκδ. «Αναγνωστίδη» χ.χ. σελ. 190).
Που είναι οι... ηρωικές εποχές που οι συνδικαλιστές καταδιώκονταν, εργαζόταν, όταν τους άφηναν, και πλήρωναν τις μετακινήσεις τους από το υστέρημά τους και έκαναν το καθήκον τους σε βάρος της ατομικής και κοινωνικής ζωής!
Τώρα; Τώρα πληρώνονται, συνταξιοδοτούνται και μοιράζονται την κρατική και κομματική εξουσία. Καλά Κρασιά!
Πού είναι το προλεταριάτο;